Μια στιγμή απροσεξίας…

 

     Η ζωή είναι ένα ταξίδι το οποίο εκτός από δύσκολο και απρόβλεπτο είναι τόσο όμορφο και συναρπαστικό. Στη διάρκεια αυτού του μοναδικού ταξιδιού θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε όχι μόνο ευχάριστες καταστάσεις και χαρές, αλλά και δυσκολίες, προκλήσεις και καταστάσεις που είναι δυνατόν να μας ταλαιπωρήσουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

     Έτσι και εγώ σαν τα μωρά βρέθηκα ξαφνικά στο έδαφος… Μόνο που εγώ δεν είμαι μωρό… Οπότε βρέθηκα στο χειρουργικό κρεβάτι με κάταγμα στον αστράγαλο μου. Πώς όμως συνέβη αυτό το ατύχημα; Όπως κάθε πρωί, έτσι και τότε πήγα βόλτα τον σκύλο μου και καθαρά από απροσεξία γλίστρησα και έπεσα με αποτέλεσμα να σπάσω τον αστράγαλο. Κάλεσα το ασθενοφόρο αμέσως και βρέθηκα στο νοσοκομείο. Μετά από εξετάσεις βγήκαν τα αποτελέσματα… Τα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ μπερδεμένα, ακούγοντας τη λέξη χειρουργείο… ήταν η χειρότερη στιγμή…

     Μετά από το χειρουργείο και δύο μέρες νοσηλείας, επέστεψα στο σπίτι. Εκεί αισθανόμουν ανίκανη για όλα, κούραζα τους δικούς μου, τους στερούσα από τις δικές τους δουλειές, τις υποχρεώσεις τους, την οικογένειά τους. Παρά τα αρνητικά μου συναισθήματα, πάντα προσπαθούσα να είμαι δυνατή και να μην υποχωρώ στις δυσκολίες. Έτσι ξεκίνησα να γυμνάζομαι, όσο μπορούσα φυσικά. Αυτό με γέμιζε χαρά, όπως και η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι γείτονες που με επισκέπτονταν και ενδιαφέρονταν για την υγεία μου.

     Το σημαντικότερο είναι ότι η παραμονή μου στο κρεβάτι μού έδωσε τη δυνατότητα να κάνω διάφορες σκέψεις σχετικά με τη ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή αυτή είναι πολύ διαφορετική και καθόλου εύκολη. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να ζεις με αναπηρία σε ένα καροτσάκι για όλη τη ζωή, αν δε βρεθεί στη θέση σου!

     Οι δύσκολες καταστάσεις της ζωής μάς προσφέρουν ένα πολύτιμο δώρο, ένα δώρο που μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τα όριά μας, τις δυνατότητές μας και την εσωτερική δύναμη μας. Έτσι κατορθώνουμε να φέρουμε σε πέρας περισσότερα πράγματα από όσα πιστεύαμε μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή.

Πόπη Δελόγκου (μαθήτρια της Β΄ Λυκείου)

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης