Με μωβ φορεσιά

Στου τσιμέντου μέσα τη μήτρα τη σκληρή

Στης σιωπής την ασάλευτη βοή

Ομορφιά! Τόλμη! Επιμονή!

 

Ζητιανεύεις ήλιο, αέρα, ζωή

Πώς αντέχεις εκεί

Δεν υπάρχει πνοή

Σπόρος δε στέκει

Δεν καρποφορεί

 

Πού πας, τρελή, με τη μωβ φορεσιά;

Τι κρύβει όλ’ αυτή η επιμονή ;

Ούτε νερό ούτε χώμα

Στου τσιμέντου τη μήτρα τη σκληρή.

 

Πού βρίσκεις, εσύ, τόση ψυχή;

Τα φύλλα σου, πού τ΄  άφησες και τρέχεις βιαστική;

Του ηλίου να προλάβεις την τελευταία ανατολή;

Τι ζητάς λουλούδι του κάμπου

Στης πόλης τη βοή;

Μες στην άγρια του τσιμέντου τη σιωπή;

 

Αναστασία Κατσούρη ( μαθήτρια της Β’ Λυκείου )

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης