Γράφει η Ματίνα Οψιμούλη
Η εφηβεία – είναι γεγονός – είναι μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μας, γιατί στη διάρκειά της προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας να διαμορφώσουμε την προσωπικότητά μας, να αυτοπροσδιοριστούμε, να κάνουμε φίλους, να μοιραστούμε όνειρα και συναισθήματα. Ταυτόχρονα είναι μια περίοδος ανεμελιάς και διασκέδασης, αλλά παράλληλα αντίδρασης και επαναστατικής διάθεσης απέναντι σε όλους και όλα.
Μέσα σε όλα αυτά ένα είναι σίγουρο: θεωρούμε τα πάντα αυτονόητα. Πιστεύουμε ότι οι γονείς μας θα είναι πάντα δίπλα μας, για πάντα και οι φίλοι μας. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την απώλεια, δεν την αντέχουμε… Οι φίλοι μας – που μέχρι πριν λίγο μιλούσαν μαζί μας – την επόμενη στιγμή χάνονται. Το σχολείο μας τα τελευταία χρόνια μετρά τραγικές απώλειες: Μ.Ρ., Γ.Κ., Α.Γ., Γ.Κ….Αδιανόητες καταστάσεις, πέρα από τη λογική, τεράστιες πληγές που χάσκουν ορθάνοιχτες… Στην εφηβική μας ψυχή το κενό από την απώλεια των φίλων με τέτοιο τρόπο παραμένει για πάντα. Αν και καθημερινά εξοικειωνόμαστε με τον θάνατο, είτε μέσα από ταινίες που βλέπουμε είτε από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζουμε είτε από γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, όταν συμβαίνει τόσο δίπλα μας, στον φίλο ή τη φίλη μας, παγώνουμε εσωτερικά και γεμίζουμε θυμό που γίνεται οργή.
Γιατί συνέβη; Τι έφταιξε; Ποιος θα πληρώσει γι’ αυτό;
Βρισκόμαστε σε μια διαρκή αναστάτωση που μοιάζει να μην έχει τέλος, εκφράζουμε έναν έντονο αρνητισμό που δεν έχει όριο πολλές φορές, είμαστε ευερέθιστοι και ευάλωτοι συναισθηματικά. Θέλουμε στήριξη από τους γονείς και από το σχολείο μας, και πολλή πολλή κατανόηση… Έχουμε την ανάγκη οι καθηγητές και η οικογένειά μας να σταθούν δίπλα μας, να μας νιώσουν, να μας αγκαλιάσουν, να μας παρηγορήσουν – ακόμα κι αν δεν υπάρχει παρηγοριά…γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει – να αφουγκραστούν την ανησυχία μας και τη φοβία που φωλιάζει μέσα μας, να μας τραβήξουν από την απελπισία στην οποία βουλιάζουμε, και να μας κάνουν να πιστέψουμε ξανά στη ζωή και τις χαρές της…
