Στις 30 Ιανουαρίου κάθε χρόνο γιορτάζουμε τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών, όπως καθιερώθηκε από το 1100 μ.Χ.. Η γιορτή τους, από το 1842, λέγεται και Γιορτή των Γραμμάτων, καθώς οι Τρεις Ιεράρχες ήταν Μεγάλοι Δάσκαλοι αλλά και Πατέρες της Εκκλησίας. Τη χρονιά αυτή ο εορτασμός τους έλαβε χώρο στο σχολείο μας, την Παρασκευή 28 Ιανουαρίου όπου αφιερώθηκαν δύο διδακτικές ώρες κατά τις οποίες έγινε αναφορά στο έργο τους. Στην εκδήλωση συμμετείχε το σύνολο των μαθητών και τηρήθηκαν όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα.
Αρχικά προβλήθηκε ένα βίντεο στο οποίο παρουσιάστηκε ο βίος και το έργο καθενός εκ των Τριών Ιεραρχών, του Βασιλείου του Μέγα, του Ιωάννη του Χρυσοστόμου και του Γρηγορίου του Θεολόγου ή Ναζιανζηνού. Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση με τους μαθητές για τα γεγονότα που τους προκάλεσαν εντύπωση. Μεταξύ αυτών αναφέρθηκαν στο φιλανθρωπικό τους έργο. Όλοι οι φτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά και οι ηλικιωμένοι έβρισκαν καταφύγιο κοντά τους. Ήταν τόση η καλοσύνη και η φιλανθρωπία τους, που δεν υπολόγισαν τα πλούτη και τα χρήματά τους. Τίποτα δεν κράτησαν για τον εαυτό τους. Όλα τα υπάρχοντά τους τα διέθεσαν για να δώσουν χαρά στους συνανθρώπους τους. Επιπλέον τα παιδιά θαύμασαν τον αλτρουισμό και την ανιδιοτέλεια τους, καθώς οι Τρεις Ιεράρχες δεν δίστασαν με τα ίδια τους τα χέρια, να δέσουν τις πληγές των αρρώστων, τίποτα δεν τους φόβιζε, περιποιούνταν ακόμη και τους λεπρούς. Επιπλέον οι μαθητές θαύμασαν τη μόρφωση που είχαν την εποχή εκείνη. Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, σοφοί δάσκαλοι, φημισμένοι ρήτορες και συγγραφείς. Πρόσφεραν πάρα πολλά στα γράμματα. Μελέτησαν τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς και φιλοσόφους, και κατόρθωσαν να συμφιλιώσουν το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα με την Χριστιανική Πίστη. Απέρριψαν τα ειδωλολατρικά στοιχεία και κράτησαν τις αρχές της διαλεκτικής σκέψης της ελληνικής παιδείας, ακολουθώντας τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου «να δοκιμάζουμε τα πάντα αλλά να κρατάμε το καλό». Έστησαν έτσι γέφυρες ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο, ανάμεσα στη γνώση και την αρετή, ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και την πραγματική αλήθεια της αγάπης, ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη, τον Ελληνισμό και το Χριστιανισμό. Δικαιολογημένα η εποχή τους ονομάστηκε: «Χρυσός Αιώνας της Εκκλησίας».
Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης έγινε αναφορά και σχολιασμός , διαφόρων αποφθεγμάτων των Τριών Ιεραρχών, όπου τα παιδιά κλήθηκαν να συσχετίσουν τις ρήσεις τους, με τη σημερινή εποχή και κοινωνία. Το γεγονός αυτό τους προκάλεσε εντύπωση για την διαχρονική αξία των λόγων Τους. Στη συνέχεια παρατίθενται οι φάσεις αυτές , ως τροφή για σκέψη όλων μας:
Η παιδεία δεν είναι ξερή πολυμάθεια, αλλά ανατροφή μετ’ ευλαβείας και μετάληψις αγιότητας.
Ο δάσκαλος οφείλει να διδάσκει πρώτα τον εαυτό του και να αποτελεί προσωποποίηση του νόμου και παράδειγμα αρετής.
Μόνη από τα αποκτήματα του ανθρώπου, η αρετή δεν χάνεται .
Τη γλώσσα σου καλό είναι να τη συγκρατείς , γιατί ευκολότερα κάνει ζημιά. Και όσο ευκολότερα κινείται, τόσο μικρότερο είναι το κέρδος της.
Ο εγωισμός είναι ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα , που κάνουν τον άνθρωπο ψηλό , χωρίς να τον κάνουν μεγάλο.
Περισσότερο εξέταζε τον εαυτό σου και όχι τους άλλους .Γιατί στο ένα θα είσαι εσύ ο κερδισμένος ενώ στο άλλο οι άλλοι.
Θα πω για κάποιον ότι με αγαπάει όχι μονον όταν με επαινεί, αλλά και όταν με ελέγχει για να με διορθώσει.
Άνθρωπος που δε δέχεται συμβουλές , είναι πλοίο ακυβέρνητο.
Να γίνεις σοφός για να κάνεις τους άλλους σοφούς. Να γίνεις φως για να φωτίζεις , να αγιαστείς για να αγιάσεις .
Η καλή φιλία είναι θησαυρός …Οι στεναχώριες της ζωής γίνονται πιο βαριές , αν δεν υπάρχει κάποιος φίλος να τις μοιραστείς.
