του Αναστάση Σωτηράκογλου
Παγώνει ο χρόνος σαν γυαλί
Κι η λύπη βάζει τα καλά της
Ένας θλιμμένος ακροβάτης
Που διασκεδάζει όλη τη γη.
Φοράει τη μάσκα σαν χορεύει
Για να του κρύψει την ασχήμια
Μα μες στου κόσμου τα συντρίμμια
Κάθεται, γελά και αλητεύει.
Μα σαν αδειάσει η σκηνή
Και όταν σβήσουνε τα φώτα
Παίζει στο πιάνο μία νότα
Κι αλλάζει όλη του η ζωή.
Βλέπει στο άσχημο το ωραίο
Και μες στη νύχτα την αυγή
Κάποιοι τον λένε ευφυή
Και άλλοι τον θεωρούν γενναίο.
Ακούει των άστρων τις φωνές
Των φεγγαριών τις ιστορίες
Κατεβαίνει σε πορείες
Και ξενυχτά τις Κυριακές.
Αλλάζει χρώμα στη φωνή του
Κάνει το κλάμα προσευχή
Μα σαν ξανάρθει το πρωί
Μπαίνει και πάλι στη φυλακή του.
Στο χείλος μίας αυταπάτης
Πενθεί για ό,τι έχει χαθεί,
Να ζήσει πάλι απ’ την αρχή
Θέλει ο θλιμμένος ακροβάτης.
