της Ιωάννας Παπαβασιλείου
Με κάθε κύμα που αλλοιώνει, εκείνη την ευθεία γραμμή
Που διαχωρίζει τον ουρανό από τη θάλασσα,
Περιμένεις εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο,
Που να σπάσει την ανατριχιαστική ησυχία
Και δηλώνει το τέλος
Στα πετραδάκια της ακρογιαλιάς.
Έτσι, όπου ήταν η μια περίμενε κανείς και την άλλη.
Τόσο προβλέψιμη ήταν η παρουσία και των δυο.
Και πως να μην είναι;
Σε κάθε τρέλα, σε κάθε λογική,
Σε κάθε γωνία και σε κάθε πλατεία,
Παντού μαζί.
Μέχρι που ήρθε εκείνη η στιγμή
Εκείνο το δευτερόλεπτο που τον άκουσα,
Εκείνον τον φρικιαστικό ήχο
Που έχει γίνει πρωταγωνιστής στα όνειρα μου
Εκείνο το χτύπημα του τηλεφώνου,
Εκείνο το ξύπνημα που θα ´πρεπε να ´ναι το τελευταίο μου.
Πώς μπορεί μια φράση να έχει τόση δύναμη;
Πώς μπορούν λίγες λέξεις να σε σπάσουν σε κομμάτια;
Ένα παζλ έχω γίνει που η λύση του είναι αδύνατη
Γιατί κανείς δε θα μπορέσει να γυρίσει πίσω τα κομμάτια που λείπουν
Κανείς δε θα μπορεί να με ολοκληρώσει
Όπως με ολοκλήρωνε εκείνη.
Δε θα της το συγχωρήσω ποτέ.
Είχαμε πει «Πάντα και σε όλα μαζί»
Αλλά αυτό το ταξίδι το έκανε μόνη της
Και άφησε πίσω την φίλη της, την αδελφή ψυχή της να απορεί,
Να απορεί και να αδυνατεί να αναπνέει οξυγόνο
Οξυγόνο, από έναν κόσμο που εκείνη πλέον απουσιάζει.
