Οπαδική βία : ένα φαινόμενο που συγκλονίζει

Οπαδική βία ή μήπως εγκληματική -φασιστική δράση;

«Σας παρακαλώ πολύ , μη με χτυπάτε άλλο……»

Θοδωρής Μυζίθρας, Α3

Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη από χούλιγκανς συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία και ανέδειξε ένα κοινωνικό πρόβλημα που εμφανίστηκε πριν σαράντα χρόνια και έχει οδηγήσει σε πολλές δολοφονίες νέων ανθρώπων…

Η ενασχόληση  με τον αθλητισμό στοχεύει στην άθληση, τη ψυχαγωγία, την άμιλλα, στην ομαδικότητα. Σήμερα όμως, οι αξίες που έχουν αντικαταστάσει τα παραπάνω είναι η εγωκεντρική υπεροχή, η ταπείνωση του αντιπάλου, ο ακραίος ανταγωνισμός,  η άσκηση τυφλής βίας, η επικράτηση και υπεροχή με οποιοδήποτε τρόπο , η εμπορευματοποίηση  σε οτιδήποτε αφορά αθλητικό γεγονός και ειδικότερα τον χώρο του ποδοσφαίρου.

Συχνά άτομα με πολλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα επιλέγουν την ταυτότητα του οπαδού ώστε να αποκτήσουν μια ψευδαίσθηση κοινωνικής ταυτότητας, αναγνώρισης , δύναμης, άσκησης εξουσίας και κοινωνικής ένταξης.

Έτσι οι οπαδοί της άλλης ομάδας θεωρούνται εχθροί, κατώτεροι, επικίνδυνοι και πρέπει υποχρεωτικά να εκλείψουν.

Τα αίτια αυτών των στάσεων είναι κυρίως η φτώχεια, η ανεργία, η ελλιπής παιδεία.

Οι ευθύνες μεγάλες και διαχρονικά αναλογούν σε πολλούς…

Η ίδια η κοινωνία παρακολουθεί τις σκηνές βίας ως reality χωρίς καμία αντίδραση, καθώς έχει πλέον εξοικειωθεί με τη μισαλλαδοξία.

Όλοι οι φορείς κοινωνικοποίησης είναι εξίσου ένοχοι : η οικογένεια, το σχολείο, τα ΜΜΕ, τα κόμματα,   καθώς προβάλεται ένας έντονος εγωκεντρισμός, ζούμε σε έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον, ενώ η ανθρώπινη ζωή αποτιμάται όλο και πιο φτηνά.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν εντελώς επιφανειακά το θέμα, καθώς θέλουν μόνο να διαχειριστούν επιφανειακά έως ότου χαθεί από την επικαιρότητα και δεν αναζητούν τη θεραπεία των παραγόντων που το δημιουργούν.

Από την άλλη πλευρά, οι αθλητικοί παράγοντες αντιμετωπίζουν τις ομάδες ως κερδοφόρες επιχειρήσεις , ως μέσα προσωπικής προβολής και πολλοί συχνά με τις δηλώσεις τους οδηγούν στον φανατισμό και καλλιεργούν τις εκδηλώσεις βίας μέσω της ανοχής τους.

Όμως δεν θα πρέπει να πιστεύουμε ότι τα κίνητρα αυτών των ομάδων που φοβερίζουν, χτυπούν, σκοτώνουν είναι απλά οπαδικά. Δεν είναι πάντα το κίνητρό τους η πίστη σε ένα έμβλημα, σε μια φανέλα. Πολύ συχνά πρόκειται για εγκληματικές οργανώσεις με φασιστικές συμπεριφορές, που χρησιμοποιούν πρακτικές ταγμάτων εφόδου.

Μια διακομματική επιτροπή με την παρουσία όλων των εμπλεκόμενων φορέων  που θα ασχοληθεί ουσιαστικά με το κοινωνικό αυτό πρόβλημα ίσως μακροπρόθεσμα θα οδηγούσε σε λύση.

Τα πρώτα θύματα της οπαδικής βίας

Από τη στιγμή που καταγράφηκε ο πρώτος θάνατος, το 1983 (κατά σύμπτωση, πάλι στην περιοχή Χαριλάου της Θεσσαλονίκης), στην Ελλάδα έχουν χάσει τη ζωή τους 12 συνάνθρωποί μας, θύματα της οπαδικής βίας, είτε επειδή συμμετείχαν σε «ραντεβού θανάτου» μεταξύ χούλιγκαν, είτε γιατί είχαν την ατυχία να βρεθούν στο «λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Ο 18χρονος Άρης (Αριστείδης) Δημητριάδης, αθλητής ποδηλασίας που ελάχιστη σχέση είχε με το ποδόσφαιρο, έγινε τον Σεπτέμβριο του 1983 ο πρώτος καταγεγραμμένος νεκρός της τυφλής οπαδικής βίας στη χώρα μας.

Ο νεαρός Άρης βρισκόταν μαζί με δυο φίλους του στην περιοχή Χαριλάου της Θεσσαλονίκης όταν έκανε το μοιραίο λάθος∙ ρώτησε πόσο έληξε ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Άρη στην Αθήνα κι όταν άκουσε το αποτέλεσμα (ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει 5-1) πείραξε για πλάκα τους φίλους του.

Τρία άτομα που άκουσαν το σχόλιό του όρμησαν πάνω του και άρχισαν να τον χτυπάνε άγρια, με μπουνιές, κλοτσιές και μαχαιριές. Ο 18χρονος μεταφέρθηκε ακολούθως στο νοσοκομείο και κατέληξε έξι μέρες αργότερα.

Τρία χρόνια αργότερα, στις 26 Οκτωβρίου 1986, ο 29χρονος καθηγητής Χαράλαμπος Μπλιώνας έχασε τη ζωή του στο γήπεδο «Αλκαζάρ» της Λάρισας. Ο 29χρονος δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και τη μέρα εκείνη πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο εξαιτίας μιας ατυχούς σύμπτωσης∙ ήθελε να μεταβεί με ΚΤΕΛ στην Αθήνα, το ταξί όμως που τον πήγαινε στον σταθμό καθυστέρησε, με αποτέλεσμα να χάσει το λεωφορείο. Έτσι, για να περάσει την ώρα του μέχρι να αναχωρήσει το επόμενο, αποφάσισε να πάει στο γήπεδο για να δει τον αγώνα μεταξύ της ΑΕΛ και του ΠΑΟΚ. Από την εξέδρα των φιλοξενούμενων όμως εκτοξεύτηκαν τρεις φωτοβολίδες, μια εκ των οποίων βρήκε στον λαιμό τον καθηγητή.

Ακολουθούν νεκροί από φωτοβολίδες , εκτοξεύσεις βομβών, θάνατοι από φωτοβολίδες που ρίχνουν μέσα σε αυτοκίνητα με φιλάθλους αντιπάλων ομάδων, μαχαιρώματα ακόμα και επιθέσεις με αυτοκίνητα σε πεζούς ανελλιπώς  κάθε χρόνο……

Πηγή:https://debater.gr