Πριν από έναν χρόνο περίπου, αποκτήσαμε ένα ακόμα μέλος στην οικογένειά μου, έναν πορτοκαλί γάτο! Όταν τον πήραμε, ήταν μόλις ενός μηνός, επομένως ήταν τόσο μικρούλης, που χωρούσε στην παλάμη του χεριού μας! Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό, λοιπόν, που ήμουν μόνη στο σπίτι, καθώς οι γονείς μου είχαν φύγει για δουλειά και η αδερφή μου ήταν έξω… Τότε ο γάτος ήταν γύρω 3-4 μηνών και ακόμα πολύ μικρόσωμος… Χωρούσε να μπει σε χώρους του σπιτιού που δεν ήταν προσβάσιμοι για εμάς. Το αγαπημένο του σημείο , ήταν κάτω από το κρεβάτι των γονιών μου, όπου είχαμε τότε βάλει τα χαλιά που είχαμε μαζέψει και κάτι άλλα μικροπράγματα. Έτσι ,είχαμε μείνει ο γάτος κι εγώ, σε ένα σπίτι γεμάτο ενδεχόμενες κρυψώνες για εκείνον…
Μιλούσα σε βιντεοκλήση στο κινητό με έναν φίλο μου,όταν κάποια στιγμή, μου ζήτησε να του τον δείξω στην κάμερα. Πάω εγώ, λοιπόν, να τον βρω… Παίρνω τα δωμάτια ένα-ένα: Πρώτα στο δωμάτιό μου, ύστερα στο σαλόνι, μετά στο δωμάτιο των γονιών μου, στο δωμάτιο της αδερφής μου και, τέλος, στο μπάνιο… Έλα όμως που δεν τον έβρισκα! Κοίταξα κάτω από το κρεβάτι, μόνο που δεν χώθηκα κι εγώ από κάτω για να δω, όμως τίποτα! Πίσω από τις κουρτίνες; Όχι. Κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας; Ούτε. Άνοιξα ντουλάπια και ντουλάπες, μήπως είχε τρέξει μέσα όταν τα έκλεινα, μα κανένα ίχνος του πουθενά! Ψηλάφισα τα κρεβάτια, μήπως ήταν κάτω από τα σεντόνια. Ανακάτωσα όλο το σπίτι, μέχρι που, πανικοβλημένη πια, είπα να κάτσω στον καναπέ να ηρεμήσω, για να βρω μετά μια λύση. Σηκώνω, έτσι, ένα μαξιλάρι, και ποιον βλέπω από κάτω, να κοιμάται του καλού καιρού; Ξυπνά και γυρνά να με κοιτάξει, τάχα ενοχλημένος που του πήρα το «πάπλωμα». Είχε ξαπλώσει φαρδύς πλατύς ανάσκελα, κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ και τόση ώρα αγνοούσε τις προσπάθειές μου να τον βρω, καθώς και την κατάσταση του σπιτιού. Πώς δεν τον είχα δει πιο πριν δεν ξέρω, ούτε πώς βολεύτηκε έτσι που είχε ξαπλώσει και είχε γίνει…άφαντος!
Τώρα έχει μεγαλώσει πολύ και καμιά φορά που βλέπω φωτογραφίες του από τότε, ξαφνιάζομαι από το πόσο μικρούλης ήταν και πώς μεγάλωσε… Μπορεί τώρα να είναι πιο δύσκολο να τον σηκώσουμε αγκαλιά και να πονάει όποτε περνάει πάνω από τα πόδια μας στους καναπέδες, λες και είναι κόκκινο χαλί, όμως τουλάχιστον δεν μπορεί να κρυφτεί!
Αντωνοπούλου Άρτεμις ( Β΄1)
