ΤΑ ΡΙΓΗ ΤΗΣ ΕΥΑΣ
Στην άκρη των βλεφάρων σου
σκιρτά η γλυκιά ζωή…
- φυλάξου απ” τα πολύχρωμα πουλιά,
φυλάξου-
όταν ανοίξεις τα χλωμά τριανταφυλλιά σου πέταλα
και ξεσκονίσεις τη στολή της νιότης.
Ξελογιασμένη,
βασίλισσα της παπαρούνας,
ερωμένη της σιγής του χόρτου,
θεά του χείμαρρου και της υπόγειας δόνησης.
Χιτώνας της ομίχλης το αστέρι της καρδιάς σου κρύβει.
Όταν ελάσματα χαλκού αγκαλιάζουν το λιγνό κορμί σου,
αγία βροχή αφήνεις να σε λιώνει
κι η ζαφειρένια του λαιμού σου φλέβα θυσιάζεται.
Κόβεις τους κάβους,
εφορμάς στις άγκυρες,
τις εξορίζεις στον αστρόκοσμο να βολοδέρνουν,
άρρωστες απ” της βαρύτητας την έλλειψη.
Σαν κορυφαίος χορωδός ουρλιάζεις
των λύκων την αγάπη ν” αποκαταστήσεις.- Αλλά πώς;
Σου τραγουδούν τα ξωτικά του δάσους
το δίσημο άσμα
του πρίγκιπα που πέτρωσε…κάποτε…κάπου.
Το ερωτευμένο κύμα σου γελά, σε ξεγελά
σε πλάνεψε.
Ποτέ να μη φουντάρεις: η θεμελιώδης εντολή.
Πώς τόσο ν” αγαπάς μπορείς κι όμως να φεύγεις;
Λες : Έρωτας είναι ό,τι έχει αρχή οπιώδη
και τέλος όχι αντάξιό της. Έρωτας άρα κι η ζωή του γιασεμιού
και των παιδιών ο ύπνος.
Σκορπάς φιλιά επομένως αδιάκριτα.
Σε μακρινούς ορίζοντες
κυματιστός ήχος καμπάνας φλέγεται
και στα διαλείμματα
-λίγοι μπορούν να δουν-
κοιμάται ο αναστημένος Ιησούς στην αγκαλιά σου._
