της Σίσσυς Χαντζίδου
Η αρχή με συνεπήρε, το τέλος με διέλυσε. Όλα έμοιαζαν τόσο απλά στο ξεκίνημα. Καθόλου συναίσθημα, καθόλου τύψεις, μόνο μία δόση περιέργειας. Περιέργεια να «εξερευνήσω» το άγνωστο. Αυτό με κατέστρεψε. Ώρες-ώρες κάθομαι και σκέφτομαι πόσο διαφορετική ήταν πριν η ζωή μου. Πριν τα ξεκινήσω όλα, πριν εθιστώ…
Πάντα πίστευα πως μία ουσία θα έδινε χρώμα στην μονοτονία μίας ανιαρής καθημερινότητας. Αρχικά, αυτό έδειχνε να κάνει. Γέμιζε ένα κενό μέσα μου, που τίποτα άλλο δεν μπορούσε να το καλύψει, τουλάχιστον έτσι πίστευα ή, ακόμα καλύτερα, έτσι με έκανε να πιστεύω. Δημιουργούσε στο κεφάλι μου μία ουτοπική πραγματικότητα και με την πάροδο του χρόνου άρχιζε να αποτελεί εξάρτηση, ωθώντας με να χάνω την όρεξη και το πάθος μου για τα αγαπημένα μου πράγματα.
Άρχισα να αποκόπτομαι, ολοένα και περισσότερο, από τις παρέες μου, να απομακρύνομαι από φίλους και γνωστούς, βλέποντάς την μοναδική μου συναναστροφή να απομένει ο εαυτός μου. Ως άτομο ζώντας πάντα μέσα στην κοινωνικοποίηση απολαμβάνοντας την συντροφιά άλλων ατόμων αυτή η ξαφνική αποστασιοποίηση ξάφνιασε και προβλημάτισε τους γύρω μου. Κατόπιν αναγκάστηκα να σταματήσω και τον αθλητισμό, λόγω αδυναμίας του οργανισμού μου να συνεχίσει να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις του αθλήματος.
Από την μία στιγμή στην άλλη έβλεπα τον εαυτό μου να παρακάμπτει την ζωή, κάτι να διαλύεται μέρα με την ημέρα και ενώ αντιλαμβανόμουν πλήρως την κατάσταση στης οποία βρισκόμουν, δεν ήμουν ικανή να την αντιμετωπίσω. Αδυνατούσα να φανώ δυνατή και να αποδεχτώ το βαρυτικό πεδίο στο οποίο με οδηγούσαν οι πράξεις μου, προκειμένου να αναζητήσω βοήθεια. Έτσι, γινόμουν θεατής και έβλεπα ό,τι έχω χτίσει τόσα χρόνια στην ζωή μου να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου. «Ο μικρός μου εαυτός θα ήταν απογοητευμένος», αυτό σκεφτόμουν και προσπαθούσα να κρατήσω το δάκρυ που κυλούσε κάθε φορά που υπέκυπτα στον πειρασμό. Κάθε μέρα επαναλαμβανόταν, τίποτα δεν μου κινούσε το ενδιαφέρον πια, τίποτα δεν με ξάφνιαζε. Η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε ώσπου ήρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα πως πρέπει να πάρω την ζωή μου πίσω στα χέρια μου.
Έχοντας υπάρξει θύμα των εξαρτήσεων για πολλά χρόνια, φτάνω σήμερα στο συμπέρασμα να ομολογήσω πως η αλλαγή πηγάζει πάντα από μέσα μας, ο μόνος που μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και βιώνουμε τα πράγματα γύρω μας είναι ο ίδιος που μας τα προκάλεσε: ο εαυτός μας. Η πιο σημαντική στιγμή δεν είναι η ώρα της συνειδητοποίησης της κατάστασης αλλά όταν αντιλαμβανόμαστε πως πρέπει να στραφούμε για βοήθεια. Το να ζητάμε βοήθεια δεν επιδεικνύει αδυναμία χαρακτήρα αλλά δυναμισμό και πλήρη γνώση των αναγκών μας. Όσο κλισέ και να ακούγεται, κανείς ποτέ δεν είναι απολύτως μόνος του, αρκεί να βρούμε τους σωστούς «καθοδηγητές» να μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας !
