Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αναπηρικά αμαξίδια τα θεωρούν υποκατάστατα για τη μυϊκή δύναμη που τους λείπει. Είναι ένα μέσο που τους χαρίζει αυτονομία και τους βοηθά να διεκδικούν τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία. Δεν υπάρχει τίποτα το αρνητικό στο ότι χρησιμοποιούν αμαξίδιο – είναι απλώς ένα βοήθημα. Αντί να το βλέπουμε σαν σύμβολο αδυναμίας, ας το δούμε ως σύμβολο αυτονομίας, κάτι που αυξάνει τη συμμετοχή τους στη ζωή και δεν μειώνει την αξία τους ως ανθρώπων.
Όσο αυτόνομος κι αν είναι ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί αμαξίδιο, αναπόφευκτα υπάρχουν περιστάσεις που θα χρειαστεί βοήθεια. Για να τον βοηθήσετε αποτελεσματικά, ζητήστε να σας εξηγήσει αυτός τι χρειάζεται από εσάς.
Ανάπηρος; Άτομο με αναπηρία; Άτομο με ειδικές ανάγκες; Άτομο με κινητικά προβλήματα;
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναφέρεστε σε έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα; Ρωτήστε τον ίδιο! Μπορεί να μην έχει κάποια συγκεκριμένη προτίμηση ή μπορεί κάποιος όρος να τον ενοχλεί. Ας αποφασίσει εκείνος όμως, όχι εσείς.
Το ίδιο ισχύει για τη λέξη που προτιμά για το αναπηρικό καροτσάκι ή αναπηρικό αμαξίδιο. Οι λέξεις έχουν σημασία. Δεν είναι σκέτες λέξεις• αντανακλούν πραγματικότητες. Ο τρόπος που τις χρησιμοποιούμε αλλάζει την πραγματικότητα. «…Οι λέξεις φταίνε αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά-σιγά ν” αρχίσουν να συμβαίνουν…», όπως λέει η Κική Δημουλά.
Ένας τομέας που παρατηρούνται μεροληπτικές συμπεριφορές σε βάρος των ατόμων αυτών είναι ο επαγγελματικός. Πολλοί εργοδότες, λοιπόν, απορρίπτουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην ανάληψη εργασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα με ειδικές ανάγκες να είναι η κοινωνική ομάδα με τον υψηλότερο δείκτη ανεργίας και με το χαμηλότερο εισόδημα. Ακόμα, διακρίσεις παρατηρούνται και στον εκπαιδευτικό τομέα. Τα σχολεία στερούν τα παιδιά από τη συμμετοχή τους σε διάφορες σχολικές δραστηριότητες και τη χρήση εργαστηριακών υποδομών οι οποίες μπορεί να βρίσκονται στο δεύτερο όροφο και όχι στο ισόγειο. Παρόλα αυτά ορισμένοι καθηγητές αρκετά συχνά παραγκωνίζουν τέτοια παιδιά επειδή χρειάζονται ειδικότερη μεταχείριση και ασχολούνται με τα υπόλοιπα στερώντας τους έτσι το δικαίωμα στην ισότιμη εκπαίδευση και συμμετοχή στην κοινωνία της πληροφορίας. Από τη στιγμή που το εισόδημά τους απαγορεύει τις περισσότερες φορές την αγορά ειδικού οχήματος, πρέπει να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Δυστυχώς, όμως, και εδώ οι ειδικές θέσεις για άτομα με αναπηρία είναι ελάχιστες και συχνά κατειλημμένες από άλλους. Ακόμα, όμως, και όταν αγοράζουν κάποιο αυτοκίνητο η ασυνείδητη συμπεριφορά οδηγών, που σταθμεύουν τα αυτοκίνητά τους στις ειδικές για ανάπηρους θέσεις ή πάνω στις ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια (ελάχιστες και αυτές), κάνουν πολύ δύσκολη τη μετακίνησή τους. Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες και νοσοκομεία στεγάζονται σε κτίρια στα οποία δεν υπάρχουν οι προαναφερθείσες υποδομές δυσκολεύοντας την πρόσβαση εκεί από τα Α.Μ.Ε.Α. Έτσι, για άλλη μια φορά καταπατείται το δικαίωμα των αναπήρων στην εύκολη μετακίνηση και ισότιμη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
ΠΗΓΕΣ:
https://antiracismreport.wordpress.com/category/
http://www.10percent.gr/periodiko/teyxos30/2084-2010-12-19-13-50-23.html
