της Μαρίας Μπηγινά
Είναι κάποια πράγματα που φαντάζουν τρομερά σπουδαία. Τείνουμε να ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο για «εκείνα». Όλα τα υπόλοιπα μετατρέπονται σε γεγονότα μικροπρεπή και, μάλλον, ανιαρά. Μέχρι που κάποια στιγμή συμβαίνει κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο και συνειδητοποιούμε πως, ίσως, κάναμε λάθος αναφορικά με το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο. Έτσι συνέβη με την πανδημία του κορονοϊού. Ακούγεται οξύμωρο, κι όμως, τα τελευταία δύο χρόνια μάθαμε και διδαχτήκαμε με τρόπο βιωματικό πως τίποτε στη ζωή μας δεν είναι δεδομένο.
Συνήθειες απλές, όπως λόγου χάρη, το πρωινό ξύπνημα, η παρουσία μας στο σχολείο ή στην εργασία μας μετατράπηκαν σε σύνθετες ενέργειες. Τη βόλτα με φίλους, την οποία θεωρούσαμε κάποτε δεδομένη και συνηθίζαμε να την αναβάλουμε προκειμένου να απολαύσουμε την ηρεμία του σπιτιού μας. Τώρα επιθυμούμε την πολυκοσμία και χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν καταφέρουμε να οργανώσουμε κάποια βραδινή έξοδο. Η πανδημία, λοιπόν, μας βοήθησε να εκτιμήσουμε τα απλά καθημερινά αγαθά, όπως την ελευθερία να βγούμε έξω, καθώς υπάρχουν στιγμές που ακόμη κι αυτά κινδυνεύουν να χαθούν.
Ύστερα είναι και οι διάφοροι άνθρωποι που μάθαμε ότι δεν είναι δεδομένοι. Φίλοι, συγγενείς και γνωστοί που ήταν νέοι, υγιείς και σκεφτόμασταν πως υπήρχε ακόμη χρόνος να ζήσουμε παρέα, εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας τόσο ξαφνικά και απότομα, χωρίς καμία προειδοποίηση. Κάποιους απ΄ αυτούς ίσως δεν τους θεωρούσαμε σημαντικούς, ίσως πιστεύαμε πως δεν συμβάλλουν αρκετά στην καθημερινότητά μας. Κι όμως, η έλλειψη της παρουσίας τους είχε επίδραση αρνητική. Αντιληφθήκαμε, τελικά, πως πρέπει να εκτιμούμε όλους και να είμαστε ευγνώμονες για εκείνους που έχουμε δίπλα μας, διότι μια μέρα ίσως τους χάσουμε.
Εν ολίγοις, μέσω της πανδημίας οι άνθρωποί μπορεί να αντιμετώπισαν απώλειες προσωρινές, όπως αυτή της ελευθερίας να βγουν έξω από το σπίτι τους, ή και οριστικές, καθώς δεν ήταν λίγα τα άτομα που αποχωριστήκαν έναν ή περισσότερους ανθρώπους από τη ζωή τους. Ωστόσο, μας βοήθησε να «ξυπνήσουμε» από αυτόν τον λήθαργο στον οποίο ζούσαμε για πολλά χρόνια τώρα. Μας δίδαξε να εκτιμάμε ακόμη και τα πιο απλά, καθημερινά αγαθά και μέσα από αύτη κατανοήσαμε τι πραγματικά αξίζει. Αυτό ήταν, πιθανώς, και το μεγαλύτερο όφελος του κορονοϊού -αν υπάρχει κάτι τέτοιο.
