Ορέστης:

Ήταν ό,τι πιο άκαρδο είχα κάνει ποτέ, το να αγνοώ την Αντελίνα, μέσα στα μάτια της μπορούσα να διακρίνω τον ενθουσιασμό και την ελπίδα για την αναβίωση της χαμένης μας φιλίας.  Ήταν υπέροχη με εκείνα τα ψεύτικα φτερά αγγέλου και έτσι ήταν απερίγραπτα δύσκολο για εμένα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της, να εξαλείψω το ενδιαφέρον της για επικοινωνία, έτσι ώστε να σώσουμε τη φιλία μας και να δώσω την πλήρη προσοχή μου στη Σάντρα, η οποία απολάμβανε την ταπείνωση της πρώην κολλητής της.

Το να βλέπω τον Άσερ στο πλευρό της, ενώ εγώ την είχα πληγώσει τόσο, ήταν πολύ σκληρό για μένα και δοκίμαζε την αντοχή μου.  Ήξερα ότι μόνο αν φερόμουν σύμφωνα με τις διαταγές του συμβουλίου θα μπορούσα να παραμείνω κοντά της, αλλά αυτό δεν έκανε τα πράγματα ευκολότερα.

Όταν ο Άσερ ζήτησε από το συγκρότημα να παίξει ένα πιο αργό κομμάτι και άρχισε να χορεύει έχοντας την αγκαλιά του την Αντελίνα, ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου και το σώμα μου άρχισε να θερμαίνεται από την αχαλίνωτη δύναμή μου, η οποία ήταν έτοιμη να εκραγεί και να καταστρέψει τα πάντα.  Παρόλο που ήμουν εξοργισμένος με τις ύπουλες κινήσεις του Άσερ, η διακοπή ρεύματος με βρήκε έκπληκτο και απροετοίμαστο.  Εντόπισα τον Άσερ μέσα στο σκοτάδι, ο οποίος είχε πανικοβληθεί.  Ευτυχώς για εκείνον τα φώτα ασφαλείας βρισκόταν κοντά του. Και οι δυο γνωρίζαμε, ότι αυτή η επισκίαση του φωτός δεν ήταν τυχαία.  Αφού το πλήθος των μεταμφιεσμένων εφήβων και η Αντελίνα έφυγαν με ασφάλεια από την έπαυλη, εγώ και ο Άσερ αρχίσαμε να αναζητούμε το νέο μας εχθρό, ο οποίος φοβόταν να αποχωριστεί το σκοτάδι.  Ψάχναμε άσκοπα για αρκετή ώρα σε όλα τα δωμάτια της τεράστιας έπαυλης.  Γυρίσαμε και οι δύο στην κεντρική αίθουσα, στο δωμάτιο που πριν από λίγο είχε πλημμυρίσει από μεταμφιεσμένους εφήβους.  Τότε δεκάδες σκιές πήδηξαν έξω από το σκοτάδι και άρχισαν να μας επιτίθενται. Κοίταξα τον Άσερ.  Φαινόταν να έχει συνειδητοποιήσει ότι το συμβούλιο ήθελε να μας αφανίσει και του δύο.  Αρχίσαμε να μαχόμαστε με τις άπειρες σκιές, που έκαναν την εμφάνισή τους ξεπηδώντας διαρκώς από το σκοτάδι.

Ξαφνικά η πόρτα της αίθουσας άνοιξε και στο εσωτερικό της ξεπήδησε η Αντελίνα.  Βρισκόταν σε τεράστιο κίνδυνο.  Αν οι σκιές έφταναν γρηγορότερα κοντά της, απ’ ότι εμείς, όλα για εκείνη είχαν τελειώσει.

Για τους θνητούς αρκούσε ένα απλό άγγιγμα από τις σκιές και ο θάνατος θα συντρόφευε μια για πάντα τις καρδιές τους.  Δυστυχώς η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας.  Μια σκιά άγγιξε την Αντελίνα.  Γαλάζιοι κεραυνοί άρχισαν να εκσφενδονίζονται από το σώμα του Άσερ, ο οποίος δε μπορούσε να πιστέψει ότι η παγωμένη καρδιά της Αντελίνας δε θα χτυπούσε ξανά.  Ήξερα ότι όλα για μένα είχαν τελειώσει.  Δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσω να παλεύω, αφού έπαιρνα εκδίκηση για το χαμό της φίλης μου.  Πλησίασα τη σκιά, η οποία είχε καταστρέψει ένα τόσο μαγευτικό πλάσμα, την Αντελίνα και την εξάλειψα με όση δύναμη θερμότητας μου είχε απομείνει.  Τώρα καταλάβαινα το σχέδιο του συμβουλίου.  Με έκανε να φερθώ έτσι σε εκείνη, ώστε να μη νιώθει πια φίλη μου και να μπορέσει να την πληγώσει χωρίς να παραβιάζει καμιά υπόσχεση.

Ο Άσερ κατάλαβε τι έκανα και ήρθε προς το μέρος μου, ξέροντας ότι ήμουν τελείως εξουθενωμένος και έτοιμος να υποκύψω στην τραγική μας μοίρα.  Όταν συνέβη κάτι αναπάντεχο για μας, η φίλη μας η οποία είχε δεχθεί το ψυχρό άγγιγμα μιας σκιάς και θα έπρεπε να ήταν νεκρή και άκαμπτη άρχισε να σπάει την ακαμψία που περιέβαλε το σώμα της.  Το σώμα της εξέπεμπε ένα παλλόμενο κόκκινο φως, το οποίο περιέβαλλε εμάς και όλες τις σκιές του δωματίου, οι οποίες δεν άντεξαν την τεράστια ενέργειά της και καταστράφηκαν.  Όλα τώρα έβγαζαν κάποιο νόημα.  Το συμβούλιο είχε δίκιο που φοβόταν αυτό το κορίτσι, γιατί δεν ήταν απλά ένα οποιοδήποτε κορίτσι …

…..συνεχίζεται

Αντωνία Ποδότα