Μετά το τέλος της θεατρικής παράτασης «Σε μένα μιλάς;», που μας προβλημάτισε για το θέμα της σχολικής βίας, υποβάλαμε μια ερώτηση στους ηθοποιούς, για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό. Οι απαντήσεις τους ήταν πολύ ενδιαφέρουσες.

Μπορεί, πιστεύετε,  να κάνει κάτι το σχολείο για να βοηθήσει τα παιδιά που βρίσκονται σε αδιέξοδο εξαιτίας της βίας;  Και τι μπορεί να κάνει ένα παιδί μόνο του για να βοηθηθεί;

Ηθοποιός 1:  Το σχολείο σας, μόνο και μόνο που  είναι εδώ, κάνει ένα τεράστιο βήμα… Μόνο και μόνο που ήρθατε εδώ, σημαίνει ότι οι καθηγητές σας είναι διαθέσιμοι, αν συμβαίνει κάτι και θέλετε να το πείτε, να σας βοηθήσουν.  Τώρα, το τι μπορείτε να κάνετε εσείς οι ίδιοι, είναι να μιλήσετε, να ανοιχτείτε, να μην σας «τραβήξει» η  εσωστρέφεια και να μιλήσετε όπου μπορείτε! Να τραβήξετε τους γονείς σας από την καθημερινότητά τους, αφού είναι κι αυτοί λίγο χαμένοι μέσα στα προβλήματά τους, στα αδιέξοδά τους… Αλλά αν τους μιλήσετε θα σας βοηθήσουν.

Ηθοποιός 2: Όταν δεν  υπάρχει όμως καμιά τέτοια περίπτωση, και έχουμε εξαντλήσει όλες τις προσπάθειές μας, υπάρχουν κάποια τηλέφωνα, όπου υπάρχουν ειδικοί που μπορείτε να τηλεφωνήσετε ανώνυμα και να τους μιλήσετε για τα προβλήματά σας, να σας απαντήσουν, να σας καθοδηγήσουν με έναν, ίσως, πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Ηθοποιός 3: Εξάλλου κι εσείς, έχετε εκλεγμένους αντιπροσώπους, που κάνουν συνελεύσεις  και μπορείτε να συζητάτε τέτοια θέματα (δηλ. σχολικής βίας) και μεταξύ σας. Το ζήτημα είναι εσείς τι κάνετε για να αντιμετωπίσετε αυτό το θέμα.

Ηθοποιός 4: Νομίζω ένα πρώτο στάδιο είναι η αναγνώριση του προβλήματος… Η αναγνώριση της ανάγκης για βοήθεια είναι ένα καλό πρώτο βήμα, για να δεις μετά πώς την αναζητήσεις (τη βοήθεια), πού θα απευθυνθείς… Δηλαδή, αρχικά είναι μια προσωπική υπόθεση το ζήτημα της ευθύνης και της αναζήτησης!

Έλενα Ζορμπά (Γ1)