Από τη Μαργέτη Έλενα

Στα Μέγαρα, πριν γίνει ο γάμος, στο σπίτι της νύφης άπλωναν τα προικιά. Οι γυναίκες συγγενείς συγκεντρώνονταν και έστρωναν το «γιούκο» (τούρκ. yuk: στοίβα κλινοσκεπασμάτων) πάνω σε κασέλες που κάλυπταν με σεντόνι ολοκέντητο. Δύο κοπέλες τύλιγαν στην άκρη τα στρωσίδια σε ορθογώνια μορφή και έπρεπε να μην ξεφεύγει καμία άκρη. Αυτά θα χρησιμοποιούσε το ζευγάρι στο καινούριο ξεκίνημα της ζωής του. Στο κάτω μέρος έμπαιναν τα χοντρά καλύμματα του πατώματος (κουρελούδες, κιλίμια, τσόλια). Στη συνέχεια, τα χοντρά σκεπάσματα του κρεβατιού (αντρομίδες, βελέντζες, χράμια, παπλώματα) και μετά, οι υφαντές κουβέρτες, τα λεπτά χράμια και τα σεντόνια. Για το τέλος άφηναν τα μαξιλάρια της φιγούρας (τα γέμιζαν με βαμβάκι), τα οποία ήταν κεντημένα κοφτά με χειροποίητη δαντέλα, για να στολίσουν το πάνω μέρος του «γιούκου». Έραιναν με ρύζι για να ριζώσει το ζευγάρι και ασήμωναν το «γιούκο» με παράδες (μικρά χρυσά νομίσματα).

Την ημέρα που είχε οριστεί ο γάμος, η πομπή ξεκινούσε από το σπίτι της νύφης και έπαιρνε πάνω σε σούστα (άμαξα με άλογα) και τα προικιά, «το γιούκο», για να τον μεταφέρει στο σπίτι που θα έμενε το νεόνυμφο ζευγάρι.

Πηγές

Δεσπίνης, Γ. (2010). Μεγαρικά. Μέγαρα

Μώλος, Θ. (1993). Λαογραφικά των Μεγάρων. χ.τ.: Πολιτιστικός Σύλλογος Μεγάρων