Μαρ. Τσιακ.
Αφήγηση μιας θεατρικής παράστασης που παρακολούθησα και μου άρεσε.(ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σταμπουλίδου Αικατερίνη)
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκεφτήκαμε με το σχολείο μου το ξακουστό θεσσαλικό θέατρο για να παρακολουθήσουμε μία θεατρική παράσταση, το «καπλάνι της βιτρίνας» της πολυβραβευμένης Άλκης Ζέη.
Η Μέλια είναι πλέον πολύ μεγάλη και είναι επιτέλους συγγραφέας. Αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα για τις παιδικές της αναμνήσεις. Γυρνάει λοιπόν πίσω στο 1936 στη Σάμο όπου η Μέλια ζει με την αδερφή της τη Μυρτώ, τον παππού της, τη θεία Δέσποινα και την υπηρέτριά τους την Σταματίνα.
Τα κορίτσια βαριούνται πάρα πολύ τις Κυριακές και περιμένουν να έρθει η Πέμπτη που η Σταματίνα θα ανοίξει τη σάλα για να την καθαρίσει και έτσι τα κορίτσια θα δούνε επιτέλους το καπλάνι. Το καπλάνι είναι μία τίγρης που είχε έρθει από την Τουρκία και είχε μία ιδιαιτερότητα. Είχε δύο μάτια ένα μπλε και ένα μαύρο. Όταν έβλεπε με το μπλε μάτι, ήταν καλό και ήμερο, ενώ όταν έβλεπε με το μαύρο μάτι, ήταν άγριο και κακό.
Όταν όμως είναι καλοκαίρι τα κορίτσια δε βαριούνται ποτέ γιατί έρχεται ο κυρ-Αντώνης με την βάρκα του και τους πάει στο Λαμαγάρι. Εκεί τα κορίτσια περνούν ένα αξέχαστο καλοκαίρι μαζί με τον Νόλη, την Άρτεμη και τον ξάδελφό τους τον Νίκο. Ο Νίκος λέει στα παιδιά ιστορίες για το καπλάνι και τη δημοκρατία, όμως ένας προδότης η Πιπίτσα πάει και τα λέει όλα στους γονείς της και όταν γίνεται δικτατορία κυνηγάνε τον Νίκο. Ο Νίκος κρύβεται στον Μύλο με το ένα φτερό και στέλνει χαρτάκια στα παιδιά για να του πάνε φαγητό.
Όταν γυρνάνε πίσω στη Σάμο τα κορίτσια πάνε στο ιδιωτικό σχολείο του κυρίου Καρανάση. Τώρα ο Νίκος είναι κρυμμένος στο ψιλικατζίδικο κοντά στο σπίτι των κοριτσιών. Η ιστορία τελειώνει όταν ο Νίκος φεύγει για να πάει να πολεμήσει στην Ισπανία και τον αποχαιρετούν.
Το σκηνικό του θεάτρου ήταν μία ξύλινη σχεδία, με ξύλινες κατασκευές που αξιοποιούσαν οι ηθοποιοί και τις έκαναν πότε κρεβάτια, πότε τραπέζια και πότε καρέκλες για να κάθονται. Τα ρούχα τους ήταν παλιάς εποχής, αλλά συχνά τα άλλαζαν πολύ γρήγορα για να υποδυθούν άλλους ρόλους. Οι ηθοποιοί έπαιζαν πολύ ωραία και με μεράκι χωρίς κανένα λάθος, έτρεχαν, πηδούσαν χωρίς να χάσουν τη συγκέντρωσή τους από το κοινό ή από άλλους παράγοντες, που θα τους έκαναν να χάσουν την αφοσίωσή τους. Με εντυπωσίασαν πολύ οι εκφράσεις του προσώπου τους και το πώς έκαναν τα συναισθήματα τους να φαίνονται τόσο αληθινά. Γενικά αυτή η παράσταση μου άρεσε πάρα πολύ και μου πέρασε πάρα πολλά μηνύματα. Πιστεύω πως ήταν μια από τις αγαπημένες μου παραστάσεις και δε θα την ξεχάσω ποτέ.
Μαρ. Τσιακ. (Τμήμα Α4)
