Νοέμβριος μήνας των σκιών και των σιωπών.
Ο ήλιος ξυπνά αργά, σαν να διστάζει να θυμηθεί το καλοκαίρι,
κι ο άνεμος περπατά ανάμεσα στα γυμνά δέντρα,
σέρνοντας στις ρίζες τους τα τελευταία χρυσά φύλλα του φθινοπώρου.
Μέσα στα σπίτια, τα φώτα ανάβουν νωρίς
και οι ψυχές, κουρασμένες από το φως του καλοκαιριού,
αναζητούν τώρα τη θαλπωρή του εσωτερικού κόσμου.
Νοέμβριος μήνας περισυλλογής.
Ο ουρανός χαμηλώνει, σαν να θέλει να μας ακούσει,
κι εμείς μιλάμε πιο σιγά, πιο ανθρώπινα.
Είναι ο μήνας που θυμόμαστε τους ανθρώπους, τα όνειρα,
τα «ίσως» που έμειναν στο χτες.
Κι όμως, μέσα στην ομίχλη του,
ο Νοέμβριος δεν είναι μόνο τέλος
είναι και προοίμιο.
Κάτω απ’ τη γη, σιωπηλά, η άνοιξη ετοιμάζει το θαύμα της.
Ό,τι μοιάζει να πεθαίνει,
στην πραγματικότητα ανασαίνει πιο βαθιά.
Έτσι κι εμείς.
Μαθαίνουμε τον ρυθμό του Νοέμβρη
να αγαπάμε το λίγο φως,
να ακούμε τον ψίθυρο του ανέμου,
και να βρίσκουμε μέσα στο σκοτάδι
τον πιο ήρεμο, τον πιο αληθινό εαυτό μας.
Επιμέλεια άρθρου: Κομνηνού Ευαγγελία
