από την Ματίνα Οψιμούλη
Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και πιεστική, σχεδόν εξουθενωτική. Ο καθένας πρέπει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις προκειμένου να είναι καλός στη δουλειά του, συνεπής στις υποχρεώσεις του, πιστός φίλος, ενεργός πολίτης και, γενικότερα, δραστήριος άνθρωπος.
Ιδιαίτερα για εμάς τους εφήβους η καθημερινότητα είναι απαιτητική περισσότερο από ποτέ, και όλοι περιμένουν από εμάς να υπερβούμε τον εαυτό μας. Οφείλουμε να είμαστε άριστοι στο σχολείο, πρέπει οι επιδόσεις μας στις ποικίλες δραστηριότητες να «στέκονται» σε πολύ υψηλό επίπεδο, χρειάζεται να αξιοποιούμε στο έπακρο τον ελεύθερο – ποιον;;; – χρόνο μας, πρέπει η συμπεριφορά μας να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των γύρω μας, πρέπει…πρέπει…. Προκειμένου να αντεπεξέλθουμε σε όλα αυτά τα «πρέπει», συχνά πιεζόμαστε ψυχοσυναισθηματικά και ξεσπάμε εκδηλώνοντας επιθετικότητα και βία.
Κάποιες φορές οι νευρικές κρίσεις οδηγούν σε κρίσεις πανικού: δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, παρουσιάζουμε σπασμούς, κλαίμε, νιώθουμε το μυαλό μας να θολώνει και χάνουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, πάσχουμε, αισθανόμαστε έναν βρόγχο στον λαιμό να μας πνίγει.
Για όλους είμαστε άλογα κούρσας… Εξαντλητικά ωράρια στη μελέτη, εξετάσεις και αδιάκοπη προσπάθεια για την απόδειξη της προσωπικής μας αξίας, η οποία μάλιστα πολλάκις προσδιορίζεται από τον βαθμό ενός τεστ ή διαγωνίσματος. Πέρα από αυτό, όμως, παλεύουμε καθημερινά να είμαστε αρεστοί στην παρέα και συμπαθείς στους συνομιλήκους, αλλάζοντας ακόμα και την «ταυτότητά» μας. Μοιάζουμε σαν να περπατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί, από τη μία τα «πρέπει»…από την άλλη τα «θέλω».
Οι μεγάλοι, από την πλευρά τους, πολλές φορές υποβαθμίζουν τις αντιδράσεις μας – ή ακόμα και τις συναισθηματικές εξάρσεις ή κρίσεις μας – θεωρώντας, ίσως, πως υπερβάλλουμε ή και υποκρινόμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή τους. Δεν αντιλαμβάνονται πώς νιώθουμε, δεν αφουγκράζονται την εσωτερική μας αγωνία, το άγχος που μας κατακλύζει. Άλλοτε, πάλι, συγκρίνουν τα δικά τους βιώματα με τα δικά μας, θεωρώντας πάντα τα δεύτερα υποδεέστερα σε ένταση, ρηχότερα, άρα και ανούσια.
Εν ολίγοις δεν υπάρχει αυθεντικότητα στη συναισθηματική προσέγγιση εκ μέρους των ενηλίκων δεν υπάρχει μια βαθιά και ειλικρινής επικοινωνία, με τον εσωτερικό μας κόσμο να συνεχίζει να κραυγάζει ζητώντας απελπισμένα βοήθεια. Οι ενήλικες έχουν χρέος να προβληματιστούν για ό,τι συμβαίνει στους εφήβους σήμερα, και να ανατρέξουν στη συμβουλευτική καθοδήγηση των ειδικών, ώστε να μπορέσουν να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους και τη συμπεριφορά τους σε σχέση με αυτά των νέων, ειδικά των εφήβων – σε αυτή την τόσο δύσκολη και μεταβατική περίοδο της ζωής τους. Έχει έρθει ο καιρός…
