Chicken ala carte, ντοκιμαντέρ, 2006, Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου

Chicken ala carte

Περιγραφή Ντοκιμαντέρ

Στις Φιλιππίνες, δύο φίλες πηγαίνουν σε ένα φασταφουντάδικο και παραγγέλνουν δύο πιάτα με κοτόπουλο. Τρώνε όχι αρκετά και το υπόλοιπο φαγητό τους πάει στα σκουπίδια. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ένας άνδρας μαζεύει τα σκουπίδια και διαλέγει τα αποφάγια, για να ταΐσει την οικογένειά του, τους γείτονες και τα αδέσποτα ζώα του.

 

Δραστηριότητες για την ιδεολογία και τους κινηματογραφικούς κώδικες της ταινίας

1. Ιδεολογία ταινίας

-       Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Τα μισά παιδιά σχηματίσαμε μια παγωμένη εικόνα με το θέμα της ταινίας («Chicken ala carte»),

-       τα υπόλοιπα αλλάξαμε τη στάση/θέση των συμμαθητών μας, δίνοντας μια λύση/πρόταση για το πώς θα αλλάξει η κατάσταση που παρουσιάζεται.

1. Κινηματογραφικός κώδικας

-      αναζητήσαμε τους ήχους/μουσική που ακούγονται στις τρεις σκηνές της ταινίας «Chicken ala carte»,

-      σχολιάσαμε το ρόλο τους,

-      επιλέξαμε τα πλάνα και το μουσικό άκουσμα που μας δημιουργεί ιδιαίτερες εντυπώσεις.

1. Διαθεματική (voice over)

-      Βάλαμε τον άπορο πατέρα να μιλά σε δημοσιογράφο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινή επιβίωση της οικογένειάς του.

Ακολουθεί η παρουσίαση του πατέρα σε δημοσιογράφο:

Δεν ξέρω αν οι λέξεις μου μπορούν να περιγράψουν την πείνα που νιώθουν τα παιδιά μου. Κάθε πρωί, τα μικρά τους μάτια με κοιτούν γεμάτα ελπίδα, περιμένοντας το φαγητό που δεν έχω να τους δώσω. Η καρδιά μου ραγίζει κάθε φορά που αναγκάζομαι να τους πω «αύριο».

Εδώ, στις Φιλιππίνες, η ζωή δεν είναι εύκολη για εμάς τους φτωχούς. Η δουλειά είναι σπάνια και όταν βρίσκεις κάτι, ο μισθός είναι τόσο λίγος που μετά βίας φτάνει για ένα πιάτο ρύζι την ημέρα.

Γι” αυτό, κάθε βράδυ, όταν η γειτονιά μου κοιμάται, εγώ πηγαίνω εκεί που η ζωή συνεχίζεται κυρίως το βράδυ! Στο κέντρο της πόλης, σε εκείνο το εστιατόριο, στην άκρη της λεωφόρου. Εκεί, ξέρετε, σερβίρουν το πιο νόστιμο ψητό κοτόπουλο που έχω μυρίσει ποτέ. Οι μυρωδιές του με τρελαίνουν, μου θυμίζουν τις γιορτές, τα χαμόγελα. Όμως για εμάς, είναι πολυτέλεια άπιαστη.

Περιμένω υπομονετικά μέχρι να ρίξουν στους κάδους τα αποφάγια. Ψάχνω προσεκτικά για ό,τι έχει απομείνει. Κάποιες φορές βρίσκω λίγα κόκαλα με ίχνη κρέατος, άλλες φορές τίποτα. Ακόμα και αυτά τα λίγα, όμως, είναι θησαυρός για τα παιδιά μου. Τα βράζω, φτιάχνω έναν αδύναμο ζωμό, και αυτό είναι το δείπνο μας.

Ξέρω ότι δεν είναι το σωστό. Ξέρω ότι κάθε παιδί αξίζει ένα γεμάτο πιάτο, ένα ζεστό γεύμα. Αλλά τι να κάνω; Δεν έχω άλλη επιλογή. Η αγάπη μου για αυτά είναι η κινητήριος δύναμή μου! Θα κάνω τα πάντα για να τα κρατήσω ζωντανά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ταΐζω τα παιδιά μου με τα απορρίμματα των άλλων.

Μερικές φορές, όταν τα βλέπω να τρώνε με τόση λαχτάρα αυτά τα λίγα υπολείμματα, νιώθω μια πικρή γεύση στο στόμα. Ντροπή και απελπισία. Αλλά μετά βλέπω τα χαμόγελά τους, την ανακούφιση στα μάτια τους, και τότε ξέρω ότι έκανα αυτό που έπρεπε. Γιατί για έναν πατέρα, η επιβίωση των παιδιών του είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

Ελπίζω, κύριε δημοσιογράφε, οι λέξεις μου να φτάσουν σε αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν. Δεν ζητάω πολλά. Μόνο μια ευκαιρία για μια αξιοπρεπή ζωή για την οικογένειά μου. Μια δουλειά, ένα σταθερό εισόδημα, για να μην χρειάζεται να ψάχνω στα σκουπίδια για το αυριανό μας φαγητό. Αυτό είναι το όνειρό μου. Και θα συνεχίσω να παλεύω γι” αυτό, κάθε μέρα!