Πλέον, η ισότητα των δύο φύλων θεωρείται αυτονόητη. Καθημερινά όμως αποδεικνύεται το αντίθετο. Γυναίκες ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, κοινωνικής θέσης, πέφτουν θύματα ακραίου σεξισμού.
Χρόνιες είναι οι παρενοχλήσεις και η ανισότητα των φύλων στην εργασία. Πρόσφατα αποκαλύφθηκαν περιπτώσεις βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο του θεάτρου και του αθλητισμού. Συνάμα, ο αποκλεισμός των γυναικών από ανώτερες διοικητικά θέσεις αποδεικνύει πως η σεξουαλική παρενόχληση και ο σεξισμός αποτελούν μία μάστιγα της εποχής μας.
Τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας αυξάνονται συνεχώς. Γυναίκες υπόκεινται σε σωματική ή ψυχολογική βία ακόμα και εξαναγκασμό σε σεξουαλικές πράξεις νιώθοντας σχεδόν ανήμπορες να κάνουν κάτι, διότι αρκετές φορές ενοχοποιούνται οι ίδιες από την κοινωνία. Συγχρόνως, η επιβίωση του σεξισμού τρέφεται από αναχρονιστικά στερεότυπα όπως το “ότι η καλύτερη στιγμή της ζωής μιας γυναίκας είναι ο γάμος, ότι οι άνδρες είναι πιο εργατικοί ή ότι οι γυναίκες πρέπει να βρίσκονται στο σπίτι”. Τέτοια παραδείγματα επιβεβαιώνουν, δυστυχώς, την έλλειψη παιδείας και σεβασμού στη σύγχρονη κοινωνία. Επιπλέον, ο σεξιστικός διαχωρισμός των παιχνιδιών σε »κοριτσίστικα» και »αγορίστικα» (π.χ. κουζινικά, όπλα, κούκλες), επηρεάζει τους ρόλους των δύο φύλων, υποτάσσοντας τις γυναίκες στα οικιακά καθήκοντα και καλλιεργώντας βίαιες συμπεριφορές στους άνδρες.
Η “γυναικοκτονία”, ένας νέος όρος στην εγκληματολογία που προσδιορίζει τους φόνους που διαπράττονται εις βάρος γυναικών ενώ πολλές φορές έχει προηγηθεί βία ή χειρότερα βιασμός, έρχεται να προστεθεί στον ήδη θλιβερό κατάλογο περιστατικών που αποδεικνύουν τη δεινή θέση της γυναίκας στην εποχή μας. Η Ελλάδα πέρυσι κατείχε τον ντροπιαστικό αριθμό των 12 γυναικοκτονιών, την ίδια στιγμή που κάποιοι αμφισβητούν το φαινόμενο αυτό.
Συγχρόνως, παρότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα το ζήτημα της άμβλωσης σε σχέση με τον σεβασμό της προσωπικότητας και των ατομικών ελευθεριών της γυναίκας έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ορισμένοι άνδρες επιβάλλουν τη διακοπή ή τη συνέχεια της κύησης στη σύντροφό τους, αγνοώντας ότι έμμεσα παραβιάζουν τα δικαιώματά της. Η επιβίωση λοιπόν της γυναίκας σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο ουσιαστικά σημαίνει την ανοχή στην βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, την υποτίμηση, τον φόβο και τη ντροπή.
Tα θύματα δεν πρέπει να φοβούνται, ούτε να ντρέπονται να απευθυνθούν στην Αστυνομία, αλλά το αντίθετο.
Η άσκηση βίας δεν είναι αποδεκτή σε καμία περίπτωση και υπάρχουν νόμοι για την τιμωρία των δραστών.
Ιωάννα Βρούβα και Σωτήρης Κουρουμπέτσης, μαθητές Β΄ λυκείου
