Η Μαρία Δαράκη έγραψε στο ημερολόγιο της τις σκέψεις και τα συναισθήματα της
ενώ φανταζόταν ότι ζούσε εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι κατά τη διάρκεια της Κατοχής
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 1942
Αγαπημένο μου ημερολόγιο ,
Ο καιρός περνάει και εγώ εδώ κλεισμένη σε αυτή την παλιά αποθήκη να
μετρώ τις μέρες μέχρι να απελευθερωθώ. Στην αρχή έβαζα στοίχημα με τον εαυτό
μου και μετρούσα αντίστροφα τις μέρες της εβδομάδας. Ναι! Πίστευα ότι ο
πόλεμος θα τελείωνε μέσα σε μία εβδομάδα. Η αδερφή μου μού έλεγε πως ο
πόλεμος δεν λήγει τόσο γρήγορα, ότι διαρκεί χρόνια. Το ήξερα ότι το στοίχημα ήταν
μικρό αλλά ήλπιζα πως ήταν αρκετό. Ε, και οι εβδομάδες γίνανε μήνες , ώσπου
σταμάτησα να μετρώ πια.
Ζω σε μία παλιά τρομακτική αποθήκη. Είναι σκοτεινή και μικρή. Έχει μόνο
μία μικρή τρύπα πίσω από κάτι τελάρα και από εκεί μπορώ να δω τον έξω κόσμο.
Όταν την ανακάλυψα ήταν η αρχή του πόλεμου και μου άρεσε να κοιτάω την πόλη.
Φυσικά, το έκανα στα κρυφά όταν η οικογένειά μου κοιμόταν, γιατί ήξερα ότι αν με
έβλεπαν θα μου το απαγόρευαν. Είχα ανάγκη να δω το φως του ήλιου. Ώσπου
κάποια στιγμή όλα άλλαξαν. Μια μέρα που κοιμόντουσαν οι γονείς μου και η
αδερφή μου βρήκα την ευκαιρία να κοιτάξω τον κόσμο από αυτή την μικρή σχισμή,
και τότε αντίκρισα για πρώτη φορά στην ζωή μου την εικόνα του πολέμου. Αίματα
παντού, άνθρωποι στους δρόμους! Τρόμαξα πολύ! Είναι ο εφιάλτης που βλέπω
κάθε βράδυ και δεν με αφήνει λεπτό. Πολλές φορές νιώθω πως σε αυτή την θέση
εκείνων των ανθρώπων θα μπορούσε να είναι οι γονείς μου ή η αδερφή μου και
τρελαίνομαι και μόνο στην σκέψη. Από τότε δεν έχω ξαναμετακινήσει αυτά τα
τελάρα και ο έξω κόσμος είναι πια άγνωστος για εμένα. Καθημερινά κάνουμε
ησυχία για να μην μας ακούσουν οι άνθρωποι που περνάνε από έξω. Εγώ γράφω
και γράφω και γράφω χωρίς σταματημό. Έχω αρχίσει να γράφω πιο εντατικά εδώ
αλλά οι σελίδες του ημερολογίου μου δεν είναι αρκετές, παρόλα αυτά θέλω να τις
γεμίσω με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Ξέρω ότι δεν θα το διαβάσει
κανείς αλλά αν ποτέ επιβιώσω από αυτή την τραγωδία που ζω θα ήθελα να
κρατήσω αυτές τις αναμνήσεις γιατί ξέρω ότι κάθε φορά που θα διαβάζω έστω και
μία σελίδα θα γίνομαι όλο και πιο δυνατή. Αυτά που ζω θα μείνουν χαραγμένα
στην μνήμη μου σαν βαθιές πληγές και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, αλλά θέλω να
υπάρχει κάτι που να μου τα υπενθυμίζει.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν έπαψα να σκέφτομαι και να κάνω σχέδια για
την μελλοντική μου ζωή. Σκέφτομαι πως θα επιβιώσω μαζί με την οικογένειά μου
και ότι θα μεγαλώσω, θα διηγηθώ στον κόσμο αυτό που ζω τώρα, τον φόβο, τον
τρόμο, την ανησυχία, τους κινδύνους, την νοσταλγία. Τον φόβο και τον τρόμο όσον
αφορά την φυγή μας , να μην μας βρουν ,να μην μας απομακρύνουν τον έναν από
τον άλλο, τις συνέπειες. Την νοσταλγία της παλιάς μας ζωής. Έχω ανάγκη να χαρώ ,
να γελάσω αλλά πλέον ομολογώ πως έχω ξεχάσει πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Η
λύπη μας έχει κυριεύσει και πιο πολύ τους γονείς και αυτό με κάνει λυπάμαι πιο
πολύ. Όλοι ελπίζουμε πως θα έρθει η στιγμή που όλα θα τελειώσουν, όμως αυτή η
στιγμή αργεί πολύ και δεν νομίζω πως έχω άλλες αντοχές.
Μακάρι να τα καταφέρουμε και να μην στοιχειώσει όλο αυτό την ζωή μας
άλλο.
Με αγάπη, Μαρία
Μαρία Δαράκη Β1
