Γράφει η Μαίρη Δράκου, μαθήτρια του Ε1.
Όταν οι Ιταλοί ήρθαν στην Άρτα και πήγαν και στο χωριό της προγιαγιάς μου, οι Ιταλοί τους φέρθηκαν πολύ καλά. Η προγιαγιά μου ήταν τότε παιδί. Θυμάται ότι τότε ήταν άρρωστη και ένας Ιταλός γιατρός τη γιάτρεψε. Από τότε δεν ξαναρρώστησε από αυτήν την αρρώστια. Οι Ιταλοί δεν πείραξαν τα γυναικόπαιδα, αντίθετα οι Γερμανοί δεν σέβονταν κανέναν. Η γιαγιά μου θυμάται τι κάναν οι Γερμανοί στο διπλανό χωριό, το Κομμένο.
Ήταν παραμονή 15 Αυγούστου που οι Γερμανοί πήγαν στο Κομμένο. Εκείνη την ημέρα γινόταν ένας γάμος στο χωριό. Ο πατέρας της νύφης βγήκε έξω να κεράσει τους Γερμανούς γιατί πίστευε ότι δεν θα τους πειράξουν. Αυτοί όμως τον πυροβόλησαν μαζί με ένα μικρό που είχε στην αγκαλιά του. Σκοτώσανε όλους τους συγγενείς που ήταν στο σπίτι (περίπου 4ο άτομα). Τα ξημερώματα σκοτώσανε συνολικά 35ο άτομα μεταξύ αυτών και 100 νήπια. Δε σεβάστηκαν ακόμη και μια έγκυο γυναίκα και την έσφαξαν κι αυτήν. Γλίτωσαν μόνο αυτοί που κρύφτηκαν στα χωράφια μακριά από το χωριό. Τέλος τους κάψανε και τα σπίτια.
Αυτό που έκαναν οι Γερμανοί στο χωριό του Κομμένου ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου που έκαναν οι Γερμανοί. Αυτή την ιστορία την άκουσε η προγιαγιά μου από τους γονείς της που τη συζητούσαν μαζί με άλλους χωριανούς.
Α, επίσης ο μπαμπάς της προγιαγιάς μου πολέμησε, αλλά δεν πέθανε στον πόλεμο.
Ύστερα από χρόνια ο άντρας της προγιαγιάς μου πολέμησε στον Εμφύλιο πόλεμο, που πολεμούσαν μεταξύ τους οι Έλληνες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
