Στέκομαι όρθια, όρθια στη μέση του δωματίου μου, ενός δωματίου άδειου, με τις σκέψεις μου για συντροφιά. Η τηλεόραση είναι ανοιχτή και οι ειδήσεις παίζουν ασταμάτητα… Μια φράση ακούγεται ξανά και ξανά, στο βάθος του μυαλού μου: «Μείνετε σπίτι».
Κοιτάω έξω από το παράθυρο τους, κάποτε γεμάτους, δρόμους και αναρωτιέμαι, πώς θα ήταν άραγε τα πράγματα τώρα αν δεν βρισκόμασταν σε αυτήν την κατάσταση, αν δεν υπήρχε η πανδημία; Θα ήμουν με τους φίλους μου σε κάποια εκδρομή, στην παραλία ή έστω στο σχολείο; Θα ήμουν σε κάποιο πάρτι, στο χωριό μου, στο εξοχικό μου; Αναπάντητα ερωτήματα. Μας ρωτάνε «Πώς αισθάνεστε»; Τι να απαντήσω; Σκέφτομαι πολλά και διάφορα… Από τη μια μου λείπουν οι φίλοι μου, οι έξοδοί μου τα Σαββατοκύριακα, οι προπονήσεις μου, η καθημερινότητά μου γενικότερα… αλλά από την άλλη, είμαι πολύ μπερδεμένη… αυτό δε ζητούσα όλη τη χρονιά; Λίγο χρόνο ,πέρα από τις διακοπές, για ξεκούραση, λίγα περισσότερα λεπτά το πρωί για ύπνο και λιγότερα μαθήματα. «Τι ταλαιπωρία!», θυμάμαι πως σκεφτόμουν κάθε μέρα. Το σχολείο, τα αγγλικά, τα γαλλικά, οι δραστηριότητες… όλα μου φαίνονταν τόσο δύσκολα και ανυπόφορα… αλλά τώρα τι κατάλαβα, τι κέρδισα; Όλη μέρα, κλεισμένη σε ένα σπίτι, σε μια μονότονη πλέον ρουτίνα, χωρίς φίλους, γέλια, χαρά.. παρά μόνο μιζέρια, άγχος και φόβο. «Μην κάνετε το ένα, μην κάνετε το άλλο»… τι είδους ζωή είναι αυτή, αν μπορεί κανείς να την αποκαλέσει ζωή. Κάθε μέρα ξυπνάω, μπαίνω στα διαδικτυακά μου μαθήματα, περνάω όλη την ημέρα στον υπολογιστή διαβάζοντας και φτάνει αργά το βράδυ που συνειδητοποιώ ότι πρακτικά δεν έχω κάνει τίποτα· δεν έχω γυμναστεί, δεν έχω κοινωνικοποιηθεί, δεν έχω αλλάξει παραστάσεις… Απλά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα λίγες μέρες πριν, όπως το να πηγαίνω περπατώντας το πρωί μέχρι το σχολείο, τώρα μου φαίνονται ανεκπλήρωτο όνειρο…
Όλες αυτές οι σκέψεις σε λίγα δευτερόλεπτα…
Αμέσως παίρνω το κινητό μου. Θέλω να δω φωτογραφίες, αναμνήσεις που να μου θυμίζουν όλες τις ωραίες στιγμές του πριν. Γιατί για το μετά δε ξέρω τίποτα, ένα απόλυτο κενό. Απροσδόκητο, σκέφτομαι, για μένα, αφού όλοι μου λένε πως είμαι πολύ περίεργη σαν άνθρωπος και προσπαθώ να πάρω μια καλή εξήγηση για όλα, κάνω ερωτήσεις και μου αρέσει να σχεδιάζω το μέλλον. Όμως τώρα δεν έχω την πολυτέλεια αυτή. Όλοι μας απαντούν «ίσως», «μπορεί», «θα δούμε» και στέκονται λιγομίλητοι και απελπισμένοι.
Έτσι όπως βαριανασαίνω, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοιτάω τις ξεχωριστές μου αναμνήσεις, ακούω κάποιον να σπρώχνει την πόρτα να ανοίξει, αλλά κανέναν να περιμένει από πίσω. Γυρνάω και βλέπω τον σκύλο μου να κάθεται επίμονα με το παιχνίδι του στο στόμα και να σπρώχνει με τη μυτούλα του το πόδι μου. Τα ματάκια του κοιτάνε απευθείας μέσα στα δικά μου, σαν να μου λένε «Πάμε να παίξουμε, να περάσουμε καλά, γιατί το αύριο δε μπορείς να το καθορίσεις, αλλά μπορείς να αλλάξεις το σήμερα»…
Λιάκου Μαριλίδα (Γ1΄)
