ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
της Μαυριανού Ανδριάνας
Νιώθω χαμένος… Σε μια κοινωνία όπου Κανείς δεν μιλάει, αλλά Όλοι ξέρουν. Φοβούνται… Φοβούνται τις αντιδράσεις, φοβούνται να νιώσουν, φοβούνται να εκφραστούν και να παραδεχτούν ότι έτσι είναι ευτυχισμένοι. Οι φοβισμένοι αρνούνται και κλείνονται στον εαυτούς τους. Κι εγώ αρνήθηκα ό,τι μπορεί να νιώθω. Φοβήθηκα να ζήσω μία ζωή, που για κάποιους φαντάζει λανθασμένη. Όμως εγώ ξέρω και θέλω να ζήσω τη μοναδική ζωή που με κάνει ευτυχισμένο, χωρίς ταμπέλες, χωρίς το δίλημμα σωστού ή λάθους.
Όλοι μας θυμώνουμε, απογοητευόμαστε και καθώς ενηλικιωνόμαστε ο θυμός, ο φόβος, η απογοήτευση, η ανασφάλεια φαντάζουν τόσο δύσκολα να τα διαχειριστούμε. Φαντάζει ευκολότερο να αποδεχτούμε το σύνολο και να αγνοήσουμε τα πραγματικά μας θέλω. Σε μία κοινωνία της αποξένωσης, του διαδικτύου των απρόσωπων και επιφανειακών σχέσεων.
Κι όταν τελικά υπάρξει αυτός ο ένας, ο μοναδικός, αληθινός δικός σου άνθρωπος που πραγματικά νοιάζεσαι για κείνον… εκείνος να διστάζει, να απομακρύνεται, να μην αποδέχεται ο ίδιος τον εαυτό του και τα θέλω του, εγκλωβισμένος και αυτός στα στερεότυπα της κοινωνίας. Αμφισβητούν την ευτυχία και τις επιλογές του και τον παροτρύνουν ή ακόμα και τον πιέζουν να αλλάξει αδιαφορώντας για τις ψυχικές του επιπτώσεις. Τον παροτρύνουν να ξεφύγει από αυτά που εκείνοι αποκαλούν “μία φάση”, έναν πειραματισμό, έναν παρορμητισμό της νιότης.
Κι εσύ; Τι κάνεις; Ποιος είναι ο ρόλος σου, όταν βλέπεις ότι τα υποτιθέμενα “όρια” δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις, σε πνίγουν; Να ζήσεις ελεύθερος, να κάνεις τις επιλογές σου χωρίς να σε κρίνουν από την ηλικία, το φύλο, τη σεξουαλική σου προτίμηση, τα χρήματα, το κοινωνικό επίπεδο; Πώς θα καταφέρεις αλήθεια να οραματιστείς, να ελπίζεις, να κρατηθείς, να χαθείς, να ονειρευτείς και τελικά να ζήσεις υπερβαίνοντας εσύ ο ίδιος τα σύνορα; Τα σύνορα που – για να ονειρευτείς, να οραματιστείς, να ελπίζεις, να κρατηθείς, να χαθείς και να ερωτευτείς – εσύ δημιουργείς. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τη ζωή σου σε κάποιον που δεν έχει τη δύναμη να αντέξει τη δική του. Νιώθω χαμένος…
Αναζητώ την ελευθερία μου, τη δική μου ελευθερία, αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα, τα καυστικά και περιπαικτικά σχόλια των δήθεν, όλων εκείνων που τα ξέρουν όλα, τα πράττουν όλα σωστά και είναι δήθεν ευτυχισμένοι. Θα προσπαθήσω, θα διεκδικήσω, θα ματώσω, θα πονέσω, θα πέσω κάτω αλλά θα επιβιώσω, θα σηκωθώ, θα ορθώσω το ανάστημά, θα σπάσω τα δεσμά κι αυτό που μέχρι χθες φάνταζε άπιαστο, θα γίνει πραγματικότητα μου, το δικό μου όνειρο, η δική μου ευτυχία… Και έπειτα θα συλλογίζομαι ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο…
