Μια αληθινή ιστορία!!

Η προγιαγιά μου Αγάθη Θεοδοσίδου, καταγόταν από την Τραπεζούντα της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας της ήταν ξυλέμπορος και είχε ένα μεγάλο εμπορικό καΐκι. Είχε τρία αδέρφια , αγόρια. Αυτό που θυμόταν από το σπίτι τους, ήταν ότι στην αυλή υπήρχε ένα μεγάλο, μαρμάρινο πηγάδι.

Το 1922 με την μικρασιατική καταστροφή, έφυγαν όλοι μαζί από τα παράλια της Μικράς Ασίας για την Ελλάδα και συγκεκριμένα για το Τσοτίλι Κοζάνης. Τότε η προγιαγιά μου ήταν 6 χρονών και ξέσπασε η αρρώστια του Τύφου. Έτσι τόσο οι γονείς της, όσο και τα αδέρφια της πέθαναν στο νοσοκομείο από τύφο. Η πρόγιαγιά μου αναγκάστηκε να ζήσει μαζί με την θεία της την Σόνια. Όμως δεν την ήθελε καθόλου, με αποτέλεσμα μαζί με ένα κορίτσι από την γειτονιά αποφάσισαν να το σκάσουν και να φύγουν από το σπίτι.

Καθώς περιπλανιόντουσαν, τις βρήκαν ένας διοικητής της αστυνομίας, ο κ. Γρίβας και ένας αξιωματικός. Αποφάσισαν ο καθένας να κρατήσουν από ένα παιδί. Την πρόγιαγιά μου την πήρε ο κ. Γρίβας και την μεγάλωσε μαζί με την οικογένειά του. Έμεναν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, εξαιτίας της δουλειάς του έπαιρνε συχνά μεταθέσεις. “Οταν ήταν μικρή, οι συγγενείς της είχαν καταφέρει να την εντοπίσουν και θέλησαν να την πάρουν πίσω, όμως η πρόγιαγιά μου δεν ήθελε να πάει και παρέμεινε με την οικογένεια του κ. Γρίβα.

Όταν η πρόγιαγιά μου μεγάλωσε, παντρεύτηκε στην Κόρινθο και έκανε τέσσερα παιδιά. Όταν ήταν περίπου 30 ετών, άκουσε ένα μήνυμα του Ερυθρού Σταυρού στο ραδιόφωνο. Την αναζητούσαν οι συγγενείς της από το Τσοτίλι, δυσκολευόντουσαν να την εντοπίσουν γιατί μετακόμιζαν συνέχεια.

Έτσι αφού την βρήκαν για δεύτερη φορά, η πρόγιαγιά μου επικοινώνησε μαζί τους και συναντήθηκαν. Από τότε η πρόγιαγιά μου πήγαινε κάθε καλοκαίρι στο Τσοτίλι και έμενε μαζί τους για δύο εβδομάδες.

Η πρόγιαγιά μου απεβίωσε στις 22 Νοεμβρίου 2002.

Αυτή την ιστορία μου την διηγήθηκε η γιαγιά μου Σκορδά Γεωργία. Μακάρι να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι ξεριζωμοί, ώστε κανένας άνθρωπος να μην αφήνει την πατρίδα του.