Οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι ιδιαίτερες και γεμάτες συμβολισμούς. Πρόκειται για μια γιορτή που αγαπούν μικροί και μεγάλοι. Ωστόσο, αφενός μέσα στο πνεύμα του καταναλωτισμού που διέπει αυτές τις μέρες και αφετέρου μέσα στον κυκεώνα των προσωπικών και παγκόσμιων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, υπάρχει ο κίνδυνος τα σημαντικά διδάγματα να χαθούν. Η δική μας, λοιπόν, συνεισφορά στο πώς θα διαχειριστούμε το πνεύμα των ημερών είναι καταλυτική.
Όσον αφορά την ανταλλαγή δώρων, πρόκειται για έθιμο πολλών χρόνων. Τα δώρα την εποχή των παππούδων μας ήταν γλυκίσματα και άλλα χειροποίητα αγαθά. Σήμερα τα δώρα είναι ταυτόσημα των υλικών και η τιμή καθορίζει την αξία τους. Κι όμως το κόστος ενός δώρου δεν αντικατοπτρίζει το μέγεθος της εκτίμησης και της αγάπης προς αυτόν που το προσφέρουμε. Φέτος, ας πρωτοτυπήσουμε! Ας φτιάξουμε κάρτες και χειροποίητα αντικείμενα ως δώρα για τους οικείους μας! Ας αποχωριστούμε παλιά αντικείμενα και ας τα δωρίσουμε σε αυτούς που δεν περιμένουν τον Αι-Βασίλη! Χριστούγεννα ,λοιπόν, σημαίνουν αγάπη που μοιράζεται απλόχερα, σημαίνουν συμπόνια απέναντι στα βάσανα, τα ατομικά και συλλογικά. Ένα χρόνο πριν ο Πάπας Φραγκίσκος στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του είπε: «Πρέπει να αναγνωρίσουμε τα Χριστούγεννα στα βλέμματα των παιδιών, ιδίως στα βλέμματα των παιδιών για τα οποία δεν υπάρχει στέγη». Ο Ιησούς βρίσκεται στα μάτια των παιδιών της Μ. Ανατολής, της Συρίας, των Ιδρυμάτων, στα παιδιά που αναγκάζονται να δουλέψουν, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, στα παιδιά των ανέργων, στα παιδιά- λεία των διακινητών. Σκοπός μας πρέπει να είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά να «συγχωρέσουν» για να μπορέσουν να ζήσουν τη δική τους ζωή. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να στο λύσει άλλος. Μπορούμε όμως να δώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλο για να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί, αν πράγματι ο ίδιος το θέλει.
Αυτά λοιπόν τα Χριστούγεννα, ας αποδεχτούμε ότι γύρω μας υπάρχει κόσμος που υποφέρει. Δεν είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε την αρρώστια, τον θάνατο, τον πόλεμο, τη φτώχεια. Είναι όμως στο χέρι μας να σκύψουμε στον διπλανό μας, ξεπερνώντας την ιδιοτέλειά μας και να του προσφέρουμε τη συντροφιά μας, το χαμόγελό μας, ώστε να καταλάβει ότι σε αυτόν τον αγώνα έχει συνοδοιπόρους. Η κοινωνία μας, βέβαια, ποτέ δεν θα γίνει «παράδεισος». Ας σταθούμε όμως εμπόδιο στο να γίνει «κόλαση»!
