Ονομάζομαι Παναγιώτης Τινέλλης, είμαι 48 ετών, ζω μόνιμα στη Μυτιλήνη και ολοκλήρωσα το σχολείο στο εσπερινό λύκειο Μυτιλήνης, ενώ είχα διακόψει τη μαθητική μου πορεία το 1989 σε ηλικία 15 χρονών. Τότε μου συνέβη ένα τροχαίο ατύχημα, το οποίο με καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο με σοβαρή τετραπληγία, βγάζοντάς με έξω από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, τις κοινωνικές δραστηριότητες και τις διάφορες ευκαιρίες που παρουσιάζονται σε κάθε έφηβο όσον αφορά τη ζωή, το μέλλον και τους στόχους του.
Μου πήρε πολλά χρόνια για να επανέλθω στο σχολείο, ώσπου το καλοκαίρι του 2014 διαπίστωσα ότι τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και η κοινωνία είχαν ωριμάσει αρκετά για να μπορέσουν να αποδεχτούν και να υποδεχθούν στο χώρο τους ανθρώπους με κινητική αναπηρία. Συνεπώς, αποφάσισα να γραφτώ στο Εσπερινό Γυμνάσιο Μυτιλήνης με Λυκειακές Τάξεις, προκειμένου να ολοκληρώσω αυτό το «μεταβατικό» στάδιο για να προχωρήσω στις σπουδές μου, όχι μόνο για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης, αλλά κυρίως για λόγους ισάξιας κοινωνικής αμοιβαιότητας και προσφοράς στον τόπο που ζω, θέλοντας να είμαι ενεργός πολίτης ως μέλος της τοπικής κοινωνίας.
Η εμπειρία μου στα τέσσερα χρόνια φοίτησης στο Εσπερινό Λύκειο είναι πλούσια και προέκυψε μέσα από πολλούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα μέσα από μια οικεία σχέση μεταξύ καθηγητών και μαθητών, μέσα από τις ιδιαίτερες σχέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ μαθητών, μέσα από την πολύ ενδιαφέρουσα συνύπαρξη μαθητών διαφόρων ηλικιών, διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και καταγωγής, καθώς επίσης και μέσα από την παραγωγική προσφορά ενός «πραγματικού» σχολείου όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας, το περιεχόμενο μάθησης και εντέλει την γνώση που σου παρέχεται. Όλοι αυτοί οι παράγοντες και άλλοι τόσοι όχι μόνο μου πρόσφεραν ένα δημιουργικό ενδιαφέρον για να συνεχίσω σε αυτό που λέμε δια βίου μάθηση, αλλά κυρίως άνοιξαν διάπλατα τους ορίζοντες για την είσοδό μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ουσιαστικά, το εσπερινό σχολείο ενθάρρυνε την επιθυμία μου να σπουδάσω το αντικείμενο που ήθελα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, οι καθηγητές μέσα από τον θεσμό του Εσπερινού Λυκείου, φρόντισαν να με προετοιμάσουν κατάλληλα, με το να μου παρέχουν επαρκή γνώση τόσο για να μπορέσω να σταθώ ισάξια στα μαθήματα που θα συναντούσα στο πανεπιστήμιο όσο και για μια ισότιμη είσοδο στο πανεπιστήμιο με μαθητές ημερήσιου σχολείου.
Ενδεικτικά, αναφέρω ένα παράδειγμα. Κατά την διάρκεια ημερών με βαρύ χειμώνα, κατά τις οποίες αδυνατούσα να παρευρίσκομαι στο σχολείο για να παρακολουθήσω το μάθημα, οι καθηγητές, με την σύμφωνη θέση του λυκειάρχη, προχώρησαν στην κατ’ οίκον διδασκαλία μου για όσο καιρό χρειάστηκε μέχρι να επιστρέψω στην τάξη. Ένα δεύτερο παράδειγμα που θέλω να αναφέρω είναι ότι οι μαθητές, και πλέον φίλοι μεταξύ τους, εμπράκτως στήριζαν ο ένας τον άλλον προκειμένου να μην νιώθουν ότι υπάρχει μαθησιακό χάσμα μεταξύ τους, ιδίως, όταν ανάμεσά τους υπήρχε κάποιος αδύναμος μαθησιακά μαθητής. Είναι σημαντικό επίσης να αναφέρω μέσα από την εμπειρία μου ότι οι πολύ ιδιαίτερες σχέσεις που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του εσπερινού σχολείου παραμένουν ως εφόδιο στη ζωή μου γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν ήταν περιττή η επιστροφή μου στο σχολείο και ούτε πήγαν χαμένα όλα αυτά τα χρόνια. Αν θέλετε να το θέσω διαφορετικά, η απόφαση που πήρα να συνεχίσω τη μαθησιακή μου πορεία στο εσπερινό σχολείο ήταν κυρίως μια απόφαση που μου πρόσφερε ευκαιρίες, αναγνώριση, αυτογνωσία και ενίσχυση της προσωπικότητάς μου.
Σήμερα, είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου του τμήματος «Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας», ένα αντικείμενο που ασχολείται με τις ιδιαιτερότητες και την οργάνωση του ανθρώπου, της κοινωνίας, των διάφορων πολιτισμικών ομάδων και πολυπολιτισμικών φαινομένων. Ένα αντικείμενο, το οποίο μου προσέφερε πάρα πολλά όπως π.χ. ανάπτυξη κριτικής σκέψης και ικανότητα κατανόησης των ποικίλων αντιλήψεων και ζητημάτων που μας περιβάλλουν. Πρόκειται για ένα επιστημονικό αντικείμενο που με έχει γαλουχήσει πνευματικά ως κοινωνικό ανθρωπολόγο και ως συνειδητοποιημένο πολίτη, γιατί η γνώση είναι τροφή και ως γνωστόν η «τροφή» είναι η πρώτη βιολογική ανάγκη του ανθρώπου.
Αυτά τα οφέλη δεν θα τα είχα αποκτήσει, εάν δεν υπήρχε ο θεσμός του νυχτερινού σχολείου, τουλάχιστον ως υπόβαθρο, να προετοιμάσει κατάλληλα την συνέχεια της μαθησιακής μου πορείας. Πως μπορεί να μην είναι ευγνώμων κανείς!
Παναγιώτης Τινέλλης
