Πέντε το ξημέρωμα.
Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου φωτίζουν την ψυχή μου.
Ένα δροσερό αεράκι μου ανακατεύει τα μαλλιά.
Τα δέντρα λένε τις πρώτες τους καλημέρες.
Το ποταμάκι ρέει με τα κρυστάλλινά του νερά.
Τα λουλούδια ανθίζουν και πάλι.
Στις πέντε το ξημέρωμα.
Βγαίνουν σιγά σιγά και τα μικρά ελαφάκια,
Οι πεταλουδίτσες, οι αετοί, τα γεράκια.
Αναζητούν εκεί έξω τη δική τους τύχη.
Στις πέντε το ξημέρωμα.
Μια φωνή αντηχεί ανάμεσα στο δάσος,
Ψιθυρίζοντας μου κάτι στο αυτί:
«Πρέπει να χαίρεσαι τη ζωή,
πρέπει να χαίρεσαι το καλοκαίρι.
Βγες έξω και βρες την ευτυχία».
Όλα αυτά στις πέντε το ξημέρωμα.
Δέσποινα Τσιάρα (Β3)
