Επέλεξα να διαβάσω το μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα», επειδή η καταγωγή των προπαππούδων μου ήταν από τη Μικρά Ασία και φέτος είναι και η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή.

Η συγγραφέας μέσα από μια μεστή, δομημένη, συγκινητική, ανθρώπινη ιστορία, καταφέρνει να μας προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις συναισθημάτων. Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή του Μανώλη Αξιώτη, ο οποίος υπηρέτησε στα οθωμανικά Αμελέ Ταμπουρού ( Τάγματα Εργασίας) του 1914-1918, αργότερα έγινε φαντάρος του Ελληνικού Στρατού, και στη συνέχεια έζησε την καταστροφή της Μικράς Ασίας, την αιχμαλωσία και την προσφυγιά. Το βιβλίο αναφέρεται γενικότερα στη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και στη Μικρασιατική Καταστροφή. Μέσα από τις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος, ξεπηδούν όλα τα βασανιστήρια, οι φρικαλεότητες, αλλά και η ελπίδα που δεν εγκατέλειψε ποτέ όλους εκείνους τους ανθρώπους.

Ο ήρωας μας, ο Μανώλης Αξιώτης, είναι ένα απλό παιδί, γι’ αυτό και «δένεσαι» μαζί του, δεν είναι αυτός που θα ριχτεί στον πόλεμο να σκοτώσει δεκάδες Τούρκους, αλλά αντιθέτως φοβάται τον πόλεμο… Δεν θέλει να πεθάνει και χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του, για να αποφύγει πολλές δύσκολες καταστάσεις. Όμως, σαν έρθει η δύσκολη ώρα, με σθένος θα υπερασπιστεί το σπίτι του και τους ανθρώπους που αγαπάει και αυτό σε γεμίζει υπερηφάνεια γι’ αυτό το παιδί και αισιοδοξία για τον εαυτό σου ότι κι εσύ πιθανόν να έβρισκες ανάλογη δύναμη σε αντίστοιχη κατάσταση. Άραγε θα τα καταφέρει μέχρι το τέλος;

Αν και διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, σου προκαλούνται δυσάρεστα συναισθήματα, ξέροντας ότι αυτά συνέβησαν σε Έλληνες και ότι σε μερικά σημεία μπορεί να δυσκολευτείς με τις λέξεις ( υπάρχει γλωσσάρι στο πίσω μέρος του βιβλίου),  είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όλους, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα για τη γενναιότητα εκείνων των ανθρώπων. Αν κάποιος μου ζητούσε να  βαθμολογήσω το μυθιστόρημα αυτό, θα του έβαζα 9 ή 10, γιατί είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, ώστε να μάθουν οι νεότεροι και να μη λησμονούν οι μεγαλύτεροι, όλα εκείνα τα στοιχεία που οδήγησαν στην προσφυγιά και στον ξεριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού.

Σπύρος Καρότσης, (Γ’3)