Στο δρόμο για το σχολείο
Στις 12 Σεπτεμβρίου στις 6:00 το απόγευμα θα χτυπήσει το 1ο κουδούνι για την φετινή σχολική χρονιά. Είμαι στη δουλειά και κρυφογελάω συνέχεια με τον εαυτό μου αλλά και τον μαλώνω. «Είναι δυνατόν σε αυτή την ηλικία να με έχει πιάσει καρδιοχτύπι;» Οι αναμνήσεις βροχή! Θυμήθηκα πως ήμουν στα 12 μόλις ξεκινούσα το γυμνάσιο. Είχα το ίδιο καρδιοχτύπι. Όμως τότε ήμουν δικαιολογημένη τώρα;…Ας είναι…Κατέβασα στο κινητό την εφαρμογή του ΟΑΣΘ, έλεγξα τις ώρες που περνάει η γραμμή του αστικού από το χωριό και νόμιζα ότι ήμουν «εντάξει». Μένω στο χωριό Ταγαράδες και από εκεί περνάνε 2 γραμμές για το ΙΚΕΑ κάθε 1 ώρα και ένα τέταρτο. Εγώ παίρνω το 87Α στις 17:10. Χα…υποτίθεται
Πρώτη μέρα αφού έχω ησυχάσει από το καρδιοχτύπι, με ενθουσιασμό πάω στη στάση δέκα λεπτά νωρίτερα μην τυχόν και το χάσω. Μα …πήγε και τέταρτο α…και είκοσι… ήρθε. «έλα εντάξει θα έτυχε» λέω στον εαυτό μου. Πάω να μπω από την μεσαία πόρτα όμως δεν ανοίγει. Μου κάνει νόημα ο οδηγός «ελάτε κυρία μου από μπροστά γιατί αν ανοίξω την μεσαία δεν ξανακλείνει μετά». Βάζω το εισιτήριο στο μηχάνημα ακύρωσης χωρίς να κάνει το χαρακτηριστικό «μπλινγκ». Προσπαθώ ξανά αλλά μάταια. Μην παιδεύεστε μου φωνάζει κάποιος. Δεν έχει μελάνι. Κάθομαι σε μια θέση, η ώρα έχει πάει 17:35 και εμείς μόλις μπήκαμε στο διπλανό χωριό στο Ρύσιο.
Μου έρχεται στο μυαλό η κόρη μου που με χτύπησε φιλικά στον ώμο και μου είπε «καλή αρχή μαμά! Α! και καλές διαδρομές! υπομονή ναι; Και μου έκλεισε το μάτι. Άραγε θα προλάβω;
Φτάνουμε στο ΙΚΕΑ και για καλή μου τύχη ίσα που προλαβαίνω με τρέξιμο να μπω στο 3αρι. Ωραία θα είμαι στην ώρα μου. Μέσα γίνεται το αδιαχώρητο . Μικροί –μεγάλοι σαν παστές σαρδέλες. Έφηβοι τέρμα την μουσική στα κινητά. Κάποια κυρία φωνάζει «βρε παιδιά χαμηλώστε την ένταση λίγο». Αυτά γελάνε, δεν δίνουν σημασία. Στις στάσεις μαζεύεται πλήθος ατόμων στην πόρτα χωρίς να γνωρίζεις αν θα καταφέρεις να κατέβεις. Με πιάνει ένα σφίξιμο. Δεν ανοίγουν και τα παράθυρα…Αυτό θα γίνεται κάθε μέρα;. Η ώρα έχει πάει 17:55. Είμαστε στον Φοίνικα και στην άλλη στάση κατεβαίνω. Καλέ αυτό το κουμπί που πρέπει να πατήσω για την στάση είναι τυλιγμένο με κολλητική ταινία. Ουφ… και που να ήξερα ότι για να φτάσουμε στην επόμενη στάση χρειαζόμαστε έναν αιώνα! Έχει τρομερή κίνηση και το φανάρι του Αγίου Παύλου ανάβει και σβήνει κάθε 2 λεπτά.
Η ώρα πήγε 18:05 πάει το έχασα το 1ο κουδούνι.18:10 έφτασα. Και όσο περνούσανε οι μέρες μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα το λεωφορείο αργούσε όλο και περισσότερο. Μια μέρα δεν ήρθε καθόλου. Άλλη φορά χάλασε στην στάση της Γεωργικής Σχολής και τρέχαμε όλοι με τα πόδια να πάρουμε το επόμενο. Τελικά κατάλαβα γατί μου έκλεισε το μάτι η κόρη μου χαμογελώντας και μου ευχήθηκε καλές διαδρομές.
Σήμερα στην στάση σκέφτηκα όλο αυτόν τον κόσμο που ταλαιπωρείται κάθε μέρα και λυπήθηκα πολύ. Μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα του Καβάφη : Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις… Αν η Ιθάκη η δική μου είναι η διαδρομή για το σχολείο ε…όντως είναι μακρύς ο δρόμος!!!
