Ήταν Γάλλος πιανίστας της jazz μουσικής με καριέρα στην Γαλλία και την Νέα Υόρκη. Δυστυχώς δεν είχε την «τύχη» να γεννηθεί υγιής, αλλά είχε την θέληση και το πείσμα να γίνει ένας από τους καλύτερους πιανίστες στο είδος του. Το βρέφος της οικογένειας Petrucciani γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα. Οι γιατροί αμέσως διέγνωσαν την σπάνια αρρώστια του ατελή οστεογένεση -ή «γυάλινα κόκκαλα» όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν. Οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα από 20 χρόνια ζωής. Στα 19 του χρόνια είχε ύψος 95 εκατοστά. Η ασθένεια του προκαλούσε καθημερινούς πόνους.
Δεν πήγε καθόλου σχολείο αλλά ασχολήθηκε αμέσως με την μεγάλη του αγάπη, την μουσική. Για 8 χρόνια ακολούθησε αυστηρά προγράμματα κλασσικής μουσικής. Όταν έγινε 10 ετών άρχισε να παίζει κομμάτια του Bill Evans. Ο σημαντικός αυτός πιανίστας άσκησε μεγάλη επιρροή στον Michel. Μεγάλες επιρροές στην ζωή του ήταν επίσης και οι κλασικοί γίγαντες Bach, Mozart, Ravel και Debussy. Ο Petrucciani κατάφερε να νικήσει τα τεράστια προβλήματα υγείας που είχε και ακολούθησε το δικό του όνειρο. «Για τους Γάλλους παραμένει ένας εθνικός ήρωας, ένας ήρωας της ίδιας της ζωής, ένα παράδειγμα προς μίμηση» όπως είπε κάποτε ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος Jacques Chirac.
. Ο Petrucciani αφηγείται την ιστορία του, από την καταγωγή του έως το 1997, αναφέροντας τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας του.
Michel Petrucciani
«Γεννήθηκα στις 28 Δεκεμβρίου 1962 στο Orange, από έναν πατέρα ιταλικής καταγωγής, τον Antoine — «Tony» — και μια μητέρα αγγλικής καταγωγής, την Anne. Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και τα δύο αδέρφια μου, ο Philippe και ο Louis, κιθάρα και κοντραμπάσο. Όσο μπορώ να πάω πίσω, θυμάμαι ότι πάντα ήμουν βυθισμένος στη μουσική. Από την ηλικία των τριών ετών, με συνεπήρε ο κιθαρίστας Wes Montgomery. Θυμάμαι επίσης ότι πήγα να ακούσω τον Count Basie στο Théâtre Antique d’Orange, όταν ήμουν πέντε ή έξι χρονών. Το πρώτο μου πιάνο ήρθε από την αεροπορική βάση όπου ο πατέρας μου ήταν αποθηκάριος. Ήταν ένα όρθιο πιάνο που ανήκε σε έναν από τους φίλους του στη βάση. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70 συμμετείχα στις πρώτες μου συναυλίες. Παίζαμε ταγκό, πασό-ντόμπλ, Christophe— Aline, Les mots bleus . Εκείνη την εποχή, έπαιζα ντραμς — σπούδαζα κλασική μουσικήκαι δεν μου «επιτρεπόταν» να παίζω τζαζ ή οτιδήποτε άλλο στο πιάνο: η μητέρα μου επέμενε να παίζω μόνο κλασική. Έτσι ο πατέρας μου είχε την πολύ καλή ιδέα να με βάλει στα ντραμς. Πιστεύω επίσης ότι το μόνο μου χάρισμα είναι να αγαπώ με πάθος τη μουσική και το πιάνο. Η διαφορά μεταξύ κάποιου που είναι προικισμένος και μη προικισμένος είναι ότι κάποιος που είναι προικισμένος αγαπά αυτό που κάνει τόσο πολύ που μπορεί να αφιερώσει δέκα ώρες κάνοντας το ίδιο πράγμα και να εξακολουθεί να αισθάνεται ότι ξόδεψε δέκα λεπτά. Όποιος δεν είναι προικισμένος θα περάσει δέκα λεπτά εκεί και θα έχει την εντύπωση ότι πέρασε δέκα ώρες… Για μένα το πιάνο δεν ήταν ποτέ δουλειά, είναι η ζωή μου, πέρασα δέκα-δώδεκα ώρες μπροστά και το έκανα». ούτε καν το συνειδητοποιώ…
Στο παρακάτω link https://www.youtube.com/watch?v=9vwsLITlV4w&t=4s ακούμε τον συνθέτη στο πιάνο.
ακούμε
Το “Michel Petrucciani” είναι ο πρώτος μου πραγματικός δίσκος. Με τον Aldo λίγες μέρες μετά, κάναμε μια συναυλία στη Σάντα Μπάρμπαρα, στο θέατρο Lobero. Βρέθηκα να παίζω μπροστά σε 2000 κόσμο, στις Ηνωμένες Πολιτείες… Σε διάστημα δύο εβδομάδων ή τριών εβδομάδων, βρέθηκα σε όλες τις εφημερίδες της Καλιφόρνια. Είχα γίνει «The French wonder boy from the south of France»Τον Οκτώβριο του 1982, ηχογράφησα το πρώτο μου σόλο άλμπουμ για πιάνο, το «Oracle’s Destiny», το οποίο αφιέρωσα στον Bill Evans. Ο πρώτος μου αμερικάνικος δίσκος είναι το “100 Hearts”.
Λίγο μετά τα 36α γενέθλια του ο Petrucciani αρρώστησε σοβαρά. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1999 στο Μανχάταν. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη στον κόσμο της μουσικής. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Σιράκ, παρέστη στην κηδεία του.
( H συνέντευξη πραγματοποιήθηκε το 1997 από τον Frédéric Goaty , όμως δημοσιεύτηκε το 2001 από τις Editions du Layeur).
O Αμερικανός Σαξοφωνίστας Wayne Shorter σε συνέντευξή του στο περιοδικό The New Republic, στις 17 Μαρτίου 2009 ανέφερε:
«There’s a lot of people walking around, full-grown and so-called normal—they have everything that they were born with at the right leg length, arm length, and stuff like that. They’re symmetrical in every way, but they live their lives like they are armless, legless, brainless, and they live their life with blame. I never heard Michel complain about anything. Michel didn’t look in the mirror and complain about what he saw. Michel was a great musician—a great musician—and great, ultimately, because he was a great human being because he had the ability to feel and give to others of that feeling, and he gave to others through his music.»
Πηγή: https://www.lifo.gr/now/greece/i-katapliktiki-istoria-toy-moysikoy-michel-petrucciani
https://en.wikipedia.org/wiki/Michel_Petrucciani
