Από την Καρποντίνη Ελένη

Η λέξη «φασιανός» (εννοείται «ὄρνις») προέρχεται από το όνομα του ποταμού της Κολχίδας «Φάσιος» (στην ονομαστική «Φᾶσις»).

Ο φασιανός είναι γένος και ονομασία πολλών ορνιθόμορφων εδαφόβιων, σποροφάγων και χορτοφάγων πτηνών. Συγγενεύουν με τις πέρδικες και τα ορτύκια. Ωστόσο, είναι πιο μεγαλόσωμα από αυτά. Πιο συγκεκριμένα, ο φασιανός χαρακτηρίζεται από τη μακριά ουρά του, τη βραχνή φωνή του και το εντυπωσιακό φτέρωμα των αρσενικών. Το εν λόγω πτηνό είναι ευρέως διαδεδομένο στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και αποτελεί εκλεκτό θήραμα. Ανήκει στην οικογένεια Phasianidae και η επιστημονική του ονομασία είναι Phasianus colchicus.

Από την άλλη, Φασιανός είναι και το επώνυμο ενός από τους πιο σημαντικούς μας ζωγράφους. Ο Αλέκος Φασιανός – ζωγράφος με σημαντικές διακρίσεις, ορισμένα από τα έργα του οποίου εκτίθενται στον σταθμό του μετρό στο Μεταξουργείο – γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935 και απεβίωσε το 2022. Διαμόρφωσε μια προσωπική μυθολογία, που συμβόλιζε μια χαμένη εφηβεία και η οποία εκφράζεται με απλοποιημένο σχέδιο, αλλά και ζωηρό χρώμα. Συνδύαζε στα έργα του, με διακοσμητική διάθεση, την έντεχνη λαϊκότητα της γενιάς του ’30 με νεότερα καλλιτεχνικά αιτήματα.

Ήταν μαθητής του Γιάννη Μόραλη στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου φοίτησε από το 1956 έως το 1960. Συνέχισε με σπουδές λιθογραφίας στο Παρίσι ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης. Την πρώτη του ατομική έκθεση, που παρουσιάστηκε το 1960 στην γκαλερί Α23 στην Αθήνα, ακολούθησε μια πολυπληθής σειρά παρουσιάσεων στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. Το 2004 πραγματοποιήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη αναδρομική έκθεση των έργων του με τίτλο «Φασιανός, Μυθολογίες του καθημερινού». Εκτός από τη ζωγραφική και τη χαρακτική, είχε ασχοληθεί και με την εικονογράφηση βιβλίων, τις εφαρμοσμένες τέχνες, τη σκηνογραφία (συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο), τη συγγραφή κειμένων. Στο υπόβαθρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Φασιανού βρίσκονται η αρχαία ελληνική αγγειογραφία, η βυζαντινή και λαϊκή παράδοση, η ζωγραφική του Θεόφιλου και τύποι της σύγχρονης τέχνης. Μέσα από το καθαρό και ενιαίο χρώμα, το ελεύθερο και δεξιοτεχνικό σχέδιο, την παιδικότητα και την ευαισθησία της απόδοσης, ο Φασιανός καταλήγει σε προσωπικές διατυπώσεις. Στο έργο του κυρίαρχη είναι η ανθρώπινη μορφή, ενώ σε πιο περιορισμένη έκταση απεικονίζει και άλλα θέματα, όπως νεκρές φύσεις.

ΠΗΓΕΣ

1. Μπαμπινιώτης, Γ. (1998). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας

2. Πάπυρος Larousse – το παπυράκι (2003). Εικονογραφημένο εγκυκλοπαιδικό λεξικό και πλήρες λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα: Πάπυρος

3.https://old.ornithologiki.gr/page_list.php?lID=3&sp=no&st=no&sf=yes&ss=yes

4.https://www.alekosfassianos.gr/projects/

5.https://www.nationalgallery.gr/el/zographikh-monimi-ekthesi/painter/phasianos-alekos.html