Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Έχουν περάσει περίπου τέσσερα χρόνια από την αρχή του κορονοϊού. Όλα έχουν επιστρέψει στο κανονικό, ή τουλάχιστον αυτό θέλουν όλοι να νομίζουν. Ενώ υπάρχουν ακόμα και σήμερα αρκετοί νεκροί απ” τον ιό , τα μέτρα προστασίας που λαμβάνονται είναι ελάχιστα.
Τις προάλλες βρήκα μέσα σε μια παλιά μου τσάντα μια μάσκα από αυτές που χρησιμοποιούσαμε πριν κάτι μήνες για να προστατευτούμε από τον κορονοϊό. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πόσο μεγάλη επιρροή είχε ο ιός σε όλους, αλλά κυρίως σ” εμένα .
Περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου στο σπίτι κατά τη διάρκεια της καραντίνας , δεν άργησα να παρατηρήσω αλλαγές στην ψυχολογία μου, στον τρόπο σκέψης μου, στην συμπεριφορά μου και στον χαρακτήρα μου . Όμως τώρα που έχει ξεχαστεί αυτό το θέμα υποτίθεται πως προχωράμε και καλύπτουμε το κενό που έχει δημιουργηθεί αυτό το διάστημα . Η ζωή συνεχίζεται κανονικά .
Τότε εγώ γιατί δεν νοιώθω έτσι; Είναι λες και έχω κολλήσει σε μια μονοτονία και ρωτάω συνεχώς τον εαυτό μου μια συγκεκριμένη ερώτηση. Υπάρχει ή δεν υπάρχει ελπίδα; Για αυτούς που προχωρούν και εξελίσσονται σίγουρα υπάρχει. Τι γίνεται όμως σε όσους είναι δύσκολο ή ακόμη και ακατόρθωτο να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά τον κορονοϊό;
Όμως πέρασε η ώρα. Σ’αφήνω αγαπητό μου ημερολόγιο για απόψε! Τα λέμε σύντομα!
Πολυξένη Καλούτσικου
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.