Μπαίνουν στη ζωή μας δειλά ή παιχνιδιάρικα, πληγωμένα ή χαρούμενα, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόθυμα να μας εμπιστευτούν και να προσαρμοστούν. Ανοιχτά και φιλικά, αφοσιωμένα και δοτικά ,εκδηλώνουν αβίαστα τη χαρά όχι μόνο για τα κεράσματα και τα παιχνίδια μας μαζί τους ,αλλά κάθε φορά που μας βλέπουν.
Γινόμαστε γι” αυτά τα πλάσματα το αντικείμενο της απροϋπόθετης λατρείας τους και ανταποδίδουν πολλαπλάσια τη δική μας έγνοια και φροντίδα…
Τα χρόνια κυλούν και το «προσάρτημα» αυτό της οικογενειακής ζωής γίνεται οργανικό κομμάτι της, σάρκα από τη σάρκα της που επενδύεται με σκέψεις και συναισθήματα, όπως κάθε άλλο μέλος της. Η ζωή ενιαία και αλληλένδετη.
Είναι γι” αυτό ακριβώς που ο μοιραίος αποχωρισμός μάς ακρωτηριάζει, μας πονά και μας αλλάζει. Σκέψεις και συναισθήματα, κόποι και καθημερινή ρουτίνα που έθρεψαν και τράφηκαν σ” αυτή τη σχέση, γίνονται σύμπλεγμα οδύνης και πόνου.
Το πένθος μας καταλαμβάνει, μέχρι η ψυχή να χύσει το φως της, να σταματήσει ο οξύς πόνος, να γλυκάνει με την ανάμνηση και τη συναίσθηση της ευγνωμοσύνης για τη ζωή που μοιραστήκαμε.
Χ.Μ.
