γράφουν οι μαθήτριες Αγγελική Π. και Ευσταθία Ρούπα
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μαζική εκδήλωση λαϊκής αντίθεσης απέναντι στη στρατιωτική δικτατορία μεταξύ.
Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν μεταξύ 14 έως 17 Νοεμβρίου του 1973. Στις 14 Νοέμβρη έγινε η κατάληψη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, από φοιτητές και σπουδαστές. Αυτή η κατάληψη σιγά-σιγά έγινε όλο και πιο έντονη και εξελίχθηκε σε αντιδικτατορική εξέγερση, στην οποία μετέπειτα πήραν μέρος και άλλοι πολίτες.
Τα γεγονότα κορυφώνονται στις 17 Νοέμβρη. Τα τανκς προσπαθούν να διαλύσουν το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το πολυτεχνείο. Φοιτητές έχουν ανέβει στην καγκελόπορτα και από τον εκφωνητή ακούγεται το μήνυμα
«Είμαστε άοπλοι! Είμαστε άοπλοι!… Είμαστε τα νιάτα της Ελλάδος!… Αδέλφια μας στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε όπλο… Δεν θα σηκώσετε και δεν θα πυροβολήσετε!… Δεν θα σκοτώσετε τ’ αδέρφια σας! Αδέρφια μας στρατιώτες! Αδέλφια μας στρατιώτες! Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τ’ αδέρφια σας! Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα! Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά!».
Οι φοιτητές κρεμασμένοι στα κάγκελα δεν διστάζουν, δεν κάνουν πίσω. Αλλά … το τανκ μπήκε μέσα γκρεμίζοντας την πόρτα. Πέφτουν πυροβολισμοί, ακούγονται χτυπήματα και κραυγές.
Νέα παιδιά, που το μόνο που ζητούσαν ήταν η ελευθερία, βρίσκουν τραγικό θάνατο. Χαραγμένα θα μείνουν για πάντα στη καρδιά μας τα συνθήματα που έλεγαν οι φοιτητές, «ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ» και το «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» που ακουγόταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό που ήταν στημένος μέσα στο Πολυτεχνείο.
Οι θυσίες τους και ο αγώνας τους έθεσαν τα θεμέλια για την πτώση του Παπαδόπουλου και των συνεργατών του το καλοκαίρι του 1974. Χρωστάμε σε αυτούς την ελευθερία μας που σκοτώθηκαν για εμάς. Έτσι, η 17η Νοεμβρίου είναι ημέρα μνήμης ενός αγώνα που δεν πρέπει να ξεχνάμε, ενός αγώνα υπέρ της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μας.
Το Πολυτεχνείο πρέπει να ζει στη μνήμη μας όλων μας και να μας αφυπνίζει απέναντι στις νέες μορφές υποδούλωσης και ανελευθερίας.
