Θεοφανία Καλαϊτζή (μαθήτρια Γ΄Λυκείου, Γυμν. ΛΤ Κολχικού)
Μετράω αντίστροφα. 3,2,1. Τέλος. Αυτό ήταν. Η βελόνα γέμισε με αίμα. Μετράω και τις πρησμένες φλέβες μου. Αυτή τη φορά ανοδικά και ανά δύο: 2,4,6. Ζυγός αριθμός, καλός οιωνός.
Χαλάλι όμως, αν είναι αυτό απαραίτητο για να νεύσει συγκαταβατικά η γιατρός και να εξασφαλίσω μια λιγότερη έλλειψη, θα υποστώ την φανερά απαίδευτη υπάλληλο του αιματολογικού κέντρου. Κυρίως όμως θα ξεφορτωθώ μια υπενθύμιση στις 7:45 και τα θλιβερά άνοστα χάπια σιδήρου. Των 100mg μάλιστα!
Βαμβάκι, ένα «Πίεσε εδώ», τσιρότο, κάτω το μανίκι, καλημέρες και όρθια. Γνωστή τελετουργία και ωσάν αμετανόητα ξεχασιάρα, σηκώνομαι απότομα. Γεια σου ταβάνι, και η βασανίστρια μου στροβιλίζεται μετέωρη στη μικρή αίθουσα αιμοληψίας. Α, όχι δεν θα αντέξω να με ξαναπλησιάσει με την βελόνα της. Της ξεφεύγω στο παρατσακ, στρίβω δεξιά και ακούω κάτι φωνές για ένα παραπεμπτικό και μια αποδοχή κληρονομιάς. 2ος όροφος, και η ιδιοφυΐα του τύπου που αποφάσισε να συνδυάσει γραφείο εφορίας και αιματολογικό κέντρο είναι αδιαμφισβήτητη. Όχι, σοβαρά το λέω, η αλληγορία της αφαίμαξης- κυριολεκτικής και οικονομικής- απαιτεί μια αξιοθαύμαστη συλλογιστική, ένα υψηλό βαθμό νοημοσύνης. Ποιητής και αρχιτέκτονας. Δύο σε ένα. Γελάω με τις σκέψεις μου και η ζάλη με εγκαταλείπει εντελώς.
Έχοντας πλέον ξεφύγει τον κίνδυνο της βελόνας, παρατηρώ την ουρά που εκτείνεται στον χώρο και μόλις την προσπερνώ συνειδητοποιώ το μαθηματικό παράδοξο: 23 φανερά εκνευρισμένες φιγούρες έξω από την εφορία, 4 αναμένουν καρτερικά στον φούρνο. Σημεία των καιρών και η ακρίβεια επιζητά λαίμαργα την προσοχή μου.
Ύστερα, 8:15, άργησα, τα πόδια μου καταπίνουν τρία (3), τρία (3) τα σκαλιά της πολυκατοικίας, και εγώ ρίχνω άλλον έναν θρήνο για το κατακρεουργημένο μου χεράκι. Το κουδούνι του σχολείου δεν θα με περιμένει πρόθυμο για πολύ ακόμα, όμως μια στάση για καφέ, δεν είναι κατακριτέα, όταν έχεις ξυπνήσει αχάραγα και σου ρουφάνε και το αίμα. Αποδίδω ακριβοδίκαια τη δικαιοσύνη του σύμπαντος, λοιπόν, και αποφασίζω πως μου αξίζει ένας cappuccino, με γάλα αμυγδάλου, χωρίς ίχνος ζάχαρης και με 2-3 πιτσιλιές κανέλας.
Και το σύμπαν μου ανταποδίδει απλόχερα την ύβρη που διέπραξα, όταν ανέλαβα καθήκοντα δικαστή, με μια απόδειξη. Μα καλά μπέρδεψαν το 2,20 με το 3,10; Δεκαδικούς δεν κάνανε στο σχολείο; Αγανακτώ, ξεφυσάω και πληρώνω απρόθυμα στο ταμείο, όταν καταλαβαίνω πως και στους δεκαδικούς και στα ποσοστά αύξησης οι τύποι που διακινούν το παγκόσμιο εμπόριο, πρέπει να έχουν διαπρέψει. Καταραμένη ακρίβεια, πάλι με τον ελληνικό της μάνας μου θα τη βγάλω την χρονιά.
Φτάνω καταϊδρωμένη και εμφανώς ξεμαλλιασμένη την δεύτερη ώρα. Άλγεβρα λέει το πρόγραμμα και εγώ απορώ πόσο καλύτερα μπορεί να πάει η μέρα. Κι ενώ είμαι μπλεγμένη σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με το μπροστινό θρανίο, ενώ αναλύω με πάθος τη σκέψη μου γύρω από τα έμφυλα πρότυπα, με διακόπτει η φωνή του μεσήλικου μαθηματικού, που μου ζητά να υποδείξω ενώπιον της τάξης, απαιτεί σχεδόν να αποκαλύψω τον άγνωστο x. Ήμουν έτοιμη να του υπενθυμίσω πως ούτε ντεντέκτιβ, ούτε καρφί είμαι, για να αποκαλύπτω έτσι, ελαφρά τη καρδία, όμως αρκέστηκα σε μια υπόκωφη βρισιά μέσα απ’ τα δόντια. Ίσως πάλι μ’ έσωσε το κουδούνι και γλύτωσα μια απάντηση ενάντια στην ηθική και κυρίως ενάντια στις ελάχιστες γνώσεις μου στις εξισώσεις.
Γυρίζοντας με το λεωφορείο, επιδίδομαι στην καθημερινή μου συνήθεια. Χωρίζω με ακρίβεια τους επιβάτες, τους μπλέκω και τους ξεμπλέκω, θέτω κριτήρια επιλογής και άλλοτε το λεωφορείο διχοτομείται σε 10 νέους, 2 γέρους και 3 παιδιά, άλλοτε διασπάται σε 11 άνδρες και 15 γυναίκες, ύστερα σ’ αυτούς τους 2,3 νομοταγείς (δεν με ενθουσιάζουν καθόλου, τους μετρώ στα δάκτυλα) και στους 20 που αμέλησαν να κόψουν εισιτήριο: όλη η κοινωνία επιβιβάζεται σ’ ένα λεωφορείο της γραμμής. Το αποκαλώ ‘’το παιχνίδι των στερεοτύπων’’. Μπορείς να τσουβαλιάσεις με ευκολία κοινωνικές ομάδες, χωρίς πολλή σκέψη, μπορείς να κρίνεις με μια ματιά την καθημερινότητα τους. Αχ πώς μ’ αρέσει αυτό το ανούσιο παιχνίδι! Άλλους πάλι τους ξεγελά η παιδική ευκολία του και το παίρνουν στα σοβαρά.
Η φωτεινή ένδειξη του κινητού μ’ επαναφέρει στην πραγματικότητα και τον ανθρώπινο ρυθμό του λεωφορείου. Ειδοποίηση από το αιματολογικό κέντρο, κωδικός 345672, ανοίγω τα δεδομένα και ξαποστέλνω βιαστικά ένα κάρο μηνύματα από το Instagram. Το πανάρχαιο και κατακουρασμένο πια gmail μου με καλωσορίζει με τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αναμονή, άγχος, αναμονή, η ώρα της αλήθειας: Σίδηρος 35,7 , φερριτίνη 9,4. Πάλι κόπηκα.
Photo credits: https://pixabay.com/photos/test-tube-lab-medical-research-214244/
