Απαρχές
Τα ρεμπέτικα είναι μικρά απλά τραγούδια που τραγουδούν απλοί άνθρωποι. Η εποχή που πρωτοφάνηκε το ρεμπέτικο είναι κοντινή αλλά εξαιρετικά άγνωστη. Ούτε τα αίτια ανάπτυξης, ούτε οι αρχικές επιδράσεις ,ούτε οι πρώτες εστίες του ρεμπέτικου είναι επακριβώς γνωστές. Η Ερμούπολη, το Ναύπλιο ,η παλιά Αθήνα ,η Σμύρνη ,η Πόλη ,η Αλεξάνδρεια και η Θεσσαλονίκη είναι οι χώροι όπου γεννήθηκε ,όχι τυχαία, το ρεμπέτικο τραγούδι.Αυτό έγινε στα τέλη του 20ου αιώνα.
Κάποια τραγούδια έλεγαν οι κουτσαβάκηδες το 1893 αλλά δεν έχουν σωθεί. Ο Παπαδιαμάντης στα Αθηναικά διηγήματά του ομιλεί για καντάδες σε κορίτσια με κιθάρες, μαντολίνα και φυσαρμόνικες. Στην Αθήνα πριν εκατό χρόνια θριάμβευσε η Ιταλική μουσική. Στον γείτονα του Παπαδιαμάντη ένας Τούρκος που ζει στην Αθήνα ελιανοτραγούδησε Τουρκικά κουτσαβάκικα και το 1865 καθιερώθηκε ο εθνικός ύμνος. Κατά πάσα πιθανότητα πολλοί και αξεχώριστοι όροι συνέτειναν στην διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού. Πάντως από το 1922 και για μια δεκαετία, κυριάρχησε το σμυρνέικο στυλ στο ρεμπέτικο τραγούδι.
Μέχρι το 1938
Τα πρώτα ρεμπέτικα αναφέρονται κυρίως σε παραβατικές πράξεις και σε ερωτικές σχ έσεις ενώ το κοινωνικό στοιχείο στην θεματική είναι περιορισμένο.Στην περίοδο αυτή κυριαρχεί το πειραιώτικο στυλ με κυριότερο εκφραστή τον Μάρκο Βαμβακάρη. Παράλληλα αρχίζουν να γράφουν ρεμπέτικα και οι Σμυρνιοί συνθέτες. Το 1937 εμφανίζεται ο Βασίλης Τσιτσάνης και περίπου την ίδια περίοδο και ο Μανόλης Χιώτης. Το κυριότερο όργανο ήταν το μπουζούκι.
1938- περίπου 1960
Τραγούδια γράφονται και κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν περνάνε όμως στη δισκογραφία γιατί τα εργοστάσια παραμένουν κλειστά μέχρι το 1946. Από τη στιγμή αυτή κυριαρχεί ο Βασίλης Τσιτσάνης μαζί με την Μαρίκα Νίνου, ο Μανόλης Χιώτης, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Οι περισσότεροι παλιοί ρεμπέτες μένουν όμως στο περιθώριο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πεθαίνουν αρκετοί από τους Σμυρνιούς συνθέτες , οι άλλοι όμως, του πειραιώτικου, είναι εν ζωή και με δυσκολία προσπαθούν να συντηρήσουν τους εαυτούς τους. Το ρεμπέτικο βρίσκει απήχηση σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επεκταθεί η θεματολογία του (εμφάνιση αρχοντορεμπέτικων) και να αλλάξουν οι χώροι στους οποίους ακουγόταν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 οι περισσότεροι ερευνητές τοποθετούν τον θάνατο του ρεμπέτικου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ – μαθητής Α” Λυκείου
