΄΄Μια φορά και έναν καιρό σε ένα ήσυχο αγροτικό χωριό στην Ιαπωνία υπήρχε ένας νόμος που όριζε ότι όλοι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι θα πρέπει να εγκαταλείπονται από τα παιδιά τους σε ένα βουνό μακριά από το χωριό. Ο νόμος στηριζόταν στην πίστη ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν προσφέρουν πλέον τίποτα στην κοινωνία αφού απλώς καταναλώνουν. Έτσι όταν η μητέρα του Τανάκα, ενός απλού χωρικού, έγινε εξήντα ετών είπε στο γιό της πως πρέπει να ακολουθήσει την παράδοση και να την αφήσει στο βουνό. Ό Τανάκα δυσκολεύτηκε στην αρχή, καθώς ένιωσε πως δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο στην ίδια του την οικογένεια. Τελικά όμως αναγκάστηκε να καταπιέσει τα συναισθήματα του και να κουβαλήσει την μητέρα του στους ώμους του προς το βουνό.
Στην διάρκεια της διαδρομής όμως ο Τανάκα παρατήρησε πως η μητέρα του έσπαγε κλαδιά και τα πετούσε στο έδαφος και σε ερώτηση του , έμαθε ότι το κάνει για να μην χάσει ο γιος της τον δρόμο του γυρισμού. Τότε η καρδιά του Τανάκα δεν άντεξε. Αψηφώντας την παράδοση γύρισε πίσω στο χωριό μαζί με την ηλικιωμένη μητέρα.
Πέρασε μια εβδομάδα και ήρθε ο τοπικός άρχοντας για να κάνει επιθεώρηση στο χωριό. Σε αυτόν τον άρχοντα άρεσαν πολύ οι γρίφοι και η σκέψη ‘έξω από το κουτί’. Έτσι ζήτησε από τους χωρικούς να φτιάξουν ένα σχοινί από στάχτες. Στο χωριό έγινε πανικός καθώς κανείς δεν ήξερε πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Όταν όμως ο Τανάκα ρώτησε την μητέρα του που παρέμενε κρυμμένη στην καλύβα του, αυτή γνώριζε τον τρόπο, και πράγματι με τις οδηγίες της έκαψε ένα κομμάτι στάχυ βουτηγμένο σε αλατόνερο και η στάχτη του αντί να διαλυθεί έμεινε συμπαγής διατηρώντας το σχήμα της. Το έδειξε στον άρχοντα. Ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσε. Ο Τανάκα ήταν πολύ ειλικρινής άνθρωπος και δεν άντεξε να το κρατήσει μυστικό. Είπε σε όλους για το πως δεν ακολούθησε τον νόμο του χωριού . Από την πλευρά του ο άρχοντας ακόμα άφωνος για το πως κατάφεραν να λύσουν τον γρίφο όχι μόνο δεν τους εξόρισε αλλά θέσπισε νέο νόμο πως από εδώ και στο εξής οι ηλικιωμένοι δεν χρειάζεται να διώχνονται από το χωριό, καθώς <<αν και δεν συνεισφέρουν υλικά το αναπληρώνουν… με την σοφία τους>>.
Έτσι ο Τανάκα έζησε μια ευτυχισμένη ζωή χωρίς τις τύψεις του θρυλικού Ομπασούτε.’’
Γιάννης Παπαδακάκης
