ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ
Το φετινό έργο που παρουσιάζει η θεατρική ομάδα του σχολείου μας και θα παρασταθεί στις
- 3 και 4 Μαΐου 2023 για τους μαθητές του σχολείου μας και στις
- 5, 6 και 7 Μαΐου 2023 στις 20.30 για όλους τους φίλους του σχολείου και του θεάτρου
στο θεατράκι του σχολείου μας.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο Θεόφιλος Μπίτερμαν είναι ένας εργοσταρχιάρχης που παράγει τονωτικό μαλλιών. Η πόλη ζει με τον φόβο των εμπρησμών, ενώ εκείνος δέχεται μια αναπάντεχη επίσκεψη από μια άστεγη και τον φίλο της. Είναι άραγε εμπρηστές και θα καταφέρει να σταματήσει ο ήρωας το κακό;
Η παράσταση είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο «Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές» του Μαξ Φρις
Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου είναι «ο Μπήντερμαν και οι Εμπρηστές».
Στα γερμανικά η λέξη Biedermmann (Μπίντερμαν) σημαίνει τίμιος άνθρωπος και η λέξη Βiedermman συντηρητικός, ενώ το επίθετο Bieder σημαίνει μη περιπετειώδης. Σε γερμανόφωνους λαούς οι πιθανοί συνειρμοί που μπορούν να προκύψουν στο άκουσμα του ονόματος του βασικού χαρακτήρα του έργου είναι ανάλογοι. Στην δική μας παράσταση επιλέξαμε να μην μεταφράσουμε το όνομα του Μπίντερμαν ούτε στο τίτλο, ούτε εντός κειμένου, αλλά ούτε και να το αφήσουμε αμετάφραστο και απροσπέλαστο.
Έτσι στο τίτλο, αντί για ένα ελληνοποιημένο σχόλιο της τάξης του «ο Νοικοκύρης και οι Εμπρηστές» κρατήθηκε μόνο η λέξη Εμπρηστές αφήνοντας ανοιχτά ενδεχόμενα για την δραματουργική θεματολογία, ενώ και στο κείμενο απαλείφθηκε εντελώς και ο πρωταγωνιστής καλείται είτε ως «Κύριος», είτε με το μικρό του όνομα, που ο συγγραφέας του έχει προσφέρει, Θεόφιλος.
Σημείωμα θεατρικής ομάδας
Η θεατρική ομάδα μας ξεκινά το 1994, την εποχή του lifestyle, του άκρατου καταναλωτισμού, του βολέματος, του ωχαδερφισμού, του δεν έχει σημασία τι είσαι αλλά τι φαίνεσαι και γίνεται καταφύγιο συντροφικότητας, αλληλεγγύης, αποδοχής της διαφορετικότητας.
Και όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την συλλογική προσπάθεια και δουλειά αναδύονται ευαισθησίες και όνειρα που ζεσταίνουν τις καρδιές μας , μετατρέποντας το εγώ σε ΕΜΕΙΣ.
Και το σχολείο;
• Συνεχίζει να ξορκίζει την φαντασία και να σκοτώνει τη δημιουργικότητα .
• Αδυνατεί να απαντήσει με τον πολιτισμό σε πρότυπα και συμπεριφορές που προάγονται από τηλεόραση και μέσα κοινωνικής δικτύωσης: αποξένωση, βία, κοινωνία της αγοράς , κουλτούρα της κατανάλωσης, το έχειν σημαίνει υπάρχεις και το μη έχειν δεν υπάρχεις και o φτωχός πλην τίμιος δεν έχει καμιά αξία πια.
• Μετατρέπεται σε κέντρο κατάρτισης, απόκτησης δεξιοτήτων και πιστοποιητικών αποτελεσματικότητας .
Και εμείς, ξεκινάμε πάλι μετά τα τρία χρόνια πανδημίας με τους “Εμπρηστές” αυτή την πολιτικο-κοινωνική σάτιρα, αυτό το ειρωνικό “διδακτικό έργο χωρίς δίδαγμα” γιατί και σήμερα υπάρχουν φωτιές πολέμου και εμπρησμοί δασών , ιδεολογιών και συνειδήσεων.
Και η Κοινωνία μας φαίνεται να είναι ανεπίδεκτη διδαγμάτων. Δεν αντιδρά, δεν αντιστέκεται, αλλά ανέχεται και παρακολουθεί.
Γιατί αλήθεια συμβαίνει αυτό;
Μήπως κυριαρχεί το αίσθημα απαισιοδοξίας απέναντι στις απειλές μιας οικολογικής καταστροφής και στο κατεστραμμένο έρημο από αξίες κοινωνικό τοπίο;
Μήπως εθελοτυφλεί από αδυναμία και φόβο για το αύριο ή από τις συνήθειες που έχει βολευτεί;
Και μήπως μια προσέγγιση από την Τέχνη και την Παιδεία λειτουργήσει σαν φάρμακο για το κατεστραμμένο από τις αξίες κοινωνικό τοπίο και επαναφέρει το όνειρο, την ελπίδα και την δύναμη για μια καλύτερη ζωή;
Για τη θεατρική ομάδα
Μαίρη Αδαμοπούλου
Θίασος:
Αθηναίος Νίκος, Αραμπατζίδης Αλέξης , Βλανταρίδη Ιφιγένεια, Γεωργιλόπουλος Απόλλωνας, Γιαννακοπούλου Τζένη, Δυναμίδου Γιώτα, Εμμανουήλ Ουρανία, Καλογήρου Ειρήνη, Καρρά Σοφιέλλη, Κρεουζής Αλέξης, Μηλιώνης Γιώργος, Μιχαηλάρη Ευαγγελία, Σταύρου Ευαγγελία, Τζωρτζάκη Κωνσταντίνα, Τσιγκάκου Μαριλένα
Συντελεστές παράστασης:
Αδαμοπούλου Μαίρη, Βουρδαμής Γιώργος, Γκολφινόπουλος Ευγένιος, Κεραμιδά Λιάνα, Κορομηλάς Φώτης, Μαρκάκη Αιλιάνα, Μηλιώνης Βασίλης, Μηλιώνης Γιώργος, Μπενέτου Ελίζα, Παπάζογλου Ειρήνη, Λεμπέση Μαριάννα, Παππάς Νίκος, Πράπας Βάιος, Χαρισιάδης Σπύρος
Ευχαριστούμε πολύ:
Τους συναδέλφους, μαθητές και γονείς που μας συμπαρίστανται πάντα.
Τους απόφοιτους μαθητές Πασχάλη Κεραμιδά και Στέλιο Γκολφινόπουλο για τη βοήθεια στο στήσιμο των σκηνικών.
Τον απόφοιτο μαθητή Σωτήρη Ζέρβα για τη φωτογράφηση της παράστασης.
Τον απόφοιτο μαθητή Θανάση Τρίγγο για την επιμέλεια των προβολών.
Το Δήμο Νίκαιας-Α.Ι. Ρέντη για τη στήριξή του.
Τον κύριο Νικόλαο Φωτεινόπουλο για την προσφορά του στεφανιού.
Όλους εσάς τους θεατές και φίλους που στηρίζετε με την παρουσία σας κάθε μας προσπάθεια.
Η Θεατρική Δουλειά του Σχολείου μας
Σχ. Έτος 1994-1995 «Επικίνδυνο παιχνίδι» του Μ. Κορρέ
Υπεύθυνες καθηγήτριες Μ. Αδαμοπούλου και Γ. Μιχαλακοπούλου
Σχ. Έτος 1995-1996 «Ο ήχος του όπλου» της Λ. Αναγνωστάκη
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 1996-1997 «Ο πλούτος» του Αριστοφάνη
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 1997-1998 «Το σακάκι που βελάζει» του Στανισλάβ Στρατίεφ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 1998-1999 «Η φαύστα» του Μποστ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Γ. Μιχαλακοπούλου
Σχ. Έτος 2001-2002 «Το φιντανάκι» του Παντελή Χορν
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2002-2003 «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
(2ο βραβείο Πανελλήνιων Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘ και 1ο βραβείο Αττικής)
Σχ. Έτος 2003-2004 «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2005-2006 «Η Κασέτα» της Λ. Αναγνωστάκη
2ο βραβείο Περιφερειακών Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2005-2006 «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου
1ο βραβείο μαθητικών αγώνων ΥΠΕΠΘ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2006-2007 «Η Μικρή μας Πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ
1ο βραβείο Περιφερειακών Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2007-2008 «Οι Εκατομμυριούχοι της Νάπολης» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο
2ο βραβείο Περιφερειακών Αγώνων μαθητικού Θεάτρου ΥΠΕΠΘ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2008-2009 «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2009-2010 «Μήδεια» του Μποστ
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2010-2011 «Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2011-2012 «Η ηλικία της νύχτας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Υπεύθυνη καθηγήτρια Μ. Αδαμοπούλου
Σχ. Έτος 2012-2013 «Τα τρία πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου»
Θουκυδίδη Ιστορία
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης
Σχ. Έτος 2013-2014 «Η όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης
Σχ. Έτος 2014-2015 «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης, Ν. Παππάς
Σχ. Έτος 2015-2016 «Λυσιστράτη;» του Αριστοφάνη
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης, Ν. Παππάς
Σχ. Έτος 2016-2017 «Όρνιθες» του Αριστοφάνη
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης, Ν. Παππάς
Σχ. Έτος 2017-2018 «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης, Ν. Παππάς
Σχ. Έτος 2018-2019 «Rotters club» του Τζόναθαν Κόου
Υπεύθυνοι καθηγητές Μ. Αδαμοπούλου, Σ. Χαρισιάδης, Ν. Παππάς
————————————————————————————————————————-
Μια Κυριακή με τη θεατρική ομάδα του σχολείου μας
Τις συνεντεύξεις πήραν οι μαθήτριες: Νάγια Ασημακοπούλου και Ειρήνη Λαγογιάννη.
Φωτογραφίες: Στέλιος Κυρίτσος
Η θεατρική ομάδα του 5ου Λυκείου Νίκαιας ξεκίνησε την πορεία της από το 1994, με την πρωτοβουλία της Μαίρης Αδαμοπούλου. Μέχρι και σήμερα διατηρεί μια παράδοση στη δημιουργία θεατρικών παραστάσεων, αναδεικνύοντας τα κρυμμένα ταλέντα των μαθητών που αποτελούν τον θίασο. Τα παιδιά, οι συντονιστές και οι απόφοιτοι μέσα από την συνεργασία τους καταφέρνουν όχι μόνο να ενισχύσουν την αντίληψη της ομαδικότητας, αλλά και να την αναδείξουν μέσα από τις ίδιες τις παραστάσεις στο τέλος της χρονιάς.
Δύο χρόνια μετά την ανυπόφορη πανδημία προετοιμάζεται μια καινούργια παράσταση με τίτλο «Εμπρηστές». Αδημονούμε λοιπόν να απολαύσουμε τα παιδιά στις εμφανίσεις που θα κάνουν!
Συνέντευξη από την κ. Μαίρη Αδαμοπούλου. Πρώην μαθηματικός του 5ου Λυκείου Νίκαιας και η δημιουργός της θεατρικής ομάδας του σχολείου.
- Πότε ασχοληθήκατε με τη θεατρική ομάδα του σχολείου;
Λοιπόν, με το που ήρθα στο σχολείο το 1992, ξεκίνησα να παίρνω διάφορες σχολικές γιορτές, προσπαθώντας να μην είναι κάτι στείρο, να είναι κάτι ζωντανό και μετά από αυτή την ενασχόληση, -δηλαδή, οι σχολικές γιορτές άρχισαν να γίνονται με σκετσάκια με θεατρικά δρώμενα κλπ-, σκέφτηκα ότι πρέπει να στηθεί και μια θεατρική ομάδα. Την πρώτη θεατρική ομάδα λοιπόν, την έστησα το 1992.
- Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θέλετε να συμμετέχετε;
Σκέφτηκα ότι ένα σχολείο πρέπει να παρέχει και γνώσεις, γνώσεις ουσιαστικές και επειδή ο πολιτισμός σε αυτή τη χώρα είναι υπό διωγμό πάντα και το σχολείο καθόλου δεν τον ενδιαφέρει ο πολιτισμός και επειδή είμαι μαθηματικός, έβλεπα ότι πάρα πολλά παιδιά που δεν ήταν καλά στα μαθηματικά, αλλά είχαν άλλες δεξιότητες τις οποίες εάν τις αναδείκνυαν θα στεκόντουσαν στα πόδια τους και θα ένιωθαν ότι προσφέρουν πάρα πολλά, ξεκίνησα με αυτό. Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί μέσα από την θεατρική ομάδα πολλά παιδιά πίστεψαν στον εαυτό τους και κάνουν θαύματα, ενώ μέχρι τότε ήταν οι «κακοί μαθητές» και ένιωθαν μειονεκτικά για πάρα πολλά πράγματα. Πάντως όλα αυτά τα χρόνια είδα παιδιά να μεταμορφώνονται, να βρίσκουν την προσωπικότητά τους, να πιστεύουν στον εαυτό τους. Ήταν πάρα πολλές οι δυσκολίες στην αρχή, δεν εκτίθενται εύκολα τα παιδιά, ειδικά τα αγόρια. Η κοινωνία μας νομίζει ότι ο άνδρας πρέπει να είναι σοβαρός, άρα οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις που ξεκίνησα ήταν με λίγα παιδιά, δηλαδή ξεκινήσαμε με πέντε με έξι και φτάσαμε τα τελευταία χρόνια πριν την καραντίνα να έχουμε σαράντα παιδιά πάνω. Αυτό που επίσης, χαίρομαι πάρα πολύ είναι που πολλά παιδιά βρήκαν τον δρόμο τους, δηλαδή αυτή τη στιγμή βγήκαν πάρα πολλά παιδιά καλλιτέχνες από τη θεατρική ομάδα, πάρα πολλοί γνωστοί και μουσικοί και ηθοποιοί. Πήρα σύνταξη, αλλά το μικρόβιο έμεινε και πιστεύω ότι μέχρι να πεθάνω θα είμαι εδώ να βοηθάω όσο μπορώ.
- Τι είναι αυτό που θα ξεχωρίζατε από όλες τις θεατρικές παραστάσεις;
Είναι δύσκολο ερώτημα γιατί κάθε παράσταση είχε διαφορετικά πράγματα, δηλαδή άλλες μπορεί να ήταν πιο άρτιες από άποψη σκηνοθεσίας, άλλες από άποψη υποκριτικής. Νομίζω ότι δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω.
- Πιστεύετε ότι έχει αλλάξει η θεατρική ομάδα με την πάροδο του χρόνου;
Κοιτάξτε εγώ μετά από τρία χρόνια απουσίας της θεατρικής ομάδας, εδώ βλέπω ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει γι’ αυτό και φέτος τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στο να στηθεί μια θεατρική ομάδα. Καταρχήν τα παιδιά που ήρθαν φέτος στην θεατρική ομάδα δεν έχουν δει άλλες θεατρικές παραστάσεις, δεν μπορούν να φανταστούν τι μπορεί να σημαίνει καλό θέατρο. Νομίζουν ότι θα πούμε ένα σκετσάκι. Παρατηρώ ότι δεν έχουν αυτοπεποίθηση σε αυτό που κάνουν, δηλαδή ας φτιάξουμε μια σχολική γιορτούλα και δεν το απολαμβάνουν. Πιστεύω ότι φέτος θα έχουμε δυσκολίες, όπως τότε που πρωτοξεκινήσαμε, αλλά νομίζω ότι στην πορεία θα φτιάξει το πράγμα.
- Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη φετινή θεατρική παράσταση;
Η φετινή παράσταση είναι ένα δύσκολο έργο, αλλά είναι και ένα έργο που θα πρέπει να μας αφυπνίσει όλους. Ο κάθε ένας μπορεί να το ερμηνεύσει, όπως θέλει. Το έργο να μας αφυπνίσει σε αυτό που βλέπουμε να γίνεται, είτε αυτό λέγεται καταστροφή φυσικού περιβάλλοντος, είτε οι πόλεμοι που γίνονται γύρω μας και να πάρουμε όλοι θέση σε αυτό. Δηλαδή δεν μπορούμε να βλέπουμε να πράγματα γύρω μας να συμβαίνουν και ο κάθε ένας να μένει στο «καβούκι» του. Πρέπει να αντιδράσουμε κάποια στιγμή και να αντιδράσουμε δυναμικά λέγοντας τη γνώμη μας και όχι άσε τον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα, εγώ την θεσούλα μου και το σπιτάκι μου.
- Τι προσδοκίες έχετε από τη φετινή παράσταση;
Ακόμα μικρές, αλλά πιστεύω πως θα το παλέψουμε και θα βγει. Δεν είναι ότι φταίνε τα παιδιά, ότι δεν έχουν ταλέντο, απλά δεν έχουν την εμπειρία και πιστεύω ότι αυτή η ιστορία του κορονοϊού και της απομόνωσης έχει κάνει τα παιδιά πάρα πολύ κλειστά, ντρέπονται να βλέπει ο ένας τον άλλον στα μάτια, ντρέπονται να σταθούν. Αυτή η ιστορία της απομόνωσης σε ένα λάπτοπ, ο κάθε ένας στο σπίτι του μόνος του πρέπει να το παλέψουμε όλοι μας για να επανέλθουμε ο κάθε ένας μας στη ζωή και όχι να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΣ
- Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη θεατρική ομάδα;
Αιλιάνα Μαρκάκη:
Λοιπόν, αποφάσισα να μπω στην θεατρική όταν ήμουν δεκαπέντε Και εγώ στην πρώτη λυκείου μπήκα. Κάναμε το «παραμύθι χωρίς όνομα» και τη «Λυσιστράτη» στη δευτέρα λυκείου, μετά στην τρίτη λυκείου βοήθησα, μπήκα πολύ λίγο γιατί είχα τις πανελλήνιες και είπα να εστιάσω εκεί και μετά ξανά μπήκα ως απόφοιτη στο «όνειρο θερινής νυκτός» και μετά μπήκα και στο Θέατρο Τέχνης. Σπουδάζω ταυτόχρονα και στο Ιστορικό – Αρχαιολογικό, οπότε τελείωσα ως ηθοποιός και τώρα δουλεύω και ως ηθοποιός και είναι ένα πολύ όμορφο ταξίδι αυτό εδώ στην θεατρική ομάδα.
Λιάνα Κεραμιδά:
Ήμουν στην πρώτη λυκείου εδώ στο σχολείο και μου είχανε πει παιδιά που ήταν στην προηγούμενη χρονιά από μένα που ήμασταν φίλοι ότι είναι μια ωραία κατάσταση. Δεν είχα δει την παράσταση, αλλά μου είπαν πως ήταν ωραία και ξεκίνησα να έρχομαι στις πρώτες συναντήσεις.
Βασίλης Μηλιώνης:
Ως μαθητής ήταν την πρώτη χρονιά που ήρθα στο σχολείο το μακρινό 2012. Ήταν μια φίλη μου, η ξαδέλφη της ήταν στην ομάδα και είχα ακούσει ότι γίνεται καλή δουλειά, η φάση μεταξύ τους και τα λοιπά, οπότε είπα και εγώ να το δοκιμάσω και από τότε κόλλησα και έχει φτάσει 2023 και προσπαθώ να βοηθήσω και άλλα παιδιά να γίνουν μέτοχοι σε αυτή την εμπειρία γιατί είναι πολύ ωραία εμπειρία και δεν το καταλαβαίνουμε πολλοί, δηλαδή στα πλαίσια του σχολείου και των μαθητικών θεατρικών ομάδων, πολλές φορές γίνονται ξέρεις προχειροδουλειές. Αυτή είναι μια άλλη περίπτωση η οποία δεν είναι γνωστή και άμα δεν ξέρεις δεν έχεις δει, δεν μπορείς να φανταστείς.
- Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο σήμερα;
Αιλιάνα Μαρκάκη:
Σήμερα όπως είπα, αποφοίτησα από την δραματική σχολή, Προσπαθώ και εγώ να δουλέψω και ως ηθοποιός αν και είναι πολύ δύσκολος χώρος, η απορρόφηση σε αυτό τον χώρο είναι πολύ δύσκολη. Θέλω και εγώ να το προσπαθήσω όσο μπορώ, ταυτόχρονα θα βγω και ως αρχαιολόγος και φιλόλογος από την άλλη σχολή, οπότε κάπως θα το συνδυάσω και προσπαθώ και εδώ να βοηθήσω, όσο μπορώ. Να βάλει ο κάθε ένας το δικό του λιθαράκι. Είμαστε τόσα άτομα και ο κάθε ένας μέσα στην ομάδα θα προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε όλο αυτό με αγάπη.
Λιάνα Κεραμιδά:
Ασχολούμαι με την θεατρική του σχολείου, βλέπω πολύ θέατρο, μου αρέσει πολύ κάνω μεταφράσεις.
Βασίλης Μηλιώνης:
Πολύ στενή. Στην πραγματικότητα είναι η ζωή μου γιατί μετά το σχολείο και μετά την ενασχόληση μου με την ομάδα και το υλικό του θεάτρου, έδωσα εξετάσεις, πέρασα στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκτοτε το σπούδασα, έγινε η δουλειά μου και ζω και εργάζομαι ως ηθοποιός. Οπότε ναι, είναι πολύ στενή η σχέση μου με το θέατρο.
Ποιες αναμνήσεις έχετε από τα μαθητικά σας χρόνια όσον αφορά τη θεατρική ομάδα;
Αιλιάνα Μαρκάκη:
Οι αναμνήσεις , είναι η πίστη να βγαίνει ένα ωραίο αποτέλεσμα, δηλαδή το να δουλεύεις για κάτι και όντως μετά να ανταμείβεσαι γι’ αυτό. Αυτή είναι η ανάμνησή μου κυρίως και περιέχει πολλές εικόνες και στιγμές. Οι φιλίες που έκανα εδώ πέρα τις οποίες ακόμα έχω, δεν είναι η παράσταση αυτή καθαυτή είναι ότι δουλέψαμε όλοι μαζί και βάλαμε όλοι μεράκι για να βγει κάτι και αυτή η πίστη και η εμπιστοσύνη στο να δουλεύεις κάθε Σαββατοκύριακο γιατί εντάξει το να είσαι στο λύκειο και να είσαι τα Σαββατοκύριακά σου εδώ είναι μια θυσία εν μέρει και καλή και λες ότι χάνω κάποια πράγματα, αλλά αξίζει. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα και ίσα ίσα που θεωρώ ότι τώρα τα παιδιά το έχουν ανάγκη. Όλα τα παιδιά σε κάθε σχολείο το έχουν ανάγκη, όχι απαραίτητα το θέατρο, αλλά κάτι καλλιτεχνικό που να τους απομακρύνει από το μαθησιακό κομμάτι και να τους βοηθάει να εκφράζονται. Έχω πολλές αναμνήσεις και όλες είναι πολύ γλυκές θα πω.
Λιάνα Κεραμιδά:
Κυρίως, από το θέατρο έχω συνδέσει πολύ το λύκειο με την θεατρική και μπορώ να πω και οι φίλοι που έχω αυτή τη στιγμή είναι τα παιδιά που είχα και στην θεατρική και για μένα το σχολείο ήταν η θεατρική ομάδα.
Βασίλης Μηλιώνης:
Πάρα πολλές είναι οι αναμνήσεις. Για να το θέσω όσο σωστά πρέπει, νομίζω ότι οι αναμνήσεις μου του σχολείου είναι η θεατρική ομάδα, δηλαδή δεν έχω άλλες αναμνήσεις. Φυσικά θυμάμαι την τάξη, θυμάμαι το μάθημα, πολλούς καθηγητές, αλλά ακόμα και η σχέση που αναπτύχθηκε με τους καθηγητές και διαρκεί ως και τώρα σε κάποιες περιπτώσεις, δηλαδή υπάρχουν τουλάχιστον 4 με 5 καθηγητές από το σχολείο τους οποίους βλέπω και θυμάμαι και έχουμε αγάπη και εκτίμηση, ακόμη και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια είναι κοντά 10 χρόνια εννοώ, είναι πολλά χρόνια, οπότε πέρα του κομματιού αυτού, έχω αναπτύξει πάρα πολλές σημαντικές σχέσεις ζωής. Με τη Μαίρη Αδαμοπούλου που ήταν συντονίστρια της ομάδας, τότε με διάφορα παιδιά που είχαν περάσει από την ομάδα και είναι πια για εμάς οικογένεια, δηλαδή έχουμε κάνει διακοπές μαζί, έχουμε ζήσει μαζί για πολλά χρόνια και αυτό κρατάει από εκείνα τα χρόνια τα μαθητικά τα οποία αυτά είναι που έχω να θυμάμαι από το σχολείο είναι η πιο έντονη σχολική μου εμπειρία από την εφηβεία μου.
- Τι είναι αυτό που σας έκανε να θέλετε να συμμετέχετε μέχρι και σήμερα στην πρώτη σας θεατρική ομάδα; Είναι δύσκολο; Απαιτητικό;
Αιλιάνα Μαρκάκη:
Κοίτα αυξάνονται οι υποχρεώσεις, όσο μεγαλώνεις. Τώρα είμαι εικοσιτρία και ήδη το καταλαβαίνω ότι έχουν αυξηθεί οι υποχρεώσεις, αλλά αυτό που με κάνει να μένω είναι ότι κάποτε κάποιος έμεινε και για εμένα, οπότε και έκατσε και αφιέρωσε τις ώρες του και τα Σαββατοκύριακά του και αξίζει να μείνω και εγώ για να μείνει μετά κάποιος άλλος και μετά κάποιος άλλος… Αυτό με κάνει να μένω.
Λιάνα Κεραμιδά:
Είναι δύσκολο, αλλά επειδή δημιουργείται έτσι πολύ οικογενειακό κλίμα και πολύ ζεστή ατμόσφαιρα με όσους συμμετέχουν και είναι έτσι σαν να έχουμε ένα κοινό μυστικό, έχει μια γλύκα.
Βασίλης Μηλιώνης:
Είναι σίγουρα και απαιτητικό και δύσκολο διότι αυτή η δουλειά είναι απαιτητική και δύσκολη, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό από τον καναπέ σου, ούτε από την βολή σου, θα πρέπει να ξεβολευτείς, θα πρέπει να είσαι φοβερά πειθαρχημένος. Αν έχετε μιλήσει λίγο με τα παιδιά έχετε καταλάβει ότι αυτό το πράγμα θέλει φοβερή συνέπεια, φοβερή πειθαρχία, θέλει σύγκρουση εάν μπορώ να το θέσω έτσι και με τον εαυτό μας για να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα, να τα παρατηρήσουμε, να τα εντοπίσουμε και μετά να τα αναπαράγουμε στην σκηνή, αλλά και με τους άλλους είναι μια δύσκολη περίοδος η εφηβεία ξέρεις. Ψάχνεις δεν ξέρεις τι να κάνεις, δεν ξέρεις τι θέλεις, δεν ξέρεις τίποτα από αυτά, οπότε η ενασχόληση με κάτι τέτοιο είναι απελευθερωτική. Αυτός είναι και ο λόγος που το κάνω γιατί πιστεύω ότι πάρα πολλά σχολεία στην Ελλάδα και πάρα πολλά παιδιά δεν έχουν αυτή την πρόσβαση δυστυχώς και εάν έχουν κάποιου είδους πρόσβαση είναι αυτή που είπα και προηγουμένως, πρόχειρα πράγματα και επειδή είναι πρόχειρα δεν είναι και σε βάθος, οπότε δεν μπορούν να ξέρουν πραγματικά τι εστί θέατρο, τι εστί θεατρική παιδεία. Και επειδή θεσμικά δεν υφίστανται από το σχολείο, εδώ έχουμε διεκδικήσει πάρα πολύ χώρο και τον έχουμε πάρει για να έχουμε αυτή την ομάδα ζωντανή και να τρέχει. Για αυτό το λόγο το κάνουμε γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα και ναι το κάνεις με προσωπικό κόστος, περνάς τα Σαββατοκύριακα σου εδώ, ακριβώς όπως και οι μαθητές, αλλά πάντοτε η επίγευση που σου αφήνει αυτό είναι γλυκιά και σε σχέση με το τι προσφέρεις και σε σχέση με αυτό που παίρνεις γιατί παίρνεις και εσύ παίρνεις και από τα παιδιά, από την ενέργειά τους, από την εφηβεία. Έρχομαι εδώ κάθε Σαββατοκύριακο και ξανασυναντώ την εφηβεία μου με έναν τρόπο γιατί είναι πολύ δύσκολη περίοδος αυτή και κάποια παιδιά είναι πολύ εγκλωβισμένα και ένα από αυτά τα παιδιά να απελευθερωθεί από κάτι είναι νίκη και αυτή, είναι μια από τις λειτουργίες του θεάτρου. Για αυτό και το κάνουμε και εγώ και η Μαίρη και η Λιάνα και η Λιάνα και ο Σπύρος και όλοι.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ
- Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη θεατρική ομάδα; Έχετε ξανά ασχοληθεί με κάτι παρόμοιο;
Νίκος Αθηναίος:
Δεν έχω ασχοληθεί με κάτι παρόμοιο εκτός από κάποιες παραστάσεις στο δημοτικό που κάναμε. Ο μεγάλος μου αδελφός πήγαινε παλιά σε αυτή τη θεατρική ομάδα και είπα να το δοκιμάσω και εγώ.
Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη:
Δεν έχω ξανά ασχοληθεί με κάτι παρόμοιο, αλλά αποφάσισα να έρθω εδώ για να αποκτήσω καινούργιες εμπειρίες. Ήξερα και τα παιδιά και ήξερα πως θα ήταν πολύ ωραία η ομάδα.
Καρρά Σοφιέλλη:
Είχα δει παραστάσεις επειδή ήταν ο αδελφός μου στο σχολείο παλιά και μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Γενικά, μου αρέσει το θέατρο, όλη αυτή η διαδικασία. Ξέρω ότι περνάνε καλά, ήξερα ότι θα είχε πίεση, αλλά μπήκα και περνάω πολύ ωραία. Δεν έχω ξανά ασχοληθεί με κάτι παρόμοιο.
Ευαγγελία Σταύρου:
Λοιπόν γενικότερα από πιο παλιά είχα καλλιτεχνική φύση και μια έφεση στην τέχνη. Μου άρεσε δηλαδή και η ζωγραφική. Τέλος πάντων, είχα δώσει για να μπω στο καλλιτεχνικό σχολείο στο γυμνάσιο, δεν πέρασα, δεν πειράζει συνεχίζω, αλλά γενικότερα μου άρεσε το θέατρο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ γενικότερα, το αγνοούσα λίγο γιατί στο δημοτικό ας πούμε μας πήγαιναν σε κάτι παραστάσεις, από τις οποίες ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα και ήταν άθλιες, αλλά τώρα έχω αρχίσει να αναθεωρώ διότι αυτό είναι πραγματικό θέατρο και ακόμα όταν στο δημοτικό κάναμε παραστάσεις μου άρεσε, αλλά και πάλι δεν ήταν αυτό που βλέπω τώρα γιατί αυτό που βλέπω τώρα είναι απίστευτο και ειλικρινά ελπίζω όλα τα παιδιά να μπορούσαν να είχαν την ελευθερία να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο.
- Ποια είναι η εμπειρία σας από τη θεατρική ομάδα μέχρι σήμερα;
Νίκος Αθηναίος:
Έχω μάθει πολλά πράγματα. Γενικά περνάμε πολύ καλά, τώρα μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε. Γενικά πιστεύω πως κάνει καλό στον άνθρωπο.
Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη:
Έχω μάθει καινούργια πράγματα, περνάω ωραία και δημιουργικά τον ελεύθερό μου χρόνο, είναι πολύ ωραίο το τμήμα περνάω πάρα πολύ ωραία.
Καρρά Σοφιέλλη:
Είναι πάρα πολύ ωραία το κλίμα, τα παιδιά μάς βοηθάνε, περνάμε καλά, έχουμε γίνει μία οικογένεια ουσιαστικά εδώ πέρα. Είμαστε πολλές ώρες, άρα λογικό είναι και ναι οι εμπειρίες μου είναι πολύ ωραίες και θα γίνουν ακόμα καλύτερες.
Ευαγγελία Σταύρου:
Είναι κάτι τέλειο, μπορώ να πω ότι οι ώρες που είμαι στις πρόβες και που ασχολούμαι με την θεατρική ομάδα είναι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές στην εβδομάδα μου! Ειλικρινά αυτό που εισπράττω είναι τεράστιο, εδώ και τρεις μήνες στη θεατρική ομάδα νιώθω ότι έχω ζήσει ειλικρινά τρεις ζωές, οι εμπειρίες που έχω είναι πάρα πολλές και πολύ χαρούμενες.
- Πώς συνδυάζετε την καθημερινότητά σας με τη θεατρική ομάδα, ενώ ο μέσος έφηβος έχει μια φορτωμένη καθημερινότητα;
Νίκος Αθηναίος:
Κοίτα, για το φορτωμένη καθημερινότητα δεν ξέρω, γενικά τις Κυριακές είμαι ελεύθερος, οπότε μπορώ να έρχομαι. Εντάξει δεν είναι και μεγάλο βάρος να έρχομαι, το κάνω για τον εαυτό μου γιατί μου αρέσει.
Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη:
Πιστεύω πως άμα θες μπορείς να τα συνδυάσεις όλα. Εγώ μια χαρά προλαβαίνω, ίσα ίσα έχω ρυθμίσει πολύ καλά το πρόγραμμα μου.
Καρρά Σοφιέλλη:
Πιστεύω μια χαρά συνδυάζονται, δηλαδή εγώ και μια χαρά βγαίνω το Σάββατο, μπορεί και την Παρασκευή. Άμα θέλεις συνδυάζονται.
Ευαγγελία Σταύρου:
Κοίτα τους τελευταίους μήνες έχω αφοσιωθεί εντελώς στη θεατρική ομάδα, δηλαδή ασχολούμαι με αυτό πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι και μαθήματα έχω και φροντιστήριο, αλλά προσπαθώ να βρίσκω πάντα χρόνο μέσα στη μέρα μου για την θεατρική ομάδα.
- Ποια είναι η γνώμη σας για τη φετινή θεατρική παράσταση;
Νίκος Αθηναίος:
Κοίτα εγώ πάντα θα προτιμούσα κάτι κωμικό, αλλά πιστεύω πως προσπαθεί να περάσει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και κατά την γνώμη μου είναι πολύ καλά έτσι η παράσταση.
Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη:
Είναι τέλεια! Θα τα πάμε πολύ καλά. Πιστεύω σε εμάς. Ωραίο είναι το έργο, πολύ ωραίο, περνάει και ωραία μηνύματα .
Καρρά Σοφιέλλη:
Καλά πάει, το έχουμε πιστεύω και είναι και πολύ ωραίο και το έργο και πιστεύω πως ήταν ό,τι χρειάζεται ο κόσμος μετά την πανδημία, οπότε ναι!
Ευαγγελία Σταύρου:
Λοιπόν είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο με πολλά κοινωνικά μηνύματα το οποίο πιστεύω μπορεί να προβληματίσει και να μας κάνει να σκεφτούμε για πολλά πράγματα. Νομίζω έχει πολλά χιουμοριστικά στοιχεία, αλλά το μήνυμα που έχει να περάσει είναι άκρως σημαντικό.
- Τι θεωρείτε δύσκολο στις πρόβες και τι σας αρέσει περισσότερο;
Νίκος Αθηναίος:
Καταρχάς πρέπει να προσαρμόσεις την φωνή σου στο ρόλο και όχι μόνο το βάθος της φωνής και πρέπει να συλλαβίσεις καλά τις λέξεις και να ακούγεσαι μέχρι πίσω πίσω στην σκηνή. Υπάρχει και η ηχώ που έρχεται πίσω και πειράζει λίγο το πώς ακούει ο ακροατής. Γενικά, υπάρχουν πολλές δυσκολίες, αλλά με λίγη εξάσκηση ξεπερνούνται .
Κωνσταντίνα Τζωρτζάκη:
Μου αρέσει περισσότερο το ωραίο κλίμα, που κάνουμε δημιουργικά πράγματα και που μαθαίνουμε καινούργια πράγματα. Δύσκολο είναι το ότι είμαστε πολλές ώρες όρθιοι, ο χορός κυρίως και λέμε τα λόγια ξανά και ξανά…
Καρρά Σοφιέλλη:
Όχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι δύσκολο στις πρόβες και αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτές είναι ο χαβαλές εδώ που κάνουμε, ότι μαθαίνουμε πράγματα και όχι μόνο για το θέατρο, αλλά και για τη ζωή· να μιλάμε και να εκφραζόμαστε σωστά.
Ευαγγελία Σταύρου:
Το δύσκολο στις πρόβες είναι ότι πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι εκείνη τη στιγμή σε αυτό που κάνουμε. Και οι πολλές ώρες είναι κάτι δύσκολο διότι θυσιάζουμε πράγματα για να είμαστε εκεί,, όπως ώρες από την οικογένεια, από τους φίλους, από βόλτες, αλλά όταν ερχόμαστε εδώ πέρα ξεχνιούνται όλα και το αγαπημένο μου κομμάτι στις πρόβες είναι οι αυτοσχεδιασμοί. Είναι ό,τι καλύτερο γιατί μέσα από τις πρόβες πολλές φορές γίνονται αυτοσχεδιασμοί που οδηγούν σε άλλα πράγματα.
