της Σίσσυς Χαντζίδου
Δεν συνήθιζα να βγάζω τον σκύλο βόλτα το βράδυ
Δεν το συνήθιζα. Να τον βγάζω βόλτα το βράδυ. Με τρόμαζε αυτή η σιγή που απλωνόταν μόλις έδυε ο ήλιος. Οι δρόμοι άδειοι, τα φώτα αχνά, κι εγώ να κοιτάω πίσω μου κάθε λίγο.
«Θα με προστάτευε, ε;» σκεφτόμουν καμιά φορά.
Προτιμούσα να τον παίρνω μαζί μου όταν πήγαινα για το καθημερινό μου jogging στην παραλία. Του άρεσε – ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω. Και εμένα μου άρεσε. Βασικά, μάλλον μόνο σε εμένα άρεσε. Το καημένο δεν είχε φωνή να πει τη γνώμη του. Και τα μάτια του δεν έλεγαν πολλά. Ή έτσι νόμιζα.
Δεν παραπονιόταν ποτέ. Ίσως να του άρεσε τελικά. Ίσως και να μην τον ρώτησα ποτέ στ’ αλήθεια.
Σήμερα, πάντως, δεν πήγα για jogging. Πρώτον, γιατί –ας είμαστε ειλικρινείς– δεν μου άρεσε ποτέ. Και δεύτερον… γιατί ποτέ δεν είχα σκύλο.
