«Τα γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1992 και αναφέρεται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και στην περίοδο της Κατοχής. Στο βιβλίο περιγράφονται τα γεγονότα που συνέβησαν τότε,μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που χρειάζεται να αφήσει την παιδική του ηλικία και να μεγαλώσει απότομα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις εκείνη την εποχή. Η οκτάχρονη Άννα, που ζει στην Αθήνα, ξυπνάει ένα πρωί και χάνει την ευκαιρία να γιορτάσει τα γενέθλια της για αρκετά χρόνια, ώσπου να μπορέσει η ζωή της να γίνει ξανά ,όπως πριν, έχει φτάσει στην ηλικία των 15 ετών.
Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι η Άννα, γιατί προσπαθεί μέσα σε αυτές τις καταστάσεις να σκέπτεται θετικά και πάντα να βρίσκει τη φωτεινή όψη των πραγμάτων. Είναι θαρραλέα και πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τους αγαπημένους της, έχοντας πάντα στο πλευρό της τον πολυαγαπημένο της νονό, τον Δημήτρη .Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι αληθοφανείς και αυτό φαίνεται σε πολλά σημεία του βιβλίου από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Το βιβλίο είναι περιγραφικό και μας δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα των γεγονότων, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη με κάθε συλλαβή του, γιατί ενώ ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι η Άννα, το βιβλίο μας αφηγείται περιστατικά και με άλλους χαρακτήρες . Επίσης, δεν επικεντρώνεται σε ένα μέρος, αλλά μας περιγράφει πολλά μέρη που η Άννα ,αλλά και οι άλλοι χαρακτήρες, περνούν την μέρα τους.
Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές, είναι μάλιστα και πολύ συγκινητική, ήταν όταν ο Παύλος γυρίζει στις 5 το πρωί από το Πολυτεχνείο, για να ενημερώσει την οικογένειά του για τα χαρμόσυνα νέα, ότι κέρδισαν τον αγώνα τους και η Χούντα έπεσε, αλλά και για να τους πει για τον αγώνα που έδωσαν όλα αυτά τα παιδιά μέσα στο Πολυτεχνείο και μάλιστα κάποια χάνοντας και την ίδια τους την ζωή, όπως ο καλύτερος φίλος του Παύλου, ο Μάνος, που αγωνίστηκε με ήθος για την ελευθερία της Ελλάδας.
Το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί σε ξαναφέρνει στην αρχική σκηνή κάνοντας έναν κύκλο στο πρώτο γεγονός που διηγείται το βιβλίο, που ήταν οι σκέψεις της Άννας για το πάρτυ των γενεθλίων της και στο τέλος του βιβλίου βλέπουμε αυτό το πάρτυ να γίνεται πραγματικότητα μετά από κάποια χρόνια. Η γλώσσα ήταν πολύ κατανοητή και δεν είχα άγνωστες λέξεις. Το μόνο πράγμα που με μπέρδεψε κατά την διάρκεια της ανάγνωσής μου, ήταν ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες είχαν πολλές φορές ψευδώνυμα και έπρεπε να τα θυμάμαι ή να ανατρέχω πίσω για να βλέπω σε ποιον απευθύνεται ή ποιον περιγράφει κάθε φορά. Θεωρώ ότι με αυτόν τον τρόπο χανόταν η ροή της ανάγνωσής μου.
9/10
Ξύκη Παναγιώτα (Γ2)
