Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μυτιλήνη, σε μια πόλη όμορφη με απλούς ανθρώπους μια διαφορετική εποχή, μια εποχή όπου υπήρχαν οι γειτονιές, η χαρά. Τότε ο κόσμος, αν και δεν είχε μεγάλη οικονομική επιφάνεια, μπορούσε να διασκεδάσει και να χαρεί με απλά πράγματα. Υπήρχε ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων, υπήρχε ζωή…
Σήμερα άλλαξαν όλα· η πρόοδος, ο πολιτισμός όλα τρέχουν. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στον εαυτό τους. Κυριαρχεί το άγχος για την επιβίωση. Όλα τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο που τρέχει. Τα παιδιά ξέχασαν το παιχνίδι και είναι μπροστά σ’ έναν υπολογιστή. Οι γονείς, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, δε χαίρονται πια τα παιδιά τους. Οι άνθρωποι είναι σκεπτικοί, έχουν πολλά προβλήματα, κλείνονται στο καβούκι τους.
Στην παλιά εποχή δεν υπήρχε ο φόβος και το καθημερινό άγχος. Οι γονείς έβρισκαν το χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, ενώ οι γειτονιές αντιβούιζαν από τις φωνές και τα γέλια των παιδιών, αλλά και των μεγάλων.
Κλείνοντας, υπενθυμίζω λόγια που συχνά ακούγονταν στο παρελθόν : «Πρόοδος, πολιτισμός, να γίνουμε Ευρωπαίοι να μην είμαστε Ανατολίτες… Η πρόοδος είναι πάντα για καλό!» Εμείς, όμως, ποια Μυτιλήνη θέλουμε του χτες που παρά τα προβλήματα ζούσαμε, αναπνέαμε ή του σήμερα που κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, η απαγόρευση;
«Τότε που ζούσαμε» ένα ντοκιμαντέρ για τη Μυτιλήνη-Αρχείο ΕΡΤ
Σοφία Μιμή
