Εκείνος
Μες στο μυαλό του, ένας κόσμος μικρός
Σα δωμάτιο με καθρέφτες
Κάθε σκέψη να γυρίζει πίσω
Μεγαλωμένη και παραμορφωμένη
Σαν να είναι λάθος
Κρατά την ανάσα του στο πλήθος,
Ζυγίζει τις λέξεις πριν καν τις σκεφτεί
Φορά το χαμόγελο όπως το πουκάμισο.
Καθαρό και σιδερωμένο
Μα ποτέ δεν τον ζεσταίνει
Και κάποια στιγμή
Κάτι μικρό τον σταματά
Ένα βλέμμα, ένα αστείο,
Κάτι που δεν φοβήθηκε να είναι αληθινό.
Τότε για πρώτη φορά, δεν παριστάνει τίποτα.
Με βλέφαρα βαριά απ΄ τις νύχτες που πάλεψε
Με χέρια που τρέμουν μα δεν παραιτούνται
Με στιγμές απλές που όμως του έμειναν.
Τελικά δεν χρειαζόταν να κρύβεται.
Δεν χρειαζόταν να φτιάξει άλλον εαυτό.
Γιατί έξω έχει φως.
Και γέλια που ξεσπούν χωρίς ντροπή.
Και λέξεις που δεν ζυγίστηκαν πριν ειπωθούν
Κι έχει και εσένα όπως είσαι.
