Μια πίκρα κυλάει από τα χείλη μου, είναι το μόνο που μου έχει απομείνει, άλλωστε… Χωρίς δυνάμεις, έχω πέσει στα γόνατα, πάνω στη γη μου και γύρω μου το μόνο που αντικρίζω είναι συντρίμμια από την πύρινη λαίλαπα… Έτσι, θα είχαν φανταστεί οι αντίζηλοί μου το άδικο τέλος μου! Στο παρελθόν, είχα υποστεί σφαγές, κατακτήσεις και λεηλασίες, αλλά παρ’ όλα αυτά, όλοι θυμούνταν, τη «χρυσή εποχή μου»! Πλήθος λαών, με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες ,καθόριζαν την πολύπλευρη μορφή μου.Ξεχωριστή προσωπικότητα από τις υπόλοιπες, με τους κατοίκους μου να αυξάνονται όλο και περισσότερο και στη συνέχεια το εμπόριο μου να αναπτύσσεται! Σε μένα, η καθημερινότητά τους ήταν ευχάριστη, ανάμεσα στα μετάξια των κυριών, στα μουσικά μεζεδοπωλεία και στους καφενέδες! Όλα αυτά όμως, επισκιάστηκαν κι έσβησαν μέσα στα σίδερα και στη φωτιά… Η αιματηρή τραγωδία έμελλε να ξεκινήσει στα τέλη του ελληνοτουρκικού πολέμου… Από τότε, χιλιάδες ζωές έχουν χαθεί! Η άλλοτε ευδιάθετη προκυμαία μου είχε αλλάξει όψη και κλίμα· τίποτα δεν θύμιζε τον παλιό μου εαυτό… Έτρεχα απεγνωσμένη με την ελπίδα μου να λιγοστεύει, αλλά ποτέ να εξαντλείται… Ο ξεριζωμός, η μαύρη σκόνη που τα είχε σκεπάσει όλα και η απόγνωση «χάραξαν» την ψυχή μου… Στο μυαλό μου όμως, πάντα θα θυμάμαι την πλευρά μου, με την πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη, τα εκπαιδευτήρια και τα χαρούμενα πρόσωπα!

Πάρις Λέκα, (Γ2)

Το Κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση κειμένου που βραβεύτηκε με το 1ο Βραβείο στην κατηγορία Εφηβικού Διηγήματος στον διαγωνισμό του Γενικού Λυκείου Ευαγγελικής Σχολής Ν.Σμύρνης:  «Μνήμης και Δημιουργίας για τα Εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή» με τίτλο: «Σμύρνη: Ιωνικό πυρίδροσον φως»