Αναζητήσεις

Αφιέρωμα στη θεατρική ομάδα του 5ου ΓΕΛ Νίκαιας

ΑΠΟ: 5ο ΛΥΚΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ - Μάι• 28•24

Θεατρικός όμιλος 5^ου Λυκείου Νίκαιας

Η θεατρική ομάδα του σχολείου μας παρουσιάζει για το 2024, το έργο «Μην είδατε την αγάπη μου; Καντάτα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης» με βασικό θέμα το Ολοκαύτωμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

80 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα και ο κόσμος παραμένει ίδιος. Κανείς δεν έμαθε από το απάνθρωπο τραγικό παρελθόν. Οι γενοκτονίες και οι πόλεμοι σε κάθε γωνιά της γης συνεχίζονται. Εμείς όμως δεν ξεχνάμε του εκατομμύρια νεκρούς του τότε και τους χιλιάδες νεκρούς των πολέμων σήμερα που αυξάνονται καθημερινά.

Η σκηνοθετική ομάδα και παιδιά του σχολείου μας ζωντανεύουν επί σκηνής το «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, την «Ανάκριση» του Πέτερ Βάις και τα βιβλία «Εάν αυτό είναι άνθρωπος» και «Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν» του Πρίμο Λέβι για πέντε αποκλειστικές παραστάσεις στο θεατράκι του σχολείου μας.

14 και 15 Μαΐου 2024 για τους μαθητές του σχολείου 16, 17 και 18 Μαΐου 2024 για γονείς και θεατρόφιλους

Λίγα λόγια για την θεατρική ομάδα του 5^ου Λυκείου Νίκαιας

Η θεατρική ξεκινά με πρωτεργάτρια τη Μαίρη Αδαμοπούλου πρώην Μαθηματικό στο σχολείο μας έχοντας έναν κοινό σκοπό: όταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα σκοτώνει την τέχνη και την φαντασία των παιδιών, τα ίδια τα παιδιά επαναστατούν και δημιουργούν μόνα τους την παιδεία τους μέσω του θεάτρου. Έτσι από το 1994 μέχρι και σήμερα μικροί και μεγάλοι κάθε γενιάς μαζεύονται κάθε βδομάδα και ανοίγουν ορίζοντες , μεγάλοι εκπαιδεύουν μικρούς , μικροί εκμοντερνίζουν τους μεγάλους και δημιουργούνται μακροχρόνιες φιλίες ανάμεσα στις γενιές.

Για το έργο

29 χρόνια θέατρο στο σχολείο μας. Γιατί; Γιατί η θεατρική ομάδα είναι καταφύγιο συντροφικότητας, αλληλεγγύης, αποδοχής της διαφορετικότητας. Εδώ αναδύονται οι ευαισθησίες και τα όνειρα, φυτρώνει η δημιουργία. Εδώ ζεσταίνονται οι καρδιές μας, εδώ γίνεται το εγώ ΕΜΕΙΣ.

Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στο θέατρό μας φέτος, για να ζωντανέψει η μνήμη, γιατί πρέπει όλοι να μάθουμε και να θυμηθούμε τη φρίκη εκείνης της περιόδου, γιατί η Ιστορία, ακόμα και η πλέον σκοτεινή, η πλέον απάνθρωπη, μπορεί να επαναληφθεί.

Γιατί 79 χρόνια μετά οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν. Γιατί δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας στο ρατσισμό, στη φρίκη του πολέμου, στις σύγχρονες φυλακές, στα σύγχρονα στρατόπεδα μεταναστών, στον βασανισμό των περιφρονημένων.

Γιατί όταν αρχίζουν και παραβιάζονται θεμελιώδεις ελευθερίες και δικαιώματα, όταν δίπλα μας , στη Γάζα, ο θάνατος και η πείνα εξοντώνουν δεκάδες χιλιάδες ξεριζωμένους ανθρώπους στα γκέτο, όταν κάποιοι λαοί ή άτομα θεωρούν ότι «κάθε ξένος είναι εχθρός …τότε έχεις μπει σ΄ ένα δρόμο που στο τέλος του βρίσκονται τα στρατόπεδα εξόντωσης.

Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν βλέπουμε και δεν ξέρουμε, όταν πνίγονται πρόσφυγες του πολέμου και της φτώχειας στη Μεσόγειο, προσπαθώντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Ευρώπη, που βέβαια δεν είναι άμοιρη της δυστυχίας τους. Στην Ευρώπη που τελευταία πυκνώνουν οι νοσταλγοί αυτών των στρατοπέδων…

Γιατί αν δεν αντιδράσουμε σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θα χάνουμε ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μας και μέρα με τη μέρα, θάνατο με τον θάνατο, πτώμα με το πτώμα, θα μείνουμε ένα άδειο κουφάρι, ένας νεκρός που περπατάει.

Γιατί όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: «Είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν. Θα έρθει μια στιγμή που και εμείς θα καταδιωχθούμε. Μη ξεχνάμε ότι αυτό είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού. Δεν κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που δεν μας μοιάζουν. Κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που μας περιφρουρούνε».

“Ποτέ πια Φασισμός”

Για τη θεατρική ομάδα

Μαίρη Αδαμοπούλου

Ονειρευόμασταν στις άγριες νύχτες

όνειρα βίαια και πυκνά,

ονειρευόμασταν με την ψυχή και το σώμα

αν θα γυρίσουμε, να φάμε, να εξιστορήσουμε.

Ώσπου αντηχούσε κοφτά, σιγανά

το παράγγελμα που συνόδευε την αυγή

«Εγέρθητι»

και ράγιζε την καρδιά μας

Τώρα που ξαναβρήκαμε τα σπίτια μας,

τώρα που χορτάσαμε την κοιλιά μας,

και οι αφηγήσεις μας στέρεψαν όλες,

σήμανε ή ώρα. Όπου να’ ναι θα ακούσουμε πάλι

το παράξενο πρόσταγμα: «Εγέρθητι»

Πρίμο Λέβι, «Η ανακωχή», 11 Ιανουαρίου 1946

Θίασος:

Αθηναίος Νίκος, Αθηναίος Αντώνης, Βέργου Παναγιώτα, Βλανταρίδη Ιφιγένεια, Γιαννακοπούλου Τζένη, Γιαννακουλόπουλος Στέλιος, Δυναμίδου Γιώτα, Καλογήρου Ειρήνη, Μαίρη Καπλατζή, Κρεουζής Αλέξης, Πολυχρονοπούλου Αναστασία, Σταύρου Ευαγγελία, Τζωρτζάκη Κωνσταντίνα, Τσιγκάκου Μαριλένα, Υφαντή Γεωργία ,Φωλιά Ζέτα, Ψαρρού Σάντυ

Συντελεστές παράστασης:

Αδαμοπούλου Μαίρη, Βουρδαμής Γιώργος, Κεραμιδά Λιάνα, Κορομηλάς Φώτης, Μηλιώνης Βασίλης, Μηλιώνης Γιώργος, Μπενέτου Ελίζα, Παπάζογλου Ειρήνη, Παππάς Νίκος, Πράπας Βάιος, Ψαρράς Βαγγέλης, Τσιριγώτης Παναγιώτης, Χαρισιάδης Σπύρος.

Σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί, αφίσα, βίντεο:

Όλη η ομάδα

Ευχαριστούμε πολύ:

Τους συναδέλφους, μαθητές και γονείς που μας συμπαρίστανται πάντα.

Τον απόφοιτο μαθητή Σωτήρη Ζέρβα για τη φωτογράφηση της παράστασης.

Τον Νοραίρ Τσολακιάν για την ηχογράφηση κομματιών.

Το τυπογραφείο «ΑΡΤΙΟΝ ΣΟΥΛΑΚΟΣ Α.Ε.».

Τη Μαίρη Τσακιρίδου για την πολύτιμη βοήθειά της με τα κοστούμια.

Τον Γιώργο Φουντούκο για τη βοήθειά του με τα ηχητικά αποσπάσματα.

Τον Δήμο Νίκαιας-Α.Ι. Ρέντη για τη στήριξή του.

Όλους εσάς τους θεατές και φίλους που στηρίζετε με την παρουσία σας κάθε μας προσπάθεια.

Θεατρική Δουλειά του Σχολείου μας

Σχ. Έτος 1994-1995 «Επικίνδυνο παιχνίδι» του Μ. Κορρέ

Υπεύθυνες καθηγήτριες Μ. Αδαμοπούλου και Γ. Μιχαλακοπούλου

Σχ. Έτος 1995-1996 «Ο ήχος του όπλου» της Λ. Αναγνωστάκη