Δεν είμαστε μόνοι μας

ΑΠΟ: 8ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΛΥΦΑΔΑΣ - Ιουν• 10•18

Asteria

Κάθε βράδυ είχαν την ίδια συζήτηση. Κάθε βράδυ η Χλόη έλεγε στη μεγαλύτερη   αδελφή της, τη Ζωή: «Το σύμπαν, ολόκληρος ο γαλαξίας έχει μια ασυνήθιστη ομορφιά, η οποία πολλές φορές μου προκαλεί δέος.»  Η Ζωή χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά συμπλήρωνε:  » Τ’ αστέρια μεταξύ τους δημιουργούν διάφορα σχήματα και με τη φαντασία σου μπορείς να φτιάξεις μια δική σου ιστορία που θα είναι μυστική, θα την ξέρεις μόνο εσύ και τ’ αστέρια, κανείς άλλος.»

     -Ζωή, τ” αστέρια νιώθουν ποτέ μοναξιά; ρωτούσε με απορία η Χλόη κάθε βράδυ…                                                   -Μα δεν είναι ποτέ μόνα τους, απαντούσε η Ζωή, έχουν το ένα τ” άλλο. Το βράδυ κοιμούνται όπως τα παιδιά και το πρωί ξυπνάνε και παίζουνε κρυφτό, γι” αυτό πολλές φορές τη μέρα δε τα βλέπουμε…

     -Και…τ” αστέρια νιώθουν ποτέ ασήμαντα; Σαν κανείς να μην τα θέλει, κανείς να μην τα χρειάζεται;

    – Όχι, ποτέ! απαντούσε η Ζωή…

     -Αλήθεια;

     -Αλήθεια. Τ” αστέρια  δεν  νιώθουν ποτέ ασήμαντα, γιατί κάθε αστέρι ανήκει στην καρδιά κάθε μικρού παιδιού και τα παιδιά ποτέ δεν τ’ αφήνουν μόνα, γιατί είναι κομμάτι τους, κομμάτι της ψυχής τους και με το λαμπερό τους φως φωτίζουν τις ψυχές τους…

     -Εσένα, Ζωή, ποιο αστέρι ανήκει στην καρδιά σου;

     -Αααα δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, πάντως κάποιο υπάρχει σίγουρα, όπως και στη δική σου καρδιά και στις καρδιές όλων των παιδιών…

        Αυτή τη συζήτηση είχαν κάθε βράδυ η Ζωή με τη  Χλόη και ύστερα από λίγο τις έπαιρνε ο ύπνος…

                                                                                             ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ  (Α2)

Σχολιάστε

Top