Αθηνά Κακούρη, Πριμαρόλια

primarolia

 Αθηνά Κακούρη

Γεννήθηκε το 1928 στην Πάτρα και μεγάλωσε εκεί, σε μια οικογένεια με τις ιδιοτυπίες της κεφαλλονίτικης καταγωγής, την κλίση προς τη δράση, τη γνώση και το ωραίο. Βίωσε τον πόλεμο και την Κατοχή στην Αθήνα. Μετά την λήξη του, εργάστηκε σε ναυτικά πρακτορεία στην Πάτρα και στην Αθήνα, στο περιοδικό Ταχυδρόμος, έγραψε ραδιοφωνικές σειρές  μετέφρασε ξένη λογοτεχνία και ιστορία κι έγραψε χρονογραφήματα και διηγήματα για εφημερίδες και περιοδικά. Αργότερα έζησε στη Βιέννη, όπου και μελέτησε νεότερη ιστορία. Από το 1976 και για 15 χρόνια μοίραζε το χρόνο της ανάμεσα στην Αμερική, την Ελλάδα και τη Γερμανία. Σήμερα ζει στην Αθήνα.  Σε όλη της τη ζωή, έχει ασχοληθεί με τα κοινά, εργάστηκε σε ναυτικό πρακτορείο, σε γραφείο ταξιδιών, στον Τουρισμό, υπηρέτησε ως Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Ερυθρού Σταυρού Πατρών, ως ιδρυτικό μέλος του Τμήματος Αιμοδοσίας Πατρών, ως στέλεχος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών και αργότερα ως μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών και εταίρος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας.

  • Καριέρα                            Athina_Kakouri

Η συγγραφική της καριέρα άρχισε το 1950, όταν δημοσίευσε μία σειρά χρονογραφημάτων από ένα ταξίδι της στη Μέση Ανατολή στην εφημερίδα Ο Νεολόγος των Πατρών. Το 1952 η Κακούρη μετέφρασε το αμερικάνικο διήγημα Ο διάβολος και ο Ντάνιελ Ουέμπστερ του Στέφεν Βίνσεντ Μπένετ που μετέπειτα δημοσιεύτηκε σε σχετικό τόμο (Ίκαρος, 1953). Αυτή η μετάφραση βραβεύτηκε σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, άρχισε να δημοσιεύει αστυνομικά διηγήματα στο περιοδικό Ταχυδρόμος. Πολλά από αυτά τα διηγήματα βρίσκονται στην συλλογή Αλάτι στα φιστίκια. Συγχρόνως συνεργαζόταν με τους εκδοτικούς οίκους Πάπυρος και Πεχλιβανίδης σε μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών μυθιστορημάτων και ιστορικών συγγραμμάτων. Άρχισε να γράφει ιστορικά μυθιστορήματα στο τέλος της δεκαετίας του 1970, όταν της το πρότεινε ο συγγραφέας Άλκης Αγγέλου. Τα πιο γνωστά της ιστορικά μυθιστορήματα είναι τα Πριμαρόλια (τα οποία κερδίσανε το Βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου το 1999), και η Θέκλη, η οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Πεζογραφίας του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών 2005 και με το Βραβείο της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας (ΔΕΠΑΠ). Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Βιέννη, όπου μελέτησε Νεότερη Ιστορία. Στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, δημοσίευσε τα πρώτα της κείμενα. Ενώ, χρονογραφήματα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις δημοσίευσε στην εφημερίδα ¨Νεολόγος¨ στην γενέτειρά της.

Βιβλιογραφία:

  • Τα 218 Ονόματα, Αστυνομικά διηγήματα (1963)
  • Ο Δραπέτης της Αυλώνας, Ιστορικό μυθιστόρημα (1970)
  • Ο Κυνηγός Φαντασμάτων,  Αστυνομικό μυθιστόρημα (1973)
  • Αλάτι στα φιστίκια και άλλα αστυνομικά διηγήματα, Αστυνομικό Μυθιστόρημα (1974)
  • Με τα φτερά του «Μαρίκα», Ιστορικό μυθιστόρημα (1993)
  • Η Σπορά του Ανέμου,  Ιστορικό μυθιστόρημα (1994)
  • Αύριο, Μυθιστόρημα (1995)
  • Πριμαρόλια,  Ιστορικό μυθιστόρημα (1998)
  • Της τύχης το Μαχαίρι, Ιστορικό μυθιστόρημα (2000)
  • Έγκλημα της μόδας, Αστυνομικά διηγήματα (2000)
  • Η Κομμένη Κεφαλή, Αστυνομικά διηγήματα (2001)
  • Οι Κήποι του Διαβόλου, Αστυνομικά διηγήματα (2001)
  • Ο Χαρταετός, Μυθιστόρημα (2004)
  • Θέκλη, Μυθιστόρημα (2005)
  • Ξιφίρ Φαλέρ, Μυθιστόρημα (2009)
  • Με τα χέρια σταυρωμένα, Μυθιστόρημα (2010)

ΠΗΓΗ:

https://el.wikipedia.org/wiki/Βικιπαίδεια

Η Ελλάδα το 1890

Ο 19ος αιώνας έληξε για την Ελλάδα με δύο επεισόδια που έπληξαν όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής ζωής της χώρας.

Στις 10 Δεκεμβρίου 1893 ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης αναγνώρισε, σε αγόρευσή του στο Κοινοβούλιο, την πτώχευση του ελληνικού κράτους, όταν είπε εκείνο το κλασικό «Κύριοι, δυστυχώς, επτωχεύσαμεν». Mε νόμο η κυβέρνησή του περιόρισε την εξυπηρέτηση των τόκων κατά 30% και ανέστειλε την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων.

Τέσσερα χρόνια αργότερα η Ελλάδα ενεπλάκη σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος είναι γνωστός στην ιστορία ως ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να ηττηθεί μέσα σε 30 ημέρες, και παρ’ ολίγον να χάσει τη Θεσσαλία, η οποία μόλις το 1881 είχε προσαρτηθεί στο ελληνικό κράτος.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας όταν η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει στην Κρήτη μοίρα του ελληνικού στόλου, και στρατιωτικό σώμα, για να εμποδίσει την απόβαση οθωμανικών δυνάμεων στη Μεγαλόνησο, στόχος των οποίων ήταν να καταπνίξουν την εξέγερση των Κρητικών. Οι Κρητικοί είχαν εξεγερθεί γιατί η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραβίαζε τις διατάξεις της Σύμβασης της Χαλέπας, με την οποία παραχωρήθηκαν στους χριστιανούς κατοίκους της Κρήτης δικαιώματα, τα οποία ουσιαστικά ισοδυναμούσαν με την παροχή καθεστώτος ημιαυτονομίας στη Μεγαλόνησο.

Η Συνθήκη Ειρήνης, που υπογράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη το Δεκέμβριο του 1897, υπήρξε ταπεινωτική για την Ελλάδα, αφού υποχρεώθηκε να πληρώσει πολεμική αποζημίωση τεσσάρων εκατομμυρίων τουρκικών λιρών, ποσό τεράστιο για τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας, ιδιαίτερα μετά από τη πτώχευση του 1893.

Η Ελλάδα αναγκάστηκε να ζητήσει δάνειο από τις Μεγάλες Δυνάμεις, με αποτέλεσμα να δεχθεί Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, απαρτιζόμενο από αντιπροσώπους των Δυνάμεων, οι οποίοι είχαν αναλάβει τη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας μέχρι την εξόφληση του δανείου.

Σταφιδική κρίση

Η παραγωγή της σταφίδας ήταν κατά τον 19ο αιώνα ο βασικός πυλώνας των εξαγωγών της χώρας, καθώς η παλιά Ελλάδα και ιδιαίτερα η Πελοπόννησος, με τις μικρές γαίες που διαμορφώθηκαν μετά την επανάσταση, ευνοεί την καλλιέργεια της σταφίδας που ευδοκιμούσε για δεκαετίες.  Έτσι οι μικρές καλλιεργητικές μονάδες, που προήλθαν ιδιαίτερα από την αγροτική μεταρρύθμιση του 1871, λόγω του μεγέθους τους δεν ήταν δυνατό να επιλέξουν εκτατικές καλλιέργειες, δηλαδή καλλιέργειες που απαιτούν μεγάλες εκτάσεις, για να έχουν αποδοτική παραγωγή όπως για παράδειγμα τα σιτηρά. Αντίθετα, κατευθύνθηκαν σε εντατικές καλλιέργειες όπως η σταφίδα. Δηλαδή, στα λίγα στρέμματα του κάθε γεωργού καλλιεργούνταν αμπέλια που απαιτούσαν πολύ χρόνο εντατικής και επίπονης εργασίας, αλλά απέδιδαν αξιόλογα κέρδη. Έτσι το αγροτικό νοικοκυριό εξασφάλιζε την επιβίωσή του με την καλλιέργεια ενός μικρού κλήρου.

Η σταφίδα αποτέλεσε μια μονοκαλλιέργεια προσαρμοσμένη στην διεθνή αγορά, καθώς όμως δεν ήταν είδος πρώτης ανάγκης, ήταν εξαιρετικά ευπαθείς στις διακυμάνσεις της διεθνούς οικονομίας.  Η ιστορία της σταφίδας στην Πελοπόννησο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική και κοινωνική πορεία αυτής της περιοχής, αλλά και με την επιχειρηματική διαδρομή πολλών οικογενειών, που εξάρτησαν την οικονομική τους οντότητα από τις ιδιοτροπίες και τις συγκυρίες της.

Μια σημαντική ευρωπαϊκή συγκυρία, θετική για τις ελληνικές εξαγωγές της σταφίδας, αποτέλεσε η φυλλοξήρα που έπληξε τα γαλλικά αμπέλια την δεκαετία του 1880, καθώς αύξησε υπέρμετρα και απροσδόκητα τη ζήτηση της πελοποννησιακής σταφίδας, αφού οι οινοπαραγωγοί της Γαλλίας αναπλήρωσαν τις απώλειές τους με ελληνικά σταφύλια. Στις δεκαετίες του 1880 και 1890 η παραγωγή σταφίδας αυξήθηκε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, για να καλύψει τη γαλλική ζήτηση, ενώ παράλληλα αυξήθηκε και η τιμή της, ωφελώντας έτσι σημαντικά τους έλληνες σταφιδοπαραγωγούς. Έτσι οι έλληνες σταφιδοπαραγωγοί για να ανταποκριθούν στην νέες συνθήκες αυξημένης ζήτησης διεύρυναν με όσα μέσα διέθεταν την σταφιδοκαλλιέργεια.  Η αλόγιστη επέκταση των σταφιδαμπελώνων καθ” όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ακολουθώντας συγκυριακές ανάγκες κατανάλωσης της σταφίδας, εντάθηκε υπερβολικά με το άνοιγμα της γαλλικής αγοράς, την οποία οι σταφιδοπαραγωγοί της Πελοποννήσου περιέβαλλαν με υπέρμετρη αισιοδοξία για μόνιμη διοχέτευση του προϊόντος τους.

Ενώ όμως η αγγλική αγορά, όπου η σταφίδα χρησιμοποιείτο σε ξηρά μορφή στη ζαχαροπλαστική ήταν μόνιμη και σταθερή, η απορρόφηση της σταφίδας από τη Γαλλία, όπου χρησιμοποιείτο για την παρασκευή οίνων λαϊκής κατανάλωσης, είχε ημερομηνία λήξεως, εφόσον οφειλόταν όπως αναφέραμε στην καταστροφή των γαλλικών αμπελώνων από τη φυλλοξήρα.  Η ανάκαμψη των γαλλικών αμπελώνων από την ασθένεια πριν το τέλος του 19ου αιώνα, είχε ως αποτέλεσμα να κλείσει απότομα η γαλλική αγορά, όσο απότομα είχε ανοίξει. Έτσι από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 η γαλλική παραγωγή άρχισε να επανέρχεται στο αρχικό της επίπεδο και η ζήτηση της ελληνικής σταφίδας έπεσε τόσο γρήγορα, όπως ακριβώς είχε αυξηθεί μερικά χρόνια νωρίτερα.

Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας του 1890 και στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα εκδηλώθηκε μια κρίση υπερπαραγωγής της σταφίδας, όπου ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής έμενε αδιάθετο, ενώ η μικρή ποσότητα που απορροφούσε η αγορά είχε πολύ χαμηλή τιμή.   Οι συνέπειες αυτού του γεγονότος υπήρξαν καταστροφικές για τη χώρα, εφόσον πλέον υπήρχε ένα μόνιμο ετήσιο πλεόνασμα στην παραγωγή της κορινθιακής σταφίδας, το οποίο ήταν αδύνατον να καταναλωθεί και έμενε αδιάθετο!  Χιλιάδες αγρότες της Πελοποννήσου καταστράφηκαν.  Το πρόβλημα αυτό ονομάστηκε σταφιδικό ζήτημα και αρχικά οι κυβερνήσεις πήραν το μέτρο της παρακράτησης του 15% της παραγωγής, ώστε να μειωθεί η προσφορά. Παρόλα αυτά το πρόβλημα δε λύθηκε, ίσως και επειδή οι παρακρατημένες ποσότητες, αντί να γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας με κρατική ευθύνη (για να παραχθεί π.χ. οινόπνευμα), εξάγονταν παράνομα.

Η σταφιδική κρίση ξέσπασε το 1893 ως απόρροια της μονοκαλλιέργειας και της μονοεξαγωγής της σταφίδας σε συνάρτηση με τη γενική οικονομική δυσπραγία της χώρας και τις αντίξοες διεθνείς συγκυρίες. Η κρίση που άρχισε το 1893 ήταν βαθιά, με σοβαρότατες δημοσιονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες. Τον αντίκτυπό της τον αισθάνθηκε η κοινωνία στο σύνολό της και ολόκληροι πληθυσμοί έφθασαν στα όρια της έσχατης ένδειας. Επίσης, δημιούργησε ένα μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα, κυρίως προς τις ΗΠΑ.  Την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, πάνω από 180.000 έλληνες μεταναστεύουν στις ΗΠΑ, στην συντριπτική τους πλειοψηφία άνδρες μεταξύ 20 και 45 ετών.

Χαρίλαος Τρικούπης

Κορυφαία πολιτική προσωπικότητα του 19ου αιώνα και από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεώτερης Ελλάδας. Κυβέρνησε τη χώρα λίγους μήνες το 1875 και το 1880, λίγες μέρες το 1878, καθώς και μεταξύ 1882-85 και 1886-90. Διετέλεσε πρωθυπουργός και μεταξύ Ιουνίου 1892-Μαΐου 1893 και μεταξύ Νοεμβρίου 1893-Ιανουαρίου 1895, για να αποσυρθεί στη συνέχεια από την πολιτική, λίγο πριν από τον θάνατό του. Ο κύριος πολιτικός του αντίπαλος Θεόδωρος Δηλιγιάννης κυβέρνησε στις περιόδους 1885-86, 1890-92 και 1895-97 καθώς και για μικρότερα διαστήματα το 1903 και το 1905.

Γνωρίζοντας καλά τις περιορισμένες δυνατότητες του ελληνικού κράτους, δεν ενθάρρυνε τα ένοπλα ​επαναστατικά κινήματα στις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατοικούσαν υπόδουλοι Έλληνες. Αντί γι” αυτό, προτίμησε να τονώσει την ελληνικότητα των αλύτρωτων περιοχών ιδρύοντας σχολεία και εκκλησίες.

Ο Τρικούπης ενίσχυσε τη δημοκρατία και ασχολήθηκε κυρίως με την οργάνωση του κράτους. Τις περιόδους της πρωθυπουργίας του πραγματοποίησε σημαντικά έργα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, όπως η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου και η αποξήρανση της λίμνης Κωπαΐδας, παίρνοντας δάνεια και από το εξωτερικό. Παράλληλα, βελτίωσε τις συγκοινωνίες με την κατασκευή οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου.

Καθώς όμως η Ελλάδα είχε δανειστεί μεγάλα ποσά και οι φόροι δεν συλλέγονταν σωστά, τα έξοδα του κράτους ήταν περισσότερα από τα έσοδα. Το 1893 ο Τρικούπης κήρυξε πτώχευση και λίγο αργότερα η χώρα δέχτηκε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, προκειμένου να πληρωθεί το υπέρογκο δημόσιο χρέος της.

Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε αμέσως μετά την ανακοίνωση της πτώχευσης, ενώ στις εκλογές του 1895 το κόμμα του συνετρίβη και ο ίδιος δεν εκλέχθηκε καν βουλευτής στο Μεσολόγγι όπου έβαζε υποψηφιότητα, χάνοντας την έδρα για τέσσερις ψήφους από τον Γουλιμή.

Αποσύρθηκε στις Κάννες όπου και πέθανε στις 30 Μαρτίου του 1896, ενώ λίγο πριν από το θάνατό του ήταν εν αγνοία του υποψήφιος στις αναπληρωματικές εκλογές όπου και εξελέγη πανηγυρικά.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης προσπάθησε να φέρει στην Ελλάδα μια σειρά μεταρρυθμίσεων, ενώ επί της ουσίας έφερε την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ομως το μέγα σφάλμα του, που δεν του συγχώρεσε ποτέ η Ιστορία, ήταν ότι βασίστηκε υπερβολικά στην ξένη βοήθεια, «κληροδότημα» που βάρυνε την Ελλάδα και τα επόμενα χρόνια, μέχρι σήμερα: Η χώρα να πνίγεται από τους δανειστές της, με αποτέλεσμα οι περικοπές να πλήττουν τον ελληνικό λαό…

Πηγές

http://www.kathimerini.gr/430864/article/epikairothta/ellada/apo-thn-ptwxeysh-toy-1893-sto-goydi

https://neoskosmos.com/el/6186/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%80%CF%81o-%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B6%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85/

http://anoixtosxoleio.weebly.com/epsilonnu972tauetataualpha-delta9001.html#.WuNBXMiFPIU

http://dipanoskaltsis.blogspot.gr/2016/01/19-20.html

http://www.iefimerida.gr/news/102512/%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B7%CF%82-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%85%CE%B8%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%B5%CF%80%CF%84%CF%89%CF%87%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BD%C2%BB

 «ΠΡΙΜΑΡΟΛΙΑ», Αθηνά Κακούρη

 

Γενικά στοιχεία:

Το βιβλίο της Αθηνάς Κακούρη «ΠΡΙΜΑΡΟΛΙΑ», είναι μια αστική τοιχογραφία της Πατρινής κοινωνίας του 1890 και της αγροτικής παραγωγής της σταφίδας μέχρι τη σταφιδική κρίση και τη χρεωκοπία.

Πριμαρόλι, ονομάζονταν το πλοίο που φόρτωνε τον πρώτο καρπό της παραγωγής για τα λιμάνια της Ευρώπης και της Αμερικής, προσδοκώντας καλύτερη τιμή στο πλαίσιο ενός υγιούς ανταγωνισμού που θα ανατρέψει η σταφιδική κρίση, η οποία με τη σειρά της θα προκαλέσει μια σειρά αντιδράσεων και αλλαγών τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό αλλά και πολιτικό επίπεδο. Η συγγραφέας, δημιουργεί μια τοιχογραφία της αστικής ζωής της Πάτρας με πολλούς κοινωνικούς τύπους που παρουσιάζονται στη φαντασία του αναγνώστη με λεπτομέρεια στις αντιδράσεις συμπεριφοράς και κινήτρων. Η αστική ζωή και η αγροτική κοινωνία περιγράφονται σχεδόν κινηματογραφικά , με τέχνη, ρυθμό και ένταση. Η μορφωμένη αστική τάξη και ο αγροτικός κόσμος, η τάξη των σταφιδεμπόρων, οι τοκογλύφοι, οι έμποροι, οι ξένοι, οι πολιτευτές, γυναίκες, παιδιά, υπηρέτες στην αντιπαράθεση και στον αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης που περιγράφεται με πολιτική διάσταση και μακροχρόνιες συνέπειες. ς.

Υπόθεση:

 Η Καλλιόπη Σκούρκου, είναι μια χήρα γυναίκα, που μετά τον θάνατο του συζύγου της, Ανδρέα Σκούρκο κι έχοντας αποκτήσει μια κόρη, την Φρόσω, παντρεύεται τον πλούσιο εργοστασιάρχη Κίμωνα Ζίγκαλη, ο οποίος είναι φίλος του αδερφού της, Δημήτρη Γρηγορογιάννη. Ενώ, μητέρα του νέου της συζύγου, Άννα Ζίγκαλη καθώς και η θεία του Μέλπω Παπά, επιθυμούσαν τον γάμο του με την  ορφανή ανιψιά της Μέλπους, Έλλη. Τα πράγματα, όμως, γίνονται δύσκολα, όταν οι δουλειές του Κίμωνος δεν πηγαίνουν καλά και λόγω του ξαφνικού θανάτου της θείας του, επειδή έχει αφήσει πίσω της μια διαθήκη. Ο Κίμωνας και η Καλλιόπη ανακαλύπτουν, ότι γενικός κληρονόμος είναι ο ίδιος, αλλα απ’ ότι φαίνεται δεν είναι εξίσου εύκολο για τον Κίμωνα να δεχτεί την περιουσία, παρότι  γι’ αυτόν η κληρονομιά είναι σαν από μηχανής θεός, την στιγμή που αυτός βρίσκεται σε κακή οικονομική κατάσταση. Το ότι, αυτός είναι κληρονόμος, απασχολεί και ένα άλλο από τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας, τον Παντελή Σκούρκο, τοκογλύφο και πεθερό της Καλλιόπης το πρώην αντρός της, του οποίου τα σχέδια η κληρονομιά αυτή, χαλάει.

 Ήρωες:

Παντελής Σκούρκος: Τοκογλύφος και πεθερός της Καλλιόπης. Είναι φανερή η αντιπάθειά του προς την νύφη του και κυρίως στον νέο της σύζυγο.

 Καλλιόπη Σκούρκου: Πρώην σύζυγος του Αντρέα Σκούρκου. Έχει μια κόρη και είναι τώρα παντρεμένη με τον εργοστασιάρχη Κίμωνα Ζίγκαλη.

 Κίμων Ζίγκαλης: Εργοστασιάρχης και τωρινός σύζυγος της Καλλιόπης. Ο θάνατος του πατέρα του, τον ανάγκασε να διακόψει τις σπουδές Ιατρικής του στην Βιέννη, για να αναλάβει την επιχείρηση.

 Άννα Ζίγκαλη: Η μητέρα του Κίμωνα. Προσδοκούσε στον γάμο του γιου της με την Έλλη.

 Μέλπω Παπά: Άτεκνη θεία του Κίμωνα.

 Δημήτρης Γρηγορογιάννης: Δικηγόρος και αδερφός της Καλλιόπης. Δεν συμπαθεί ιδιαίτερα την αδερφή του, θεωρώντας την αφελή.

 Παναγιώτης Καρατζάκης: Μικροϊδιοκτήτης. Η σταφιδική κρίση τον απειλεί. Παίρνει συνέχει δάνεια από τον Παντελή Σκούρκο όμως δυσκολεύεται να ανταποκριθεί οικονομικά.

 Σωτήρης Καρατζάκης: Γιός του Παναγιώτη Καρατζάκη, που αναγκάζεται να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, για να δουλέψει και βοηθήσει οικονομικά τον πατέρα του.

 Βαρής: Γνωστός συμβολαιογράφος της πόλης και στενός φίλος του Αντρέα Σκούρκου.

 Διονύσης Μαρκέτος: Σταφιδέμπορος, που εγκατέλειψε την οικογένειά του και ζει στο εξωτερικό.

 Έλλη: Ορφανή ανιψιά του αντρός της Μέλπους Παπά. Εργάζεται ως δασκάλα και είναι νεοφερμένη στην πόλη.

 Ιστορικά δεδομένα:

Ο καμβάς του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στην εποχή του Τρικούπη, προς τα τέλη του 19ου αιώνα, που η σταφιδική κρίση ταλανίζει τους κτηματίες κι εμπόρους, κάνοντας έτσι τις τοπικές κοινωνίες ευάλωτες. Πέραν τούτου, η οικονομική κρίση έχει ήδη αρχίζει, εξαιτίας της υπέρογκης φορολογίας και της αδυναμίας των Ελλήνων να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους. Επίσης υπάρχει αναταραχή στην πολιτική, με την πίεση που ασκεί η αντιπολίτευση στην τρικουπική κυβέρνηση, με κυριότερο απ’ όλους τον Δηλιγιάννη.

 

Σχολιάστε

Top