ψηφίδες

Τι είναι ομορφιά;

             Σε ένα σχολείο της Αθήνας, λίγο πιο πέρα από το κέντρο, κάποιοι μαθητές, αγνώστου ταυτότητας, βανδαλίζοντας το σχολείο, κατάφεραν να προβληματίσουν μαθητές και καθηγητές με ένα μεγάλο ερώτημα. Σε έναν από τους τοίχους του σχολείου οι μαθητές έγραψαν με μεγάλα μαύρα γράμματα την φράση: «Τι είναι ομορφιά;». Οι μαθητές του γυμνασίου έσπευσαν να απαντήσουν, γράφοντας κάτω από αυτό το ερώτημα τις απόψεις τους. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και απαντήσεις με ρομαντικό περιεχόμενο, όπως: «Ομορφιά είναι τα μάτια της». «Το χαμόγελό του». «Ομορφιά είναι εκείνος» κλπ. Ωστόσο, ένας μαθητής έγραψε την δική του εκδοχή για το τι είναι ομορφιά, και, παρόλο που τα γράμματα του ήταν άτσαλα και χαραγμένα στον τοίχο με μολύβι, η απάντηση του τράβηξε την προσοχή των συμμαθητών του. Η απάντηση του ήταν απλή, μικρή, αληθινή: «Ομορφιά δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε».

Όταν ο διευθυντής του σχολείου αποφάσισε να δώσει τέλος στην συνήθεια των μαθητών να γράφουν τους τοίχους, πήρε ένα κουτί λευκή μπογιά και πήγε στον γεμάτο από μηνύματα τοίχο. Πριν αρχίσει να ξαναβάφει τον τοίχο, διάβασε τις απαντήσεις των μαθητών και, όπως ήταν φυσικό, ξαφνιάστηκε με την απάντηση του παιδιού που είπε πως η ομορφιά δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε. Έτσι, άλλαξε την αρχική του επιλογή και αφού έσβησε τις απαντήσεις, αλλά όχι το ερώτημα, πήρε μαύρη μπογιά και έγραψε από κάτω με μεγάλα γράμματα την απάντηση στο ερώτημα που τόσο τον είχε ξαφνιάσει.

Δεν πέρασαν παρά μερικές βδομάδες και ένα κακό  χτύπησε ένα γυμνάσιο λίγα μέτρα πιο πέρα. Μια μεγάλη φωτιά ξέσπασε στο προαύλιο χώρο του σχολίου, λόγω μιας εμπρηστικής πράξης των μαθητών. Εξαιτίας  του δυνατού αέρα, η φωτιά πήρε μεγάλη έκταση, αρκετή για να καταστρέψει έξι από τις αίθουσες του γυμνασίου. Δεν υπήρξαν νεκροί, μιας και τα παιδιά εκκένωσαν εγκαίρως το σχολείο. Ωστόσο, ένα κορίτσι, το οποίο ήταν στις τουαλέτες και δεν πρόλαβε να βγει από το κτήριο εγκαίρως, υπέστη σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, τα οποία παραμόρφωσαν τα χαρακτηριστικά της.

Τα παιδιά μεταφέρθηκαν εγκαίρως στο διπλανό γυμνάσιο –αυτό με το μεγάλο ερώτημα γραμμένο στον τοίχο-, ώστε να μην χάσουν πολλά μαθήματα από την διδακτέα ύλη. Το τραυματισμένο κορίτσι είχε μια δυσκολία στο να κοινωνικοποιηθεί, μιας και τα σημάδια στο πρόσωπο της απωθούσαν τα παιδιά της ηλικίας της. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές μέρες για να την απομονώσουν πλήρως.  Με τις αναμφίβολα αδιάκριτες ερωτήσεις τους και τα ειρωνικά τους σχόλια την έκαναν να καταλάβει πως δεν ήταν επιθυμητή στο σχολείο. Το κορίτσι, έχοντας ως μόνο φίλο της πλέον την μουσική, συχνά καθόταν –ασυνείδητα- κάτω από τον τοίχο με το ερώτημα «Τι είναι ομορφιά;» για να απολαύσει λίγες στιγμές ηρεμίας.

Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή της η επιλογή δαιμόνιζε μερικά από τα παιδιά, τα οποία προσπαθούσαν να βρουν αφορμές για να την κοροϊδέψουν. Μια μέρα λοιπόν, μετά το πέρας των σχολικών μαθημάτων και μετά από μια δύσκολη μέρα, το κορίτσι αποφάσισε να χαλαρώσει ακούγοντας λίγη μουσική πριν γυρίσει στο σπίτι. Έκατσε όπως πάντα στην καθιερωμένη της γωνία, φόρεσε τα ακουστικά της, έκλεισε τα μάτια της και για μερικές στιγμές έπαψε να σκέπτεται όλα όσα συνέβησαν και χαλάρωσε. Λίγο αργότερα την πήρε ο ύπνος, για μερικά μόνο λεπτά, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να ηρεμήσει. Μια ομάδα αγοριών την βρήκε να κοιμάται και άρχισε να την κοροϊδεύει. Ωστόσο, η ένταση της μουσικής στα ακουστικά της ήταν τόσο δυνατή που δεν κατάφεραν να την ξυπνήσουν. Της πήραν το κινητό και την κλότσησαν για να ξυπνήσει. Εκείνη τους κοίταξε χωρίς να ξέρει τι  την θέλανε. Τα παιδιά άρχισαν να την χτυπάνε με μανία και σταμάτησαν μόνο όταν το κορίτσι άρχισε να κλαίει. Την πέταξαν στην άκρη, πήραν όλα της τα αντικείμενα και τα διασκόρπισαν σε όλο το σχολικό προαύλιο. Το κορίτσι δεν είχε δύναμη να σηκωθεί να τα μαζέψει. Το μόνο αντικείμενο που ήταν κοντά της ήταν ένας μαύρος μαρκαδόρος.

Το κορίτσι έμεινε για αρκετά λεπτά ακίνητο, έως ότου να σιγουρευτεί πως η ομάδα των παιδιών είχε φύγει. Τότε, με όση δύναμη της είχε απομείνει, πήρε τον μαύρο μαρκαδόρο που βρισκόταν  κοντά της και τράβηξε μια μεγάλη ευθεία γραμμή στην απάντηση που είχε δώσει ο διευθυντής για το τι ήταν ομορφιά. Κάτω από το ερώτημα έγραψε με όσο μεγαλύτερα γράμματα μπορούσε: « Η ομορφιά είναι συνώνυμη της ευγένειας. Καμία από της δύο λέξεις δεν υπάρχει στ’αλήθεια…».

Τέλος…