Πέτρα
Κρατάω μια πέτρα στο χέρι μου
Δεν είναι ιδιαίτερη
Ούτε ξεχωρίζει
Είναι βαριά, κρύα, σκληρή
Θα μπορούσα να την αφήσω κάτω
Να της δώσω σημασία
Αλλά όχι
Μπορώ να την πετάξω
στη θάλασσα, στη λίμνη, στο ποτάμι
Ακόμα και στον δρόμο.
Σκέφτομαι: τι θα συμβεί;
Θα βυθιστεί στο σκοτάδι ή θα
χορέψει στην επιφάνεια πριν χαθεί;
Θα σπάσει σε κομμάτια ή θα
παραμείνει ολόκληρη;
Και όταν φτάσει στο βάθος
ενός νέου τόπου,
τι θα γίνει;
Θα γίνει ένα με το χώμα
το νερό, την πέτρα που ήδη υπάρχει εκεί;
ή θα παραμείνει ξένη
κάτι που δεν ανήκει;
Τότε μια σκέψη με διαπερνά
Κι αν η πέτρα δεν είναι
απλώς μια πέτρα;
Κι αν η πέτρα είμαι εγώ;
Εσύ;
Εμείς;
Οι άνθρωποι είμαστε σαν πέτρες
πεταγμένοι από χέρια που δεν βλέπουμε
από επιλογές που δεν καταλαβαίνουμε
Ακολουθούμε διαδρομές
που δεν διαλέξαμε
Άλλοτε σπάμε
θρυμματιζόμαστε από την πτώση
Και άλλοτε μένουμε ακέραιοι
κρατώντας μέσα μας τη μνήμη του ταξιδιού.
Όπως η πέτρα, έτσι κι εμείς
φτάνουμε σε νέους τόπους
στη θάλασσα μιας νέας αρχής
στο ποτάμι μιας αλλαγής
ή στο δρόμο μιας δύσκολης απόφασης
Σε κάθε τόπο κάτι αφήνουμε πίσω
και κάτι παίρνουμε μαζί
Γινόμαστε μέρος του
μα δεν είμαστε ποτέ ίδιοι.
Αλλά δεν είμαστε μόνο πέτρες
Κάποιες φορές
είμαστε τα χέρια που πετάνε
Ρίχνουμε τους άλλους μακριά
συχνά χωρίς σκέψη
χωρίς να αναρωτιόμαστε
αν θα σπάσουν,
αν θα αντέξουν.
Ποιος είσαι λοιπόν;
Η πέτρα που πετάνε;
Η πέτρα που κυλά και αλλάζει;
Ή το χέρι που αφήνει πίσω του
πτώσεις και κύματα;
