Αυτοπορτρέτο, αυτοβιογραφία, selfie
Περιστέρι, 9/5/2023
Στο πλαίσιο της επίσκεψής μας στο Ίδρυμα Λασκαρίδη, στις 23/2/2023, οι μαθητές που συμμετείχαν στην επίσκεψη – ομάδα Φιλαναγνωσίας και μαθητές του Γ3 – προχώρησαν στη ρηματική αποτύπωση του αυτοπορτρέτου τους με αφορμή το αυτοπορτρέτο της Frida Kahlo. Η πρωτοτυπία της σκέψης και της φαντασίας και η δημιουργικότητα της γραφής αποτυπώνονται στα κείμενα – αυτοπορτρέτα των παιδιών. Με την ολοκλήρωση και αυτής της σχολικής χρονιάς κρίναμε απαραίτητο να αναρτήσουμε τα κείμενα ανώνυμα, καθώς δεν έχει σημασία η απόδοση των εικόνων σε πρόσωπα όσο οι ίδιες οι εικόνες και η διανοητική και συναισθηματική ευαισθησία που αυτές αποπνέουν.
………………………………………………….
Στο παρασκήνιο θα υπάρχουν αφηρημένες μαύρες και γκρι σκιές. Θα φορούσα ένα άσπρο καλοκαιρινό φόρεμα. Γύρω από τα μαλλιά και τον λαιμό μου θα υπήρχε ένα πλέγμα από κόκκινα τριαντάφυλλα με αγκάθια. Το πρόσωπό μου θα είχε μία ήρεμη έκφραση…..
………………………………………………….
Με φαντάζομαι ανέκφραστο, σε ένα πολύ σκοτεινό σκηνικό, φορώντας μία απλή άσπρη μπλούζα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Πάνω από το κεφάλι μου λάμπει σε μία μεγάλη απόσταση ένα πολύ θερμό φως που γίνεται όλο και πιο έντονο με την απόσταση. Βρίσκομαι σε έναν άδειο δρόμο και το μόνο πράγμα που διακρίνεται στο βαθύ σκοτάδι, είναι λευκές μπλούζες σαν τη δική μου απλωμένες στον δρόμο και το πεζοδρόμιο….
………………………………………………….
Θα έβαζα τον εαυτό μου να χαμογελάει, γιατί σε αυτή την ηλικία δεν έχω και πολλά προβλήματα, οπότε αυτό θα έδειχνε πως είμαι ξέγνοιαστος. Το background θα είχε χρώμα μαύρο, γιατί μου αρέσει προσωπικά σαν χρώμα. Και μπορεί να με έβαζα να φοράω ρούχα που μου αρέσουν…
………………………………………………….
Εγώ και πολλές γάτες στο background (και πάνω μου) και αστέρια πίσω…..
………………………………………………….
Κλειστό μέρος με κόσμο, ένα μέρος που μοιάζει οικείο, απέχει από τον μινιμαλισμό. Γύρω γύρω υπάρχουν τυχαία, μικρά πράγματα, που πρέπει να κάτσεις πολλή ώρα για να τα παρατηρήσεις όλα. Το κεντρικό πρόσωπο, που στην προκειμένη περίπτωση είμαι εγώ, κοιτάζει τον τέταρτο τοίχο, κοιτώντας τον θεατή.
………………………………………………….
Παρατηρώντας το πορτραίτο της Frida Kahlo οραματίστηκα και εγώ το πορτραίτο που θα έφτιαχνα η ίδια για τον εαυτό μου. Το φόντο πίσω θα απεικονίζει μία θάλασσα καθαρή, ήρεμη και απομονωμένη. Πίσω θα αχνοφαίνεται ο ήλιος και σαν σύνολο θα αποπνέει κάτι γαλήνιο και ήρεμο. Εγώ θα βρίσκομαι στη μέση του πίνακα με τα μαλλιά μου κάτω, ελεύθερα και θα φοράω ένα μαύρο μπλουζάκι με βαθύ κόψιμο στο κέντρο. Θα είμαι ελαφρά βαμμένη και στο λαιμό μου θα φοράω το κολιέ που έχω χάσει (δυστυχώς ). Από πίσω μου δεν θα ήθελα να υπάρχει κάτι άλλο. Θέλω να είναι μία ήρεμη εικόνα. Ίσως να έφτιαχνα και ένα φίδι περιτριγυρισμένο γύρω μου. Είναι ένα ζώο που μου αρέσει , οπότε θα μπορούσα να το συμπεριλάβω.
………………………………………………….
Τοπίο: πολλοί άνθρωποι , λουλούδια, γαρύφαλλα, μαργαρίτες, σημαίες, ηλιοβασίλεμα. Γύρω μου υπάρχουν οι φίλοι μου που γελούν, άλλοι χορεύουν σε κύκλο και άλλοι τραγουδούν. (Όλα αυτά στο Πανεπιστήμιο). Εγώ θα έχω σγουρά μαλλιά πιασμένα με ένα ηλιοτρόπιο. Στο λαιμό μου το κλασικό κολιέ με το αστεράκι, κόκκινο σκούρο κραγιόν και θα χαμογελάω. Στα αυτιά μου θα φοράω μακριά σκουλαρίκια.
………………………………………………….
Θα καθόμουν σε μια καρέκλα και θα φορούσα ρούχα βικτωριανής εποχής και θα κρατούσα μία λευκή μαλλιαρή γάτα!!
………………………………………………….
Στο πίσω μέρος κυρίαρχος η Φύση
και μπροστά καχύποπτος Εγώ,
τα ρούχα μου μάλλον casual και αλυσίδα στον λαιμό.
Δίπλα μου στέκει αγέρωχος ο σκύλος μου,
φίλος πιστός πάντα καλός,
χαλάρωσε μου λέει λίγο,
μα του αποκρίνομαι: «Άσε να ξέρω εγώ».
Παύλος Σιδηρόπουλος
Το πορτραίτο το δικό μου δεν θα είχε κάποια σχέση με της Frida που μόλις παρακολουθήσαμε. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να στέκεται όρθιος με ένα ύφος σοβαρό. Να φαίνονται όλες οι λεπτομέρειες του προσώπου μου, καθώς στη συνέχεια θα με παρατηρώ με μεγάλη προσήλωση. Το βλέμμα θα είναι κανονικό, ελαφρά χαρούμενο, γιατί καθώς θα το κοιτώ θα αισθάνομαι μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μου. Θα είμαι χωρίς μακιγιάζ , ώστε να μπορέσω να με αποδεχτώ όπως είμαι. Θα φοράω ένα απλό κολιέ και από ρούχα θα φοράω μια κοντή μαύρη μπλούζα. Στο background έχω σκεφτεί τον παλιό μου μικρό εαυτό, υπερήφανο για αυτό που κατάφερε να κάνει, διότι αν μου δινόταν η ευκαιρία να φτιάξω ένα πορτραίτο δείχνοντας τον εαυτό μου, θα αρνιόμουν, γιατί θα φοβόμουν την αντίδραση του κόσμου, όταν θα το έβλεπαν. Γι’ αυτό λοιπόν επιλέγω το παλιό κοριτσάκι να κοιτάζει εμένα στο σήμερα χαρούμενο. Πέρα από αυτό, το υπόλοιπο φόντο θα είναι ένα άσπρο χρώμα.
………………………………………………….
Αν είναι να είχα ένα δικό μου πορτραίτο θα ήμουν στη μέση. Ακριβώς στη μέση. Το πρόσωπό μου θα φαινόταν ξεκάθαρα και τα μαλλιά μου θα ήταν πίσω. Το πρόσωπό μου θα ήταν ανέκφραστο, χωρίς χαρά ή θυμό. Άψυχο, εκτός από τα μάτια μου που θα είχαν μια λάμψη – ελπίδα. Στο λαιμό μου θα υπήρχε ένα αιματοβαμμένο χέρι να με πνίγει. Πίσω μου θα ήταν σκοτάδι. Και μέσα σε αυτό το σκοτάδι θα ήταν κάποιος που το πρόσωπό του δε θα φαινόταν καλά. Θα φαινόταν μόνο το μισό του πρόσωπο…. Με ένα δολοφονικό βλέμμα και ένα διαβολικό χαμόγελο. Πίσω από αυτό τον άνθρωπο θα κυριαρχούσε το απόλυτο σκοτάδι…
………………………………………………….
Ένα παράθυρο ανοιχτό. Κοιτάζω μπροστά. Πρόσωπο, μνήμες, προοπτικές, ορίζοντας όλα μπροστά μου. Ο εκάστοτε παρατηρητής του πορτρέτου πίσω μου και από αυτόν η άλλη μαρτυρία της ύπαρξής μου. Τα υπόλοιπα είναι όσα εγώ είδα, όσα εγώ έζησα εκεί μπροστά μου. Αεράκι δροσίζει το πρόσωπό μου, κάνει τα μαλλιά μου να κυματίζουν, αποκαλύπτει στοιχεία της μορφής μου.
………………………………………………….
Με αφορμή την αυτοπροσωπογραφία της Frida Kahlo , το πορτραίτο μου θα απεικόνιζε στο πρώτο επίπεδο εμένα, με ρούχα χρώματος σκούρου και ανοιχτού καφέ, θα φορούσα ένα κολιέ με φεγγάρι, μικρά σκουλαρίκια και ελαφρό μέικ απ. Στο δεύτερο επίπεδο, πίσω από εμένα θα απεικονιζόταν ένα νυχτερινό τοπίο με μοναδικό φως, αυτό των αστεριών, μια θάλασσα στον ορίζοντα και ένα καράβι να φεύγει σε άγνωστο προορισμό.
………………………………………………….
Θα έκανα το ακριβώς αντίθετο από τη Frida Kahlo, αν ζωγράφιζα το πορτραίτο μου, δηλαδή θα έβαζα για background σκοτεινά χρώματα, για να συμβολίσω τη σκοτεινή περίοδο που πέρασα και θα με έκανα με φωτεινά χρώματα και χρωματιστά ρούχα και κοσμήματα, για να συμβολίσω την αλλαγή της ψυχολογίας και της ζωής μου μετά από την «χάλια» περίοδο.
………………………………………………….
Με αφορμή το πορτραίτο της Frida Kahlo θα έφτιαχνα και εγώ ένα αντίστοιχο που να με περιγράφει στο μέλλον. Στον πίνακα, θα βρισκόμουν στο κέντρο μέσα σε ένα αεροπλάνο που θα γυρνούσε όλον τον κόσμο, θα ήμουν ευτυχισμένος και χαμογελαστός. Δίπλα μου θα είχα τα παιδιά μου και την γυναίκα μου που θα είναι και αυτοί ευδιάθετοι, γεμάτοι ενέργεια. Από πίσω θα υπήρχε ένα παράθυρο, η ημέρα θα ήταν ηλιόλουστη και η εποχή καλοκαίρι.
………………………………………………….
Ντισκόμπαλα στο background με το φως να αντικατοπτρίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Στη μέση του πορτραίτου θα βρίσκομαι εγώ που θα κοιτάζω το φως με θαυμασμό (υποθέτω, λοιπόν, πως είμαι γυρισμένος στο πλάι, side profile ή κάτι τέτοιο). Στο background επίσης φαίνονται μορφές ανθρώπων ( λογικά drag queens ).
………………………………………………….
Το φόντο: μια θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος δύει.
Κίνηση: η κίνηση της εικόνας θα είναι απαλή, ανεπαίσθητη σχεδόν, ένα ελαφρύ αεράκι δίνει ζωή στο τοπίο.
Εγώ: θα κάθομαι αγέρωχος και σκεπτικός….κατά μήκος του ορίζοντα….σαν κάτι να με ταλανίζει.
Ρούχα: χωρίς παπούτσια, για να τονίσω την αίσθησή μου με τη Γη, μόνο με ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο λευκό, που θα δείχνει την ελπίδα για το μέλλον.
Στη μιαν άκρη της ακτής, μια αμυγδαλιά ξερή να δηλώνει τα χρόνια που χάθηκαν, στην άλλη μεριά, μιαν άλλη που μόλις πέταξε βλαστό, να δείχνει προς το μέλλον.
………………………………………………….
Το φόντο του πορτραίτου μου θα ήταν κόκκινο. Στο κέντρο θα ήμουν εγώ, χωρίς κάποια έκφραση. Τα μαλλιά μου θα ήταν πιασμένα ψηλά, δεμένα με μια μαύρη κορδέλα. Θα φορούσα μια άσπρη μπλούζα και στον λαιμό μου ένα χρυσό κολιέ, το οποίο στο κέντρο του θα είχε δύο φτερά αγγέλου.
………………………………………………….
Εγώ με σαλιγκάρια και λουλούδια από τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Επίσης φοράω φωτοστέφανο και το φεγγάρι είναι καράβι.
